بررسی مباحث « خواستگاری » و « نامزدی » در حقوق مدنی ایران

هدف از این نوشتار آشنایی هر چه بیشتر دوستان سایت تبیان با مقررات , قوانین و مفاهیم حقوقی و قانونی دو مبحث بسیار مهم و اساسی از نهاد ازدواج است

هدف از این نوشتار آشنایی هر چه بیشتر دوستان سایت تبیان با مقررات ، قوانین و مفاهیم حقوقی و قانونی دو مبحث بسیار مهم و اساسی از نهاد ازدواج است.

امید كه این اطلاعات از شیوایی و بلاغت لازم و كافی بهره مند باشد و سبب افزایش آگاهی و دانش حقوقی عموم ایرانیان عزیز گردد.

به نظر استاد مطهری : « اینكه در قانون خلقت ، مرد مظهر نیاز و طلب و خواستاری و زن مظهر مطلوبیت و پاسخگویی آفریده شده است ، بهترین ضامن حیثیت و احترام زن و جبران كننده ضعف جسمانی او در مقابل نیرومندی جسمانی مرد است و هم بهترین عامل حفظ تعادل و توازن زندگی مشترك آنهاست. این نوعی امتیاز طبیعی است كه به زن داده شده و نوعی تكلیف طبیعی است كه به دوش مرد گذاشته شده است. قوانینی كه بشر وضع می كند و به عبارت دیگر تدابیر قانونی كه به كار می برد، باید این امتیاز را برای زن واین تكلیف را برای مرد حفظ كند. قوانین مبنی بر یكسان بودن زن و مرد از لحاظ وظیفه و ادب خواستاری ، بر زیان زن و منافع و حیثیت و احترام اوست و تعادل را به ظاهر به نفع مرد و در واقع به زیان هر دو به هم می زند. »

از این عبارات ، به خوبی مفهوم و فلسفه موضوع « ضرورت خواستگاری مرد از زن » و نه « خواستگاری زن از مرد » به دست می آید.

به عبارت دیگر ، این خصوصیات ذاتی و فطری نهاده شده در وجود نوع زن ومرد می باشد كه لزوم خواستگاری مردها از زن ها را ایجاب می نماید.

خواستگار به كسی می گویند كه مایل به ازدواج با زنی است . پسوند « گار » دلالت بر صفت خواستن دارد ، مانند « پروردگار » كه دلالت بر صفت پرورنده دارد. بنا به روایاتی از حضرت رسول اكرم صلی الله علیه وآله و سلم ، اگر كسی زنی را برای مال یا جمال او بگیرد، خیری نخواهد دید بلكه باید صفات زن ازجهت نجابت و عفت مورد توجه واقع شود و نیز زن جمیلی كه فاقد نسب نجیبی است نباید مورد توجه قرار گیرد. این روایات ، خصوصیات زنی را كه خواستگاری از او مطلوب است تشریح و تبیین می نماید. پس روشن شد كه خواستگاری عبارت است از : « پیشنهاد زناشویی از طرف مرد نسبت به زنی كه بتواند با او ازدواج نماید. »

اما در صورت خواستگاری مردی از زنی به قصد ازدواج بعدی مرد با آن زن ، و موافقت زن با این موضوع ، عرفاً قرارداد نامزدی تحقق یافته است.

به عبارت دیگر ، از نظر عرف ، نامزدی این است كه پسر و دختر ضمن اعلام آمادگی خود برای ایجاد خانواده ، متعهد می شوند كه همسر یكدیگر شوند. این عرف و اخلاق است كه دو نامزد را مكلف می داند نسبت به پیمان خود استوار بمانند و به دست كردن حلقه نامزدی ، تنها اعلام ساده تصمیم بر ازدواج نیست بلكه نشانه اراده جدی بر حفظ چنین تصمیمی است. نكته مهم اینكه در این باره هیچگاه سندی تنظیم نمی شود.

اما خواستگاری از هر زنی قانونی نمی باشد بلكه مطابق با ماده ۱۰۳۴ قانون مدنی : « هر زنی را كه خالی از موانع نكاح باشد می توان خواستگاری نمود. »

سوال این است كه عبارت « خالی از موانع نكاح » یعنی چه ؟

بعضی از زنها برای خواستگاری و بالتبع نامزدی و بعد هم ازدواج ، مانع دارند. چرا كه قانون بنا به دلایل منطقی و معقول ، خواستگاری از این دسته زنان را ممنوع اعلام كرده است كه از جمله می توان به زنی كه در عده طلاق مرد دیگری است ، اشاره نمود. همانطور كه می دانید زنان بعد از طلاق از شوهر خود باید مدتی را به عنوان عده طلاق نگه دارند و طی این مدت از ازدواج با مرد دیگری بپرهیزند؛ بنابراین خواستگاری یك مرد از زنی كه در عده طلاق است صحیح و قانونی نمی باشد. همینطور است اگر مردی با زنی شوهردار قرار بگذارد كه بعد از جدایی زن از همسرش ، نكاح كنند.

نكات بسیار مهم دیگر كه قابل طرح و بررسی می باشد این است كه آیا نامزدی یا وعده نكاح ایجاد رابطه زناشویی می كند؟ آیا نامزدی یا وعده نكاح الزام آور است ؟

در پاسخ به سوال اول باید گفت: مبحث نامزدی یا وعده نكاح در عقد ازدواج ، همانند موضوع وعده قرارداد یا پیش قرارداد یا قولنامه در سایر قراردادها می باشد. در حقوق ایران تعهد دو نامزد به انعقاد عقد ازدواج در آینده ، نتیجه عقد اصلی یعنی عقد ازدواج را نمی دهد و در عرف حقوقی كشور ما تعهد بر انجام هر قرارداد از جمله قرارداد نامزدی ، متمایز از خود آن قرارداد می باشد . مهمترین نتیجه ای كه از این موضوع به دست می آید این است كه قرارداد نامزدی ، نامزدها را زن و شوهر نكرده و به همسری هم در نمی آورد، بنابراین رابطه جنسی آنها طی این مدت نامشروع و غیر قانونی است.

---