آن که روی مین رفت و آن که مین کاشت

گرچه خیلی از کسانی که امروز به مال و مقامی رسیده اند خاطرات جنگ را از یاد برده اند اما کم نیستند کسانی که هنوز ذهن شان را از خاطرات جنگ پاک نکرده اند روزهایی که خاک وطن در اشغال بیگانه بود و بسیاری از هموطنان خانه و کاشانه از دست داده و در شهرهای دیگر آواره بودند

گرچه خیلی از کسانی که امروز به مال و مقامی رسیده اند خاطرات جنگ را از یاد برده اند اما کم نیستند کسانی که هنوز ذهن شان را از خاطرات جنگ پاک نکرده اند؛ روزهایی که خاک وطن در اشغال بیگانه بود و بسیاری از هموطنان خانه و کاشانه از دست داده و در شهرهای دیگر آواره بودند. آن روزها برای جلوگیری از پیشروی رزمندگان ایران، عراقی ها در بسیاری از نقاط مرزی مین گذاری کرده بودند.

زمان عملیات نیروهای ما به این میدان های مین برمی خوردند. چند بار این اتفاق افتاد. در آن لحظات فرصت کافی برای پاکسازی میادین مین نبود، وسایل مدرن برای این کار نیز پیش بینی نشده بود. در آن لحظات سرنوشت ساز شیرمردانی پیدا شدند و جان خود در طبق اخلاص نهادند تا با تکه تکه شدن خود، مین ها را از سر راه بردارند. یکی از آنها داوطلبانه به میدان مین پا می گذاشت و پیش می رفت تا جایی که پایش روی مینی می رفت و با انفجار آن با تنی پاره پاره به گوشه یی پرتاب می شد و به شهادت می رسید.

داوطلب بعدی راه او را ادامه می داد و مین بعدی را منفجر می کرد. با شهادت این شیرمردان معبر پاکسازی می شد و رزمندگان از مسیری که آنها رفته بودند به سلامت می گذشتند و دشمن را به عقب می راندند. آنان که روی مین رفتند نه در کاشتن مین ها نقشی داشتند و نه بدهکار مردم و انقلاب و نظام بودند. اگر داوطلب چنین جانبازی نمی شدند، باز هم در انجام وظیفه دینی و ملی کوتاهی نکرده بودند. تنها چیزی که آنها را به این جانبازی داوطلبانه می کشاند باور خاص آنان بود. آنها به این اعتقاد رسیده بودند که برای حفظ انقلاب و نظام و کشور چه باک که خود را فدا کنند.

بی گمان برای آنها هم دنیا و زیبایی هایش جذاب بود. اما ایمان و اعتقادشان به ماندگاری آرمان ها و نظام اسلامی این انتخاب را بر آنان آسان کرد. امروز از جسم تکه تکه شده آنان اثری نمانده است. اما تصمیم سرنوشت ساز آنان محک و میزانی برای مدعیان هر زمان شد.

در سال های اخیر شاهد بوده ایم در زندان ها اتفاقاتی افتاده است که حیثیت نظام اسلامی و کیان انقلاب اسلامی را به خطر انداخته است. در یک مورد که به قتل یک ایرانی تبعه کانادا انجامید، روابط حسنه دو کشور لطمه یی جدی خورد و هنوز ملت پیامدهای سوء آن را تحمل می کنند. اما با گذشت چند سال از آن واقعه هیچ کس از مقامات مربوطه حاضر نشد مسوولیت این جنایت را برعهده بگیرد و با فدا کردن خود چهره نظام اسلامی را از لوث آن پاک کند.

اخیراً نیز اعمال زشتی در کهریزک به وقوع پیوست که با اطلاع رهبری از آن، دستور پیگیری مساله صادر شد. مجلس شورای اسلامی گزارشی ناتمام از آن ارائه کرد. این وقایع بیش از هر چیز حیثیت و آبروی نظام و انقلاب را به خطر انداخت. اما هیچ کس پیدا نشد که برای حفظ نظام از پست و مقام خود بگذرد و مسوولیت این خطاهای آشکار را برعهده بگیرد و چهره نظام را از این پلیدی ها پاک کند.

به راستی چرا دیگر کسی داوطلب نمی شود روی مین رفته، و برای حفظ نظام اسلامی و بقای آن خود را فدا کند؟ مگر اینان که سال ها است پست و مقام های مربوطه را در اختیار خود دارند، برای حفظ نظام دست به این اقدامات نزده اند؟ چگونه اکنون راضی می شوند نظام را لکه دار کرده و حیثیت و آبروی آن را فدای حفظ خود کنند؟ تفاوت آنها با کسانی که به تضعیف نظام متهم می شوند چیست؟ مگر آنان که بی هیچ تقصیر و کوتاهی در انجام مسوولیت، با تکه تکه شدن خود، بقای نظام را تضمین کردند و امنیتی فراهم کردند تا مدیران امروز با خیال راحت صندلی ها و پست ها را اشغال کنند، چه از این مسوولان کمتر داشتند؟ هرچند باید از پیشگاه آن شهیدان برای چنین قیاس بی موردی پوزش خواست. آنان نه مدعی بودند و نه خطاکار و نه حتی متهم به قصور و کوتاهی.

برخی که ادعایشان گوش فلک را کر کرده است کاش یک جو از آن غیرت را به میراث برده بودند. کسی که سال ها به بهانه حفظ نظام، نویسندگان و روزنامه نگاران را به اتهام تضعیف نظام و تشویش اذهان عمومی به مجازات محکوم می کرد، چگونه برای حفظ نظامی که همه مال و مقامش را از آن دارد حاضر نیست هیچ هزینه یی بپردازد؟ مسوولان مربوطه حتی درصورت بی گناهی، چرا به شکرانه این جاه و مقامی که به بهای خون آن شهیدان نصیب شان شده به آنان تاسی نمی کنند؟ چرا به جای اینکه فداکاری کرده و داوطلبانه خطاها را برعهده گیرند و نظام و انقلاب را تبرئه کنند، با وجود اتهام، از خود سلب مسوولیت کرده و جنایات برملا شده را به ناکجاآباد حوالت می دهند؟ درحالی که مین ها را اینان خود بر سر راه نظام کاشته اند.