کیفیت درمان و محیط دلپذیر در دو کفه برابر

تجهیزات رفاهی غیردرمانی در بیمارستان, بخشی حیاتی از تجربه حضور در یک مرکز درمانی است

پس از صحبت با شوهر یکی از بیمارانی که جراحی کرده بودم، با کمال تعجب متوجه شدم او برای مراقبت‌های پس از جراحی و انجام شیمی‌درمانی همسرش بیمارستانی در آن طرف شهر را انتخاب کرده است...

شوهر بیمارم همان ابتدای صحبتش اطمینان داد که به توصیه من برای مراجعه به پزشک همکارم احترام می‌گذارد، ولی آنچه باعث مراجعه او به مرکز دیگری شده، پزشک معالج نیست بلکه شکل ظاهری مطب او و لباس‌هایی است که به بیماران حین شیمی‌درمانی می‌پوشانند که از حق نگذریم، واقعا کسل‌کننده بود.

محل را به خوبی به یاد می‌آوردم. اتاق‌ها حداقل در ۱۰ سال گذشته رنگ نشده و تنها با کاغذدیواری‌هایی که به مرور زمان رنگ باخته بود، پوشیده شده بودند. صندلی‌ها و نیمکت‌های پلاستیکی که فضای راه رفتن را هم در اتاق شیمی‌درمانی گرفته بودند، همگی یادگار دهه ۱۹۹۰ بود و بیماران باید برای درمان به یک صف می‌ایستادند. در چنین فضای فشرده سربازخانه‌ای آنها یا مجبور به مکالمه‌ای آزاردهنده با بغل‌دستی‌هایشان بودند یا باید ساکت و آرام به انتظار درمان می‌ماندند. اما در بیمارستانی که همسر بیمار من به عجله شرح آن را گفت، مرکز جدیدی برای درمان سرطان افتتاح شده بود که ورودی آن مانند یک هتل آراسته و دیوارهایش را با رنگ‌های درخشان پوشانده بودند، پزشکان و پرستاران آرام و بی‌صدا روی کف‌ فرش‌شده رفت‌وآمد می‌کردند و در اتاق‌های خصوصی شیمی‌درمانی، خانواده بیمار هم می‌توانستند حضور داشته باشند.

مخاطب من پس از تشریح کامل مرکزی که انتخاب کرده بود، ادامه داد: «باور کنید شرمنده‌ام، ولی حتی نقاشی‌های روی دیدار آن مرکز به آدم احساس خوبی می‌دهند.» آنچه من درباره مسایل درمانی بیمار گفته بودم در برابر احساس خوبی که از حضور در مرکز درمانی دیگر تجربه کرده بود دیگر رنگ و بویی نداشت. مانند هر پزشک دیگری همواره فکر می‌کردم مراقبت‌های درست بالینی مانند درمان صحیح، استفاده از بهترین فناوری موجود و ارتباط قوی بین بیمار و پزشک، تنها مسایل مهم در روند درمانند. در قضاوت شتاب‌زده من، تجهیزات رفاهی غیردرمانی تنها وسایلی غیرضروری و گرانی بودند که جیب صاحبان بیمارستان‌ها را پر می‌کردند. کم‌کم متوجه‌شدم که یک ورودی زیبا، اتاق خصوصی و غذای خوب در بیمارستان، می‌توانند تاثیری بیش از آنچه فکر می‌کردم داشته باشند و به یاد مقاله‌ای افتادم که چندی قبل در نشریه نیوانگند ادعا کرده بود که تجهیزات رفاهی غیردرمانی در بیمارستان، بخشی حیاتی از تجربه حضور در یک مرکز درمانی است و از عناصر مهمی است که در این مراکز باید به آن توجه شود.

نویسندگان این مطلب که اقتصاددانانی از دانشگاه

Southern California بودند، در این باره عنوان کردند: «هر‌چند همه دست‌اندرکاران امر درمان به اهمیت تجهیزات رفاهی غیردرمانی اذعان دارند، تهیه چنین تجهیزاتی در بین آخرین ملاحظات ما در مراکز درمانی قرار می‌گیرند.» دکتر راسلی سرپرست نویسندگان و استاد سیاست‌گذاری، برنامه‌ریزی و توسعه دانشگاه U.S.C می‌گوید: «چنین تجهیزاتی به نوعی از عناصر ایجادکننده یک روند درمانی خوب هستند و اگر وسیع‌تر ببینیم از عوامل رضایت‌بخشی به بیماران.»

● محیط دلپذیر و همکاری بیماران

کارشناسان اغلب بر این عقیده بوده‌اند که محیط دلپذیر و طراحی مناسب از عوامل همکاری بیمار در روند درمان و گرفتن نتایج بهتر هستند، ولی آنچه بیش از همه محققان را به تلاش واداشته، نقش نمای بهتر مراکز درمانی در مراجعه بیماران به آن است. تحقیقاتی که اخیرا صورت گرفته نشان می‌دهند در انتخاب یک مرکز درمانی، بیمار به تجهیزات غیردرمانی و محیط درمان بیش از توصیه پزشک، فاصله مراکز از خانه یا میزان مرگ‌و‌میر در آن توجه می‌کند.

دکتر راملی می‌گوید: «مطالعات نشان می‌دهند حتی بیماران با شرایط خطرناک مانند حمله قلبی، اهمیت قابل‌توجهی به محیط درمان خود می‌دهند و در بسیاری مواقع کفه محیط دلچسب با کفه درمان با کیفیت برابری می‌کند.» شاید بسیاری از توجهات یا تاکیدات برای محیط دلچسب به دلیل این است که بیماران گزارش‌های مربوط به کیفیت درمان بیمارستان‌های مختلف را نمی‌توانند بیابند یا تفسیر کنند.

بدون چنین رویکردی مردم ترجیح می‌دهند با توسل به آنچه چشمانشان می‌بیند قضاوت کنند، یعنی ظاهر بیمارستان و شکل خدماتی که عرضه می‌شود و بعد چنین دیده‌هایی را معیار توجه مرکز درمانی به بیماران قرار دهند. دکتر گلدمن، استاد پزشکی دانشگاه U.S.C می‌گوید: «مانند این است که ما از موتور اتومبیلی که می‌خریم چیز زیادی نمی‌دانیم، ولی اتومبیلی با ظاهری زیبا، صندلی‌های راحت و رنگی درخشان، این باور را در ذهنمان ایجاد می‌کند که اتومبیل خوبی می‌خریم.» هر‌چند اهمیت محیط زیبای درمانی دست‌کم گرفته نمی‌شود، مهم‌تر از آن هزینه هنگفت ایجاد چنین محیط‌های زیبایی است. به طوری که بهبود کیفیت تجهیزات غیردرمانی در بیمارستان‌ها گاهی حتی از بهبود تجهیزات درمانی گران‌تر تمام می‌شود و نمی‌توان دقیقا گفت که آیا چنین کاری ارزش هزینه‌هایش را داشته است یا نه؟ بیمه‌هایی مانند مدیکر برای تشخیص و درمان‌های مشخصی که در بیمه‌نامه‌ها ذکرشده، مبالغ مشخصی می‌پردازند و طبق برنامه (عمل محافظت از بیمار و درمان قابل‌پرداخت)، این مبالغ مشخص باید تحت‌نظارت دقیق هزینه و پرداخت شوند.

بیمارستان‌ها موظف به جبران خسارت به دلیل کوتاهی‌های در طول درمان هستند که این موارد در قانون با جزییات ذکر شده و تا این لحظه قانونی در مورد تجربه بیمار به دلیل تجهیزات غیردرمانی وضع نشده است. از قبول رویکردهای موافق دلچسب کردن محیط درمان که بگذریم باز هم سوال اصلی مطرح می‌شود که آیا باید دلارهای مالیات‌دهندگان آمریکایی صرف زیباتر کردن محیط‌های درمانی شود و اگر جواب سوال مثبت باشد، نسبت این هزینه را چگونه باید مشخص کرد؟

مترجم:مرجان یشایایی