جنگ یا صلح جهانی

وقتی ایالات متحده, شبکه نظامی خود را تقویت می کند

زمانی که باراک اوباما در دسامبر سال ۲۰۰۹ به هنگام قبول جایزه صلح نوبل، خود را به عنوان فرمانده تنها ابرقدرت نظامی دنیا خواند اگر با غرور سخن گفته باشد، با این تفاسیر نمی توان او را به گزافه گویی متهم کرد. بودجه دفاعی او برای سال ۲۰۱۰ از نصف بودجه نظامی کل دنیا در سال ۲۰۰۸، آخرین سالی که موسسه بین المللی تحقیقات صلح استکهلم جداول و آمار آن را منتشر کرد، بیشتر بوده است.

ایالات متحده دارای شش ناوگان دریایی و یازده گروه ضربت هواپیمابر است که در دریاها و اقیانوس های دنیا مشغول گشت زنی هستند. نیروی دریائی آمریکا از مجموع سیزده نیروی دریائی بعد از خود بزرگتر است. واشنگتن به اندازه تمام کشورهای دیگر دنیا ناو هواپیمابر دارد. روسیه فقط یک ناو هواپیمابر و چین هم یک فروند دارد. آمریکا با یازده فروند ناو هواپیمابر و متحدینش در ناتو، انگلیس دو فروند، ایتالیا دو فروند، فرانسه یک فروند و اسپانیا یک فروند، مجموعاً هفده فروند از بیست و دو فروند ناو دنیا را در اختیار دارند. ده فروند از یازده فروند ناو هواپیمابر فوق، حمل کننده های کلاس نیمیتز (Nimitz) هستند که با سوخت هسته ای کار می کنند و اصولاً از تمام همنوعان غیرآمریکایی خود بزرگترند.

در حال حاضر آمریکا دارای تمام ده فروند ابرناو هواپیمابر فوق حمل کننده دنیاست. هر یک از ناوهای هواپیمابر آمریکا هفتاد تا هشتاد فروند هواپیما را حمل می کنند و برای اعزام به تمام اقیانوس ها و تقریباً همه دریاهای جهان، آمادگی دارند. این ناوها در گروه های حامل، توسط موشک های تخریب کننده ضدهوایی و ضدزیردریایی جنگی، قایق های ضدزیردریایی جنگی، سایت های گردان موشکی بلند دامنه تام هاوکس و زیردریایی های هسته ای واکنش سریع، اسکورت می شوند. آمریکا همچنین نیروی دریائی خود را بین ده تا دوازده گروه ضربت دریائی درحال اعزام که شامل کشتی های تهاجمی آبی خاکی و هلی کوپترهای سوپرکبرای AH-I به علاوه زیردریایی های تخریب کننده، قایق های گشتی و گشت های دریایی و ضدزیردریائی های بزرگ شکارچی P-۳c و هواپیمابرهای مراقبتی است حفظ می کند.

با تأسیس و احیای مجرد ناوگان چهارم دریائی – که حوزه مسئولیت آن شامل آمریکای مرکزی و جنوبی و حوزه دریای کارائیب است، در دو سال قبل یعنی پس از ۵۸ وقفه، اکنون آمریکا دارای شش ناوگان دریایی است که قابلیت اعزام به هر پنج اقیانوس دنیا را دارند. ناوگان هفتم، (ناوگان یکم وجود ندارد)، که در ژاپن مستتر است بزرگترین ناوگان اعزامی آمریکا است و شامل ۴۰ تا ۶۰ کشتی، ۲۰۰ تا ۳۵۰ هواپیمای جنگی و ۲۰ تا ۶۰ هزار سرباز و پرسنل نیروی دریائی است.

حوزه مسئولیت این ناوگان مساحتی به وسعت ۵۰ میلیون مایل مربع از اقیانوس آرام و اقیانوس هند، از جزایر کوریل روسیه در شمال تا قطب جنوب و از دریای جنوبی چین تا دریای عمان، جنوب آفریقا تا شبه جزیره کره و از تنگه مالاکا تا تنگه تایوان را پوشش می دهد. زمانی که باراک اوباما در دسامبر سال ۲۰۰۹ به هنگام قبول جایزه صلح نوبل، خود را به عنوان فرمانده تنها ابرقدرت نظامی دنیا خواند اگر با غرور سخن گفته باشد، با این تفاسیر نمی توان او را به گزافه گویی متهم کرد. بودجه دفاعی او برای سال ۲۰۱۰ از نصف بودجه نظامی کل دنیا در سال ۲۰۰۸، آخرین سالی که موسسه بین المللی تحقیقات صلح استکهلم جداول و آمار آن را منتشر کرد، بیشتر بوده است.

ایالات متحده با شش کشور حوزه آسیا-اقیانوسیه قرارداد دفاعی دو جانبه دارد. این کشورها عبارتند از استرالیا، ژاپن، نیوزیلند، فیلیپین، کره جنوبی و تایلند. پنتاگون در ژاپن، کره جنوبی پایگاه، در فیلیپین نیرو و اردوگاه نظامی، در استرالیا پایگاه های مراقبت موشکی و در تایلند هم اجازه استفاده از پایگاه های نظامی این کشور را دارد. استرالیا، ژاپن، کره جنوبی و تایوان تحت پوشش دفاع موشکی جهانی آمریکا به وسیله موشک های با توانایی پیشرفته پاتریوت دریاپایۀ ۳ و شلیک استاندارد موشکی ۳ قرار دارند.

دسامبر گذشته اعلام شد که آمریکا از تایوان با ۲۰۰ موشک ضدباستیک پاتریوت دفاع خواهد کرد و ماه گذشته معلوم شد که واشنگتن، تایوان را به هشت قایق تندرو جنگی که قابلیت ارتقایابی به بازدارنده های استاندارد موشک ۳ را دارند، مجهز نموده است. برخلاف نشانه هایی که بعد از نخست وزیری نامزد حزب دموکرات ژاپن، «یوکیو هوتویاما»، علیه این پروژه ظاهر شدند، رئیس آژانس دفاع موشکی، ژنرال «پاتریک اُریلی»، به کنگره آمریکا گفت که ژاپن به ساخت یک سیستم دفاع موشکی چند میلیارد دلاری به کمک آمریکا تعهد کامل دارد. با توجه به برنامه کنونی ارتقای سیستم استاندارد موشکی ۳، اُریلی ادامه می دهد که مقامات دولت ژاپن نشان داده اند که از این برنامه حمایت کامل نموده اند و تعهدات آنها مستحکم باقی مانده است. او با توجه به موشک تداخلی ارتقایافته که به SM-۳ Block IIA موسوم است ادامه می دهد که در سال آینده ما گفت و گوهای خود را در مورد توافقات تولید این موشک با ژاپن ادامه خواهیم داد.

آمریکا در ۲۷ آوریل یک توافقنامه لجستیکی نظامی را با استرالیا تمدید نمود که به نیروهای اعزامی استرالیا اجازه می داد که از توانایی های لجستیکی قوی ارتش آمریکا بهره بگیرند و به نیروهای آمریکایی اجازه می داد که در عملیات های خود از ادوات لجستیکی استرالیا بهره بگیرند.

این توافقنامه از زمان از سرگیری حمایت و ارائه خدمات خود به نیروهای استرالیایی و آمریکایی اعزام شده به تمام نقاط دنیا و هرجایی که با همدیگر عملیات مشترک دارند را تعهد نموده است که حمایت دو جانبه در طول عملیات مشترک دو کشور در عراق و افغانستان را هم در برگرفت.

معاون ریاست مشترک نیروهای دو کشور، ژنرال نیروی دریایی آمریکا، «جیمز کارترایت»، در این هفته برای گفت و گو و مشاوره با فرماندهان ارشد نظامی و وزیر دفاع نیوزیلند به این کشور سفر می کند. کارترایت اولین معاون نظامی نیروهای مشترک دو کشور است که از نیوزیلند از زمان تأسیس این نیرو دیدن می کند. دیدار او دو هفته بعد از دیدار فرمانده عالی نیروهای ناتو در اروپا، دریادار «جیمز استاوریدیس»، صورت می گیرد که سفر مشابهی به استرالیا و نیوزیلند داشت. در ماه گذشته وزیر دفاع نیوزیلند، «واین مپ»، اعلام کرد که تمرین های مشترک نظامی با آمریکا بعد از ۲۳ سال، از زمانی که این کشور در سال ۱۹۸۷ پهلوگیری و تخلیه کشتی ها و زیردریایی های هسته ای در بنادر این کشور را ممنوع کرد، از سرگرفته می شود.

نیوزلند با اعزام ۲۰۰ سرباز به کمک نیروهای ناتو در افغانستان به نوعی وارد ائتلاف آمریکا و متحدانش شده است. استرالیا هم با اعزام ۱۵۰۰ نفر سرباز به جمع نیروی مشترک امنیت بین الملل، بزرگترین کشور غیرعضو تأمین کننده نیروی ناتو برای جنگ است. سال گذشته این کشور طرح های خود برای تشکیل بزرگترین واحدهای ارتش در تاریخ، بعد از جنگ دوم جهانی را اعلام کرد.

در ۲۳ آوریل، هند و آمریکا مانور ۱۰ روزه خود موسوم به مالابار ۲۰۱۰ که مرکب از کشتی ها، زیردریایی ها و هواپیماهای آمریکایی بود را راه انداختند. ناوگان هفتم نیروی دریایی آمریکا برای اجرای مانورهایی که شامل آموزش جنگ دریایی و ضدزیردریایی، تمرین های مشترک توپخانه ای و دفاع هوایی بود، وارد منطقه گووا شد. آمریکا با دو سیستم هدایت شده ساقط کننده موشک، یک قایق هدایت شده مجهز به موشک، یک کشتی دریاگرد مجهز به موشک، یک زیردریایی هسته ای با قدرت حمله برق آسا، شکارچی P-۳ ضدزیردریایی و قایق دریایی محافظ، هلیکوپترهای شاهین دریایی SH-۶۰B و فک های ویژه دریایی –Navy SEALS- (نیروهای دریایی، هوایی، زمینی)، در این مانورها شرکت کرد.

مانورهای مالابار از سال ۱۹۹۲، (بجز سال های ۲۰۰۱-۱۹۹۸، بعد از آن که هند آزمایش های هسته ای انجام داد) به طور مشترک توسط دو کشور اجرا می شود، اما سال گذشته ژاپن هم در آن شرکت کرد و مانور مالابار ۲۰۰۷ مانوری مرکب از پنج کشور استرالیا، ژاپن، سنگاپور، هند و آمریکا در خلیج بنگال بود که گمان ها را برای ایجاد یک پیمان آسیا-اقیانوسیه در مقابل ناتو به رهبری آمریکا برانگیخت.

همزمان با مانور مالابار ۲۰۱۰ با کشتی های جنگی، قایق های تندرو جنگی و سربازان استرالیایی، انگلیسی، مالزیایی، نیوزیلندی و سنگاپوری، (تمام کشورهای همسود) مانور برساما شیلد ۲۰۱۰ را در شبه جزیره مالزی و دریای جنوبی چین آغاز کردند.

مالزی جز اندک کشورهای دریایی است که به پیمان ارتقای امنیت آمریکا که طراح آن معاون امنیت بین المللی و کنترل سلاح وزارت خارجه، جان بولتون بود، نپیوسته است. این پیمان که در سال ۲۰۰۳ به عنوان تلاشی جهانی که هدفش توقف قاچاق سلاح های کشتار جمعی، سیستم های شلیک و استفاده از آنها و تنظیم مفاد مربوط به تعهدات دولت ها و بازیگران غیردولتی بود، توسط ۹۰ کشور از ۱۴۸ کشور ساحلی دنیا امضا شد.

چین، اندونزی و مالزی پیوستن به این پیمان را رد کرده اند و در کنار ایران و کره شمالی کشورهایی هستند که عملیات های نظارت جهانی، ممانعت و اجرای آن توسط آمریکا را با نگرانی دنبال می کنند و از آن جا که این پیمان در غیاب نظارت و سرپرستی سازمان ملل اجرا می شود به دیده شک به مشروعیت آن می نگرند و معتقدند که ممکن است از قوانین حقوق دریایی تخلف کند و یا آن ها را دور بزند و نیز به آمریکا و متحدین آن یک حق خودادعایی برای اجرای قوانین ضددزدی دریایی در آب های آزاد را اعطا کند.

شروع این پیمان و ورود آمریکا به آن در ۳۱ می سال ۲۰۰۳، از استراتژی ملی آمریکا برای مبارزه با سلاح های کشتار جمعی که در دسامبر ۲۰۰۲ تدوین شد، نشأت می گیرد. این استراتژی لزوم به کارگیری ابزارهای قوی تر برای توقف اشاعه سلاح های کشتار جمعی در دنیا را پیش می کشد و به طور ویژه مسأله جلوگیری از تولید و خرید و فروش آن ها را به عنوان حوزه ای که باید مورد توجه بیشتر قرار گیرد، مورد شناسایی قرار می دهد. باراک اوباما به شدت از پیمان امنیت اشاعه(PSI)، حمایت می کند. در پنجم آوریل سال ۲۰۰۹ در پراگ او از جامعه جهانی درخواست نمود که این پیمان را به صورت یک نهاد با دوام بین المللی درآورند. PSI اگر به صورت غیررسمی نباشد به صورت کارآمد به اقیانوس هند و شاخ آفریقا از طریق اعزام ناوهای جنگی نیروی وظیفه مشترک ۱۵۰ و ۱۵۱ به رهبری آمریکا، توسعه یافته است.

اخیراً هم کره جنوبی به فرماندهی نیروی وظیفه مشترک ۱۵۱ در سنگاپور منصوب شد. نیروی وظیفه مشترک ۱۵۰ مرکب از نیروهای دریایی آمریکا، بریتانیا، استرالیا، کانادا، دانمارک، فرانسه، آلمان، ایتالیا، نیوزیلند، هلند، پاکستان، پرتغال، سنگاپور، اسپانیا و ترکیه است. هفته گذشته اعلام شد که ناتو از ورود کره جنوبی به عنوان چهل وششمین کشوری که نیروهای خود را به برای ورود به این پیمان به جنگ افغانستان اعزام کرده، استقبال می کند. در ۲۹ مارس مغولستان به عنوان چهل و پنجمین کشور وارد این پیمان شد.

سنگاپور هم تحت فرماندهی ناتو نیروهایی را به خدمت این سازمان دریایی در آورده و تا امسال ژاپن از تلاش های جنگی آمریکا در منطقه حمایت دریایی کرده است. در ۲۶ آوریل، روزنامه چاینادیلی نوشت که دریادار «یانگ ایی»، که سابقاً مسئول بخش مطالعات استراتژیک در دانشگاه دفاع ملی ارتش چین بود، می گوید که ایالات متحده بزرگترین تهدید مشهود برای ارتش آزادیبخش خلق چین بوده و تنها کشوری است که می تواند منافع امنیت ملی چین را به هر روشی به خطر بیندازد.

یک منبع خبری دیگر چین در همان روز از طرح های ارتقای ضربه جهانی (PGS) آمریکا که قادر به حمله به هر هدفی در دنیا در عرض شش دقیقه بوده و نیز از پروازهای آزمایشی پنتاگون با هواپیمای فضا مدار X-۳۷B و هواپیماهای جاسوسی پنج برابر سرعت صوت فالکون خبر داد و اعلام نمود که متخصص چینی حوزه فناوری فضا، «پانگ ژیائو»، بیان می دارد که ماهواره ها به برنامه PGS کمک می کند که به قول او این امر می تواند برای فضای جهانی تهدیدی بالقوه باشد. چند روز قبل هم روزنامه ساندی تایمز لندن تائید کرد که علاقه اوباما به طرح ارتقای ضربه جهانی(PGS)، هشداری است برای چین و روسیه. استراتژی جهانی ضربه سریع و اولین ضربه موشکی و استراتژی فضایی ایالات متحده و برنامه توسعه ائتلاف ها و شبکه های نظامی این کشور در حوزه آسیا- اقیانوسیه برای چین و روسیه و برای امنیت و فضای جهانی تهدید مستقیم تلقی می شود.

نویسنده: ریک - روزوف

مترجم: نوذر - نظری

منبع: سایت - باشگاه اندیشه - تاریخ شمسی نشر ۱/۳/۱۳۸۹ - به نقل از globalresearch.ca

صفحه اینترنتی مرتبط: http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=۱۸۹۰۶