تیم ملی فرار از خوش بینی

روزشمار كمی آزارمان می دهد كمتر از چهار هفته دیگر به یكی از حساس ترین بازی های تاریخ فوتبال ایران باقی مانده و كسی نمی داند چه سرنوشتی در انتظارمان است, بازی در منامه به طرز عجیبی گروهی از آدم های همیشه خوش بین را ناامید كرده و همین موضوع ما را گاهی اوقات وقتی در میدان عقل و در جنگ تاكتیك از پیش بازنده هستیم به سمت خرافات سر می دهد

می شنویم كه حتی دوستان می گویند در این گروه آخر می شویم! انگار كه لازم است كسی بیاید، مسئول باشد و با چند كلمه حماسی دست نخورده روحیه بی جهت خراب ایرانیان را بهبود دهد. متاسفانه چنین آدمی را هم سراغ نداریم. اگر هشت سال پیش بود شاید خاتمی بهترین گزینه بود اما حالا كه زمانه تغییر كرده حتی دیگر برای خیلی ها مهم نیست، رئیس جمهور روز بازی با ژاپن به آزادی می آید یا نه؟! مهرعلیزاده اعتقاد دارد كه مسلماً به جام جهانی می رویم. عادت ناخوشایند ما باعث شده تا چندان به اطمینان مدیران دل نبندیم. به هر حال شرایط به گونه ای است كه همه نگران هستند اما اینكه چگونه این فضای مضطرب را آرام كنیم، پرسش مهمی است. گروهی معتقدند در روزنامه ها باید مواظب بود تا دردسر تازه ای به وجود نیاید موافقیم اما تكلیف ایراد های فراوان تیم برانكو چه می شود؟ آزادی را نباید فراموش كرد فضای این ورزشگاه در سا ل های گذشته همیشه به ضرر تیم ملی ایران بوده است. از شبی كه مقابل ایرلند و از دقیقه ۷۰ حوصله تماشاگر بی حوصله ایرانی سر رفت، شعار های تند آغاز شد و سرانجام تیم بلاژویچ ضرر كرد تا به امروز كه با كوچك ترین لرزش میرزا پور هواداران پرسپولیس نام گلر تیم خود را تكرار می كنند، چه حركت مثبتی در جهت كنترل جمعیت به نفع خودمان انجام دادیم؟ چه تضمینی است با اولین فرصتی كه دایی از دست می دهد، شعار ها علیه او آغاز نشود؟ اتفاق بدی كه هیچ كس دوست ندارد، رخ بدهد. به نظر می رسد تلویزیون نیز در این میان باید بیشتر تلاش كند، هیچ اشكالی ندارد در كنار پیام های بازرگانی صداوسیما تیزری هم در جهت رفع اخلاق های نامناسب بعضی تماشاگران ایرانی ساخته شود و یا اینكه با این جور چیز ها به آنها بیاموزیم كه می توان خیلی بهتر و موثر تر تیم ملی را تشویق كرد. قبلاً هم به این مسائل اشاره كردیم امیدواریم این پیشنهاد ها به زودی و با صلاحدید مسئولان به نوعی اجرا شود