یک مضحکه حماسی: درباره فیلم مدافع« Defendor»

نویسنده و کارگردان: پیتر استبینگز، بازیگران: وودی هارلسون، الیاس کوتیاس، ساندرا اه.
از آن قبیل فیلم‌هایی که می‌شود به خاطر بازیگر نقش اول‌ دیدشان. این جا وودی هارلسون به کمک …

نویسنده و کارگردان: پیتر استبینگز، بازیگران: وودی هارلسون، الیاس کوتیاس، ساندرا اه.

از آن قبیل فیلم‌هایی که می‌شود به خاطر بازیگر نقش اول‌ دیدشان. این جا وودی هارلسون به کمک کارگردان تازه‌کار فیلم، پیتر استبینگز که سابقه کارگردانی ندارد و بازیگری چرا؛ یک اجرای تر و تمیز تازه از شخصیت یک عقب مانده ذهنی ارائه می‌دهد که با اجرای معمول چندش‌آور چنین نقش‌هایی فرق می‌کند.

همان طور که خود این کاراکتر هم فرق می‌کند. این داستان ناکارآمدی این عقب‌ مانده ذهنی نیست. داستان کارآمدی بیش از حدش است! او تصور می‌کند یک فوق قهرمان داستان‌های کمیک است و مشکل این جاست که علاقه چندانی به کارهای محیرالعقول‌شان ندارد. بیش‌تر می‌خواهد اخلاقیات‌شان را به‌طور کامل رعایت کند. یعنی مثلا آدم بدها را به سزای اعمال‌شان برساند و به آدم خوب‌ها کمک کند تا سالم بمانند. و همین طور که داستان پیش می‌رود، مشکلاتی که این آدم عقب مانده برای اجتماع‌اش ایجاد می‌کند، به‌خاطر ضریب هوشی اندکش نیست. به خاطر سلامتش است!

او بین زندگی یک دختر ولگرد و یک جنایتکار صرب و یک پلیس فاسد تاب می‌خورد و برای همه‌شان دردسر درست می‌کند چون فکر می‌کند واقعا باید مثل سوپرمن به خوب و بد باور داشته باشد.

به این ترتیب دفندور (نام سوپر قهرمان اختراعی مرد که وقت ماموریت به هیات او درمی‌آید) به یک مضحکه برای باقی نمونه‌های حماسی و تخیلی این نوع داستان‌ها درمی‌آید. با طرح این سوال ساده که فکر کنید سوپر من نه در خیال که در یک محله معمولی از صدها محله شهر می‌خواست عدالت را برقرار کند. چه بر سرش می‌آمد؟ فروش این فیلم مستقل البته به یک میلیون دلار هم نرسید، در شرایطی که نمونه‌های اصل این فوق قهرمان‌ها؛ از سوپرمن گرفته تا اسپایدرمن و بتمن، تابستان‌ها ۳۰۰ تا ۵۰۰ میلیون دلار درو می‌کنند. اما این روایت روشنفکرانه که مضمون ابر قهرمانی را گاه تا حد یک مخدر برای تسکین شخصیت اصلی شیزوفرنیکش پایین می‌آورد، متاسفانه به‌جز ایده اولیه و بازی وودی هارلسون، اجرای کسل‌کننده‌ای دارد و طنز حاصل از این مضحکه، آن قدر که باید بامزه نیست.

اگر قرار است ابر قهرمان را به دلایل روشنفکرانه و واقع‌گرایانه از داستان حذف کنیم و جایش را این بی‌حالی و دلمردگی بگیرد، بد نیست کمی فکر کنیم. اندکی دست نگه داریم. به خصوص وقتی احساس گرایی پایان داستان، قرار است این قدر پیش پا افتاده از آب در‌آید.