۲۴اکتبر ۱۹۴۵ ـ روز ملل ـ منشوری که تنها بر روی کاغذ است

بیست و چهارم اکتبر روز به اجرا در آمدن «منشور ملل» در سال ۱۹۴۵ میلادی، و به عبارت دیگر آغاز کار سازمان ملل، و به عبارت دیگر؛ روز تولد آن سازمان و معروف به «روزملل» است. مراسم مربوط …

بیست و چهارم اکتبر روز به اجرا در آمدن «منشور ملل» در سال ۱۹۴۵ میلادی، و به عبارت دیگر آغاز کار سازمان ملل، و به عبارت دیگر؛ روز تولد آن سازمان و معروف به «روزملل» است. مراسم مربوط در آن روز (۲۴ اکتبر ۱۹۴۵) در ساختمان وزارت امور خارجه آمریکا در شهر واشنکتن برگزار شد و نخستین مجمع عمومی این سازمان نیز سال بعد در همان روز در «فلاشینگ میدو» در شهر نیویورک گشایش یافت، جلسه تشریفاتی نخستین مجمع دهم ژانویه همان سال در لندن تشکیل شده بود. در ژوئن ۱۹۴۵ در اجتماع شهر سانفرانسیسکو پنجاه دولت منشور ملل را امضاء کرده بودند که تا مراسم ۲۴ اکتبر ۱۹۴۵ تنها ۲۹ دولت این منشور را به تایید پارلمانهای خود رسانیده بودند. همه آن پنجاه دولت از متحدان جنگ جهانی دوم بودند (دولتهایی که به آلمان، ایتالیا و ژاپن اعلان جنگ داده بودند). منشور ملل اینک (سال ۲۰۰۹) ۶۴ ساله و این سازمان دارای ۱۹۲ عضو است.

مروری بر کارنامه ۶۴ ساله سازمان ملل نشان می دهد که موفقتر از «جامعه ملل» نبوده و با ساختار کنونی و تا زمانی که منشور آن اصلاح و «وتو = حق رد» از دولتهای پنجگانه سلب نشود بعید است که موفقیت داشته باشد؛ زیرا که فاتحان جنگ جهانی دوم که طرح تاسیس سازمان ملل را با هدف تامین و تضمین منافع خود از این طریق ریخته اند هفت دهه است که در این سازمان حرف آخر را می زنند و عملا آن را به صورت «سازمان دول پنجگانه» درآورده اند. دلیل روشن آن این است که مجمع عمومی سازمان ملل که نمایندگان همه دول عضو در آن شرکت دارند و طبق قواعد دمکراسی باید تصمیم گیرنده اصلی باشد از حد یک تریبون آزاد نمی تواند پا فراتر بگذارد و به همین لحاظ دهها سال است که برخی از روزنامه نگاران واژه «متحد» را در نوشته های خود هنگام خطاب کردن این سازمان بکار نمی برند و کتاب سیاسی پرفروشی هم در این زمینه تحت عنوان «سازمان ملل نامتحد» انتشار یافته است. بسیاری از اندیشمندان سالهاست که گفته اند: ازآنجا که سازمان ملل با ساختار فعلی که تصمیمات ارکانهای مردمی آن به ویژه کمیسیون حقوق بشر ضمانت اجرایی ندارند، دست کم نام این سازمان؛ از سازمان ملتها به «سازمان دولتها» تغییر یابد تا مردم با شنیدنش عصبی نشوند. اشغال نظامی بدون مجوّز عراق که عضو این سازمان حافظ صلح! بوده است به منزله آخرین میخ برتابوت آن تلقی شده است. ولی دولتهای پنجگانه که هنوز این بنیاد را برای مقاصد خود لازم دارند نهایت تلاش را بعمل می آورند که مانع دفن جنازه شوند.

برای مثال: «یونسکو» یکی از آژانس های سازمان ملل است که در همان سال ۱۹۴۵ با هدف کمک به صلح و امنیت جهان از طریق تقویت همکاری های فرهنگی، علمی و آموزش و پرورشی ملت ها به وجود آمده است تا مردمی که از این راه آگاهی های لازم را به دست می آورند و ارتقاء فرهنگی می یابند احترام به عدالت، حکومت قانون، حقوق بشر و آزادی های اصولی را رعایت کنند. آیا در هفت دهه گذشته این هدف تامین شده است؟. آیا جهانیان حتی یک قدم به این هدف نزدیک شده اند؟. این آژانس فرهنگی جهانی هنوز نتوانسته به ایجاد یک خبرگزاری بی طرف (نامتعهد) بین المللی کمک کند! که پیشنهاد آن چهل سال پیش در قطعنامه سران دولت های غیر متعهد آمده بود و ....