دوستان از این خبرها نیست

در همان آغاز تحریم ها, خردمندان صحنه سیاست و اقتصاد به کمپانی ها, شرکت ها و کشورهای تحریم کننده هشدار دادند که یک چنین تحریم هایی پایدار نیست و اصولا ظرفیت ها و زیرساخت های اقتصادی, اجتماعی, فرهنگی و ملی ایرانیان مانند سایر کشورهای دارای موقعیت مشابه نیست و در نتیجه تحریم این کشور نه امکان پذیر و مهم تر از آن, نه بلندمدت خواهد بود

در همان آغاز تحریم‌ها، خردمندان صحنه سیاست و اقتصاد به کمپانی‌ها، شرکت‌ها و کشورهای تحریم‌کننده هشدار دادند که یک چنین تحریم‌هایی پایدار نیست و اصولا ظرفیت‌ها و زیرساخت‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ملی ایرانیان مانند سایر کشورهای دارای موقعیت مشابه نیست و در نتیجه تحریم این کشور نه امکان‌پذیر و مهم‌تر از آن، نه بلندمدت خواهد بود.

با وجود بروز بسیاری از مشکلات در زندگی و معیشت مردم که حاصل دو عامل سوءمدیریت و تحریم است، اما در عمل دیده شد که تحریم نتوانست اقتصاد ایران را به زانو درآورده و کمبود کالا ایجاد کند. حال آن که این امر در بسیاری از کشورها جواب داده و باعث نافرمانی مدنی و تحقق خواست تحریم کنندگان شده است، اما با بهبود افق فضای سیاسی مذاکرات ایران و غرب، پیچ تحریم ها نیز شل شده و شرکت ها و کشورهایی که با تکبر و بی اعتنایی از ایران رفتند یا با افاده و منت و ده ها قلم سوءاستفاده مالی کج دار و مریز در کشور ماندند، اکنون با روی گشاده و چمدان های آماده، آرام آرام سر و کله شان در هتل های مجلل تهران پیدا می شود تا برای گرفتن طرح و مشارکت هواشناسی کنند.

لذا پیش بینی آن خردمندان و دوربینان اکنون تحقق یافته و تحریم کنندگان در حال بازگشتند. اما نکته ای که باعث نگارش این یادداشت شد، نوع رفتاری است که مدیران اقتصادی باید با این بازگشتگان داشته باشند.

بدیهی است آنان که در شرایط فشار و خطر ایران و صنعتگران و تولیدکنندگانش را تنها گذاشتند، اکنون نباید انتظار فرش قرمز داشته باشند.

شرکت های خودروساز کره ای، ژاپنی و فرانسوی که به اشاره و کرشمه ای شرکای ایرانی شان را تنها گذاشتند، بانک هایی که در خود را به روی تولیدکنندگان بستند و پول هایشان را بلوکه کردند، شرکت های صنعتی و خدماتی که به بهانه تحریم، کالاهایشان را به چند برابر قیمت به ایران فروختند، کشورهای همسایه و غیرهمسایه ای که پس از تحریم ها به فکر سوداگری و ماهیگیری از آب گل آلود افتادند و با راه هایی چون تجارت کالا و مبادله پایاپای، بلوکه کردن وجوه کلان حاصل از فروش نفت به بهانه عدم امکان انتقال و نپرداختن سود قانونی به آن، محاسبه این وجوه به پول ملی شان در حالی که ارزش آن رو به کاهش بود، بلوکه کردن پول نفت ایران به عنوان پشتوانه خرید کالاهای تولیدی شان و مجبور کردن دولت به این که به مانند صاحبان بن خرید کالا، با پولش کالاهای دست چندم و کم کیفیت را بخرد، بهانه آوردن در پس دادن وجوه ایران، تلاش برای صدور مواد غذایی بی کیفیت و حتی آفت زده چون برنج و گندم، شرط گذاشتن مبنی بر این که کالا می فروشیم و بجای آن میدان نفتی را بدون مناقصه می گیریم(!) و ده ها و صدها نمونه سوداگری و ماهیگیری دیگر اکنون باید سرافکنده بیایند و نوبت بگیرند.

به عبارت بهتر، رفتار آنان حین تحریم، باید ملاک آغاز همکاری در امروز باشد، چرا که دوستانی که از پشت خنجر می زنند، همیشه آماده خنجر زدن هستند و به قولی لبخند سیاستمدار، مشت در جیب است، لبخند آنان نیز خنجری است که در آستین پنهان کرده که در صورت بروز تلاطم سیاسی دیگری، بلافاصله استفاده خواهد شد.

لذا باید به دولت پیشنهاد کرد ضمن آن که با سیاست اعتدال و منطق به این شرکت ها و کشورهای سوداگر رفتار می کند، اولویت را به شرکت ها و کشورهای بی طرف یا تازه از راه رسیده بدهد و آن گزینه ها را در پله های پایین قرار دهد لذا نتیجه این می شود که نه دولت یازدهم از هول حلیم در دیگ بیفتد و نه سوداگران خود را به نفهمی بزنند و گذشته را با سکوت و ماستمالی کردن به فراموشی بسپارند. آن... را لولو برده و روشن است که الان دیگر از آن خبرهای قدیم نیست...

سید علی دوستی موسوی