وقت طلاست، اما نه در بانک‌

امان از شماره دادن و نوبت‌دهی بانک‌ها به مشتری که این روزها به جای کار راه اندازی، تبدیل به معطلی ارباب رجوع شده است! بعد از یک ماه کار کردن، وقتی خوشحال و خندان به بانک رفتم تا …

امان از شماره دادن و نوبت‌دهی بانک‌ها به مشتری که این روزها به جای کار راه اندازی، تبدیل به معطلی ارباب رجوع شده است! بعد از یک ماه کار کردن، وقتی خوشحال و خندان به بانک رفتم تا حقوقم را بگیرم، خوشحال شدم که این بار بانک خلوت است و من سر وقت کارم تمام می‌شود.

کاغذ نوبت‌دهی من عدد ۲۳۳ را نشان می‌داد و تابلوی آخرین راه‌اندازی مشتری، عدد ۲۰۴! پس تنها ۲۹ نفر جلوتر از من بودند. اما من خبر نداشتم که باید یک ساعت بابت رسیدن نوبتم معطل شوم!!

از چهار باجه دریافت و پرداخت بانک، تنها ۲ باجه کار می‌کرد و هر ۱۰ دقیقه یک بار صدای نازکی از بلندگو بیرون می‌آمد و فرد منتظر دیگری را که از شدت عصبانیت صورتش سرخ شده بود، صدا می‌کرد و بقیه معترض به این وضعیت با صدایی در گلو مانده زیر لب غر می‌زدند یا با فرد بغل‌دستی از این وضعیت اسفناک حرف می‌زدند.

خلاصه عذاب بزرگ دریافت حقوق بعد از یک ساعت انتظار در صف، باعث شد که هر چه در حسابم بود را از تحویلدار بگیرم که مبادا یک بار دیگر گذرم به بانکی بیفتد که باعث شده یک روز با تاخیر به سر کارم بروم. دیگر طاقت نیاوردم و ذوق خبرنگاریم گل کرد، در اعتراض به اقدام این بانک محترم (که کارمندانش بعد از چند بار اعتراض مشتریان به ۳ نفر رسیده بود)‌ به سراغ رئیس بانک رفتم و گفتم: ظاهرا تنها شعاری که در این بانک یا البته برخی بانک‌های مشابه رعایت نمی‌شود «همیشه حق با شماست».

رئیس بانک این حرف را که شنید، داغ دلش تازه شد و گفت: چه کنم که چارت کاری ما ۱۲ نفر است ولی تنها ۸ نیرو داریم و هرچه درخواست می‌کنیم، دریغ از پاسخ!!

رئیس محترم در تشریح اقدامات کارمندانش هم گفت که قبلا هر کارمند تحویلدار فقط کار دریافت و پرداخت را می‌کرده ولی بعد از سیستم نوبت‌دهی مجبور است کارهای دیگری از قبیل سند زدن، صدور دفترچه و... را نیز انجام دهد و همین امر برای هر مشتری ۲۰ دقیقه طول می‌کشد.

رئیس محترم بانک با ادب تمام خطاب به من خبرنگار (به خاطر شغلم که یاد گرفته‌ام، بخواهم و سوال کنم و درددل مردم را بگویم و پاسخ هم بگیرم)‌ گفت که نباید اعتراض به کارمندی کرد که حقوق ۳۰۰ هزار تومانی می‌گیرد و باید این اعتراض را به مدیران ارشدی کرد که اصلا خبر از حال کارمندان ندارند و همیشه درگیر با ارباب رجوع هستند و از کمبود نیروهای بانک خبر ندارند و نمی‌خواهند کارکنان بانک‌ها را هم زیاد کنند.

ای کاش بازرسان محترم بانک‌ها گاهی از دفاتر خودشان بیرون بیایند و گاهی با سرکشی به مجموعه‌های تحت پوشش خود، از حال و روز کارمند و ارباب رجوع و... خبر بگیرند و به معنی جمله وقت طلاست فکر کنند تا اجازه ندهند مردم یک روز به خاطر کار بانکی سر وقت به کارشان نروند.

فاطمه امیری