سه نگاه به جام جهانی

جایزه بهترین نمایش روز دوم جام را نه مسی و تبس و ستاره های دیگر سفید و آبی پوشان, بلکه دیه گو مارادونا روی نیمکت تیم ملی آرژانتین به خود اختصاص داد مارادونا که به قول خبرنگارانی که از دور او را تماشا می کردند, طوری لباس پوشیده بود که انگار در مراسم عروسی اش حاضر شده, خیلی خوب می دانست که هزاران هزار نفر در آلیس پارک فقط برای تماشای او از نزدیک به ورزشگاه آمده اند

( ۱ ) کابوس گرین، کت و شلوار دامادی اسطوره

جایزه بهترین نمایش روز دوم جام را نه مسی و تبس و ستاره های دیگر سفید و آبی پوشان، بلکه دیه گو مارادونا روی نیمکت تیم ملی آرژانتین به خود اختصاص داد. مارادونا که به قول خبرنگارانی که از دور او را تماشا می کردند، طوری لباس پوشیده بود که انگار در مراسم عروسی اش حاضر شده، خیلی خوب می دانست که هزاران هزار نفر در آلیس پارک فقط برای تماشای او از نزدیک به ورزشگاه آمده اند. اسطوره فوتبال آرژانتین ۹۰ دقیقه تمام کنار زمین فیلم بازی کرد و بهترین سوژه ممکن برای عکاسان کنار زمین و حتی جایگاه بود. آرژانتین او با همه ستاره هایش آن تیمی که همه انتظار داشتند هم نبود. در ورزشگاهی که یک صدا همراه با «ووووزلا» نیجریه را تشویق می کرد، مسی بارها صاحب توپ شد و با همان حرکات منحصر به فرد همیشگی اش همه را از روی سکوها بلند کرد. اما مسی مثل همه دفعاتی که در تیم ملی بازی می کند، شباهتی به قهرمانی که می شناسیم، ندارد. با این حال او حتی درهمین تیم هم موقعیتهای زیادی پیدا کرد، ولی برخلاف همه بازیهایی که در فصل گذشته با بارسلونا انجام داد و آنها را به گل تبدیل می کرد، این بار توپهای او به در بسته خورده و افسوس به دل همه گذاشتند.

( ۲ ) درخشش دروازه بانهای آفریقایی، گاف گرین

نکته ای که هیچ کس از آن غفلت نکرده، درخشش فوق العاده دروازه بانهای تیمهای آفریقایی در این جام جهانی است. در بازی افتتاحیه «ایتوملنگ خونه» یک ستاره بی همتا بود، ولی شگفتی روز دوم، ونسان انیئاما دروازه بان نیجریه نام گرفت که اصلی ترین مانع پیش روی لیونل مسی برای گلزنی در بازی اول آرژانتین بود. این اتفاق درست در روزی رخ داد که رابرت گرین در جریان بازی انگلیس و آمریکا، کابوسهای کاپلو را چند برابر کرد. گلر وستهم خیلی بدشانس بود که بزرگترین گاف زندگی اش را در بازی اول تیم ملی سه شیرها در جام جهانی ۲۰۱۰ داد. انگلیس و کاپلو که رؤیای قهرمانی انگلیس را پس از ۴۴ سال در سر دارند، باید برای بازیهای بعدی فکری اساسی بکنند. دون فابیو یک اشتباه خیلی بزرگ انجام داد که در گذشته خیلی از مربیان دیگر هم بهای سنگینی برای آن پرداخت کرده اند. روی دروازه بان نامطمئن نمی توان حساب کرد. انگلیسی ها می گویند، گرین انتخاب مناسبی برای قرار گرفتن درون دروازه انگلیس نبود.

تیم هاوارد، همتای آمریکایی او به مراتب بهتر از وی ظاهر شد. در این اولین روزهای جام جهانی دروازه بانها نقشی مهمی در رقم خوردن نتایج داشته اند. و حالا گرین صبح روز بعد از گاف بزرگش، متهم ردیف اول در انگلیس و آفریقای جنوبی است. پرسش روز این است: آیا کاپلو باید در بازیهای بعدی هم از او استفاده کند؟ اگر هدف مربی ایتالیایی، رسیدن به فینال ژوهانسبورگ است، همین امروز باید در مورد آینده گرین تصمیم گیری کند. کاپلو پس از بازی می گفت، باید با گرین حرف بزند، ولی مسؤولیت این انتخاب را خود برعهده می گیرد. دون فابیو می گفت، گرین در تمرینات آماده نشان داده بود، اما نمی توان یک دروازه بان را به خاطر نتیجه حاصل شده محاکمه کرد. یک بحث دیگر هم وجود دارد و آن اینکه اشتباه داریم تا اشتباه. در جام جهانی فرصتها محدودتر از این هستند که یک اشتباه به این بزرگی را نادیده گرفت، اما مشکل کاپلو این جاست که آلترناتیو دیگر او برای قرار گرفتن در دروازه، دیوید جیمز است که او هم به گاف دادن شهره است. مشکل دروازه بانی قبل از شروع جام هم ذهن کاپلو را مشغول کرده بود و حالا در عمل رابرت گرین، انگلیس و خودش را به سوژه روز تبدیل کرده است.

( ۳ ) سیاست، تاریخ، القاعده

در لندن پس از پایان این بازی، واکنش مردم دیدنی بود. همه در مورد اشتباه گرین نظر می دادند. برنامه های تلویزیونی که منتظر پایان مسابقه و یک سوژه داغ برای مانور دادن بودند، هزاران بار صحنه رها شدن توپ از دستهای گرین را در لحظه شوت دمپسی نمایش دادند. چهار سال پیش هم مثل الان خیلی ها امید داشتند تیم «اسون گوران اریکسون» قهرمان جام شود. ولی انگلیس در آن جام هم ناکام بود و حالا گام اول را هم در آفریقای جنوبی سست و نامطمئن برداشته است. مصاحبه های گزارشگران تلویزیون با انگلیسی ها در سطح شهر جالب بود. مردم این کشور می گفتند که باید بازیکنان تیم ملی خود را به افغانستان بفرستند تا آنجا بجنگند و مبارزه کردن را یاد بگیرند. این روزها که به خاطر جنجال مربوط به نفتکش انگلیسی در سواحل لوییزیانا، باراک اوباما هم به منتقد انگلیسی ها تبدیل شده، فقط کسب این نتیجه برابر آمریکا کافی بود تا خشم مردم را بیش از پیش کند. قبل از بازی شنبه شب، خیلی ها می گفتند، این دومین جنگ استقلال برای جدایی انگلیس از استعمار آمریکایی ها بود. اما کدام جنگ؟ کدام استقلال؟ تهدیدهای القاعده هم پیش از بازی دو تیم، خیلی سروصدا کرده بود. در آفریقای جنوبی خیلی از خبرنگارانی که قصد شرکت در این مسابقه را داشتند، پس از شنیدن این تهدیدها، قید سفر به راستنبرگ را زدند و ترجیح دادند از دور نتیجه مسابقه دو تیم را دنبال کنند. بالاخره هربار که بحث آمریکا و انگلیس در میان باشد، خطر در کمین نشسته است.

در انگلیس از الان حساب و کتاب کردنها شروع شده است. اگر آنها بازی با اسلونی و الجزایر را ببرند، شانس صعود حتمی دارند. اما چه کسی فکر می کرد انگلیس از روز اول به این اما و اگرها متوسل شود؟ فرستادن بازیکنان تیم ملی انگلیس به افغانستان برای تنبیه کردن آنها خیلی اغراق آمیز است.

همین که فابیو کاپلو در رختکن، از آن فریادهای معروف همیشگی سرآنها زده برای جبران این نتیجه در دو بازی بعدی کافی است.