تقابل دو نسل با استفاده از ابزارهای بسیار کلیشه ای

نگاهی به فیلم «پوپک و مش ماشاءا »

فیلم های بی محتوا این روزها پرده های سینماهای کشور را تسخیر کرده و مانند قارچ در حال رشد است. اگر نگاهی به فیلم های اکران شده در سال جاری بیندازید این سخن را تایید می کنید. در این فیلم ها شوخی های دم دستی و کلامی دست مایه کار قرار گرفته است. البته این آثار بدون این که فیلم نامه درست و حسابی در کار باشد با هدف فتح گیشه ساخته می شود و صدالبته که به قول سازندگان این آثار مورد توجه تماشاچیان نیز قرار می گیرد و از فروش خوبی نیز برخوردار می شود.

آیا هدف فیلم سازان رسیدن به سینمایی ملی و بامحتواست که در عرصه های جهانی بدرخشد و حرفی برای گفتن داشته باشد یا این که تنها به گیشه و بازگشت سرمایه فکر می کنند و از ترس نبود سرمایه گذار و تهیه کننده به سمت این سینمای بدنه کشیده شده اند! با رویکرد جدید معاونت سینمایی و تاکید بر نظارت بر تولید این گونه فیلم های پیش پا افتاده و ندادن مجوز ساخت امیدواریم شاهد سینمایی ملی باشیم. طی چند سال اخیر برخی از فیلم سازان خوب کشور نیز به این سمت گرایش پیدا کرده اند.

اکنون فیلم سینمایی «پوپک و مش ماشاءا...» هفتمین ساخته فرزاد موتمن روی پرده سینمای بجنورد است؛ فیلمی از سینمای بدنه و با مضمونی کمدی. این فیلم تاکنون فروش خوبی داشته است. موتمن پیش از این ساخت فیلم هایی در گونه های مختلفی هم چون هفت پرده، شب های روشن، باج خور، جعبه موسیقی، صداها و بیداری را تجربه کرده و با ساخت «پوپک و مش ماشاءا...» خود را در گونه سینمای بدنه آزموده است.

فیلم «صداها»ی او شیوه اکران درستی نداشت و موجب شد موتمن «پوپک و مش ماشاءا...» را که گیشه پسند و پرمخاطب است به تهیه کنندگی «منیژه حکمت» بسازد تا علاوه بر نشان دادن قابلیت ها و توانمندی های خود شکست فیلم «صداها» را جبران کند، اما با وجود استقبال مردم، این فیلم در حد و اندازه موتمن نیست و می توانست با انتخاب درست بازیگران بهتر از این باشد.

او اگرچه هدفش به تصویر درآوردن تقابل دو فرهنگ و دو نسل است اما از ابزارهای بسیار کلیشه ای استفاده کرده است. «پوپک و مش ماشاءا...» از جایی آغاز می شود که احترام السادات (مریم جلالی) و مباشرش مش ماشاءا... (فرهاد آئیش) در حال ثبت نام عده ای از مردم هستند تا عازم زیارت شاه عبدالعظیم شوند.

در این میان احترام السادات که قرار است خواهرزاده اش پوپک از کانادا بیاید، سکته می کند.او پوپک را به مش ماشاءا.... که مردی تندخو است و افکاری مذهبی و سنتی دارد، می سپارد. با ورود پوپک اختلاف ها و تضاد دو فرهنگ و دو نسل آغاز می شود. با خواندن این خلاصه داستان به سوژه تکراری فیلم پی می برید که بارها در سینما نظیر آن را شاهد بودید. بازیگران فیلم بازی های تکراری و کلیشه ای را ارائه می دهند.

امین حیایی در نقش محسن دی وی دی مستاجر احترام السادات همان نقش لمپن همیشگی اش را بازی می کند. او با یک نگاه عاشق پوپک می شود. تماشاچی به خوشمزگی ها و اداهای حیایی عادت کرده است و با هر عکس العمل او می خندد! بهاره رهنما نیز بازی همیشگی اش را تکرار می کند.

رهنما ایفاگر نقش آرایش گری است که مش ماشاءا... عاشق و دلباخته اش است و در آخر با یکدیگر ازدواج می کنند.

نقش پوپک فیلم را «مهناز افشار» بازی می کند. او با وجود سال ها تجربه کاری نتوانسته است به خوبی این شخصیت را درآورد و بازی ضعیف و تصنعی دارد. افشار انتخاب مناسبی برای نقش پوپک نیست. اما در میان بازی ها می توان به بازی استثنایی «فرهاد آئیش» در نقش مش ماشاءا... اشاره کرد.او بیشتر بار کمیک فیلم را بر دوش می کشد و در ایجاد لحظه های طنز تبحر خاصی دارد که این تبحر را از سال ها فعالیت در عرصه تئاتر به دست آورده است. «سروش صحت» هم که تبحر خاصی در نگارش طنزهای ۹۰ شبی تلویزیونی دارد، فیلم نامه «پوپک و مش ماشاءا...» را به همراه «ایمان صفایی» نوشته است.

او نیز نقش «سامی» را که جوانی بسیار آرام، باسواد، باشخصیت و محترم است، بازی می کند. صحت اگرچه بازی خوب و قابل قبولی ارائه می دهد اما در فیلم نامه از کلیشه ترین سوژه ها و دم دستی ترین شوخی های کلامی استفاده کرده است و حرفی برای گفتن ندارد.

اگرچه فیلم «پوپک و مش ماشاءا...» فیلمی از سینمای بدنه است که با هدف فتح گیشه و جذب مخاطب به سالن های سینما ساخته شده است اما در حد و اندازه «فرزاد موتمن» که فیلم مطرح «شب های روشن» را در کارنامه خود دارد، نیست. امیدواریم ساخته بعدی او فیلمی پرمحتوا باشد و حرفی برای گفتن داشته باشد.