گم‌شدن یک نسل در ویرانه‌های جنگ

● نگاهی به «عصر روز دهم» ساخته مجتبی راعی
مجتبی راعی از جمله سینماگرانی است که کارش را در سینما با آثار دفاع مقدس آغاز کرد و به تدریج به آثار اجتماعی روآورد. او در آخرین فیلمش بار …

نگاهی به «عصر روز دهم» ساخته مجتبی راعی

مجتبی راعی از جمله سینماگرانی است که کارش را در سینما با آثار دفاع مقدس آغاز کرد و به تدریج به آثار اجتماعی روآورد. او در آخرین فیلمش بار دیگر به سینمای دفاع مقدس مراجعت می‌کند، اما نه بطور مستقیم.

«عصر روز دهم» داستان گم شدن یک نسل در ویرانه‌های جنگ است و راعی کوشیده از ورای تعریف یک قصه امروزی رجعتی به دوران دفاع مقدس داشته و از سوی دیگر به موضوع جنگ عراق و امریکا هم نگاهی داشته باشد، جنگی که منجر به اشغال عراق شده است. اساساً ساختن فیلم جنگی در دورانی غیر از جنگ، این ویژگی را دارد که می‌توان به آن‌سوی خاکریزها هم نگاه کرد، وارد ماجرای آدم‌های آن‌سوی سنگر شد و مسائل آنها را هم بررسی کرد. راعی هم از همین ویژگی بهره گرفته و می‌کوشد تا نگاهی انسانی داشته باشد. او حتی سعی می‌کند تا آنجا که امکانش هست از خلق صحنه‌های جنگی چشم بپوشد یا کم‌توجه باشد و انرژی خود را در تعریف داستان یک گروه اعزامی که به عراق رفته‌اند صرف کند. مشکل اصلی فیلم هم از همین‌جا می‌آید که سازنده اثر به جای وارد شدن به روحیات یک مادر رنج کشیده – که دخترش را از دست داده – و ذهنیات خواهر همین دختر گمشده به سمتی می‌رود که وضعیت عراق پس از اشغال را نمایش بدهد، حتی از نگاه توریستی‌اش کم نمی‌کند، گویی قرار است تماشاگر به این سفر علاقه‌مندی نشان بدهد.

«عصر روز دهم» گرچه فیلمنامه مرحوم ملاقلی‌پور نیست و تنها خط اصلی از وی در داستان باقی مانده اما توقع تماشاگر را بالا می‌برد. حتی راعی هم در سطح توقعی که از او داریم ظاهر نمی‌شود. «عصر روز دهم» به جای خلق لحظات سینمایی و روایتی یکدست، فیلمی اشک‌انگیز است که احتمالاً عامه تماشاگران را راضی از سالن به بیرون می‌فرستد اما انتظار منتقدان را برآورده نمی‌کند.