تولد و مرگ دو نمایشنامه نویس بزرگ جهان

سیصدوشصت و هشت سال پیش در چنین روزی – ۲۲ دسامبر «ژان باپتیست راسین» نمایشنامه نویس بزرگ قرن ۱۷ فرانسه تولد یافت و ۱۸ سال پیش در همین روز, «ساموئل بکت» شاعر, نویسنده و نمایشنامه نویس شهیر ایرلندی چشم از جهان فرو بست

سیصدوشصت و هشت سال پیش در چنین روزی – ۲۲ دسامبر - «ژان باپتیست راسین» نمایشنامه‌نویس بزرگ قرن ۱۷ فرانسه تولد یافت و ۱۸ سال پیش در همین روز، «ساموئل بکت» شاعر، نویسنده و نمایشنامه‌نویس شهیر ایرلندی چشم از جهان فرو بست.

«ژان باپتیست راسین» به همراه «مولیر» و «کورنی» سه شاعر و نمایش‌نامه‌نویس بزرگ قرن ۱۷ فرانسه به‌شمار می‌آیند. راسین در دسامبر ۱۶۳۹ میلادی در فرانسه به دنیا آمد. در دوسالگی مادرش و در چهار ساگی پدرش را از دست داد.

«راسین» در شانزده سالگی زبان و ادب یونان و روم قدیم و در نوزده سالگی به ‌تحصیل فلسفه و حکمت پرداخت. پس از تمام شدن تحصیل نزد یکی از بستگانش، که در خدمت خانواده‌ای از اشراف بود رفت و در آنجا امکان آشنایی با شاعران و دانشمندان و هنرمندان و همچنین سیاستمداران بنام، برای او فراهم شد.

«راسین» تا این تاریخ قطعه‌های شعر کوتاه، به صورت «مادریکال» (قطعه شعر کوتاه عشقی و تغزلی) و «سونه» (نوعی از انواع شعر که ابتداء در ایتالیا پیدا شده و «رونسارد» در فرانسه و شکسپیر در انگلیس از سرایندگان بنام این نوع شعر بوده‌اند) سروده بود ولی در سال ۱۶۶۰ میلادی قطعه‌ای به مناسبت ازدواج لویی چهاردهم تحت عنوان «پری رود سن» ساخت که باعث کسب شهرت شد.

او برای نوشتن آثار تراژدیکی که بعضا در کارش یافت می‌شود با «لافونتن» شاعر معروف فرانسه که در توصیف مضمون‌های اخلاقی و فلسفی به صورت داستان‌های خیالی بسیار توانا بوده است، طرح دوستی و همکاری ریخت.

«راسین» در سال ۱۶۶۳ به پاریس بازگشت و در سال ۱۶۶۴نخستین نمایش‌نامه تراژدی «راسین» توسط گروه بازیگران «مولیر» در تماشاخانه «پاله رویال» بر روی صحنه آمد. سال بعد نمایش‌نامه دیگر او به نام «اسکندر» توسط همین گروه بازی شد. ولی «راسین» که از طرز بازی گروه «مولیر» راضی نبود و آنها را برای مجسم ساختن خصوصیات احوال اشخاص بازی در تراژدی‌های خود مناسب نمی‌دانست نمایشنامه‌های بعدی خود را در اختیار گروه دیگری که در «هتل دوبورگونی» بازی می‌کردند گذاشت و این موجب قطع شدن پیوند دوستی او با «مولیر» شد. وی تا آخر عمر به فعالیت‌های ادبی‌ ادامه داد و شاعران و نمایش‌نامه‌نویسان بسیاری را تربیت کرد.

مرگ ساموئل بکت

«ساموئل بکت» شاعر،نویسنده‌ و نمایش‌نامه‌نویس شهیر ایرلندی برنده‌ی نوبل ادبیات ،در ۲۲ دسامبر ۱۹۸۹ درگذشت.

« بکت» در روز ۱۳ آوریل ۱۹۰۶ در دوبلین -پایتخت ایرلند- متولد شد. او از سال ۱۹۲۳ تا ۱۹۲۷ در کالج "ترینیتی" دوبلین به تحصیل سه زبان ایتالیایی، فرانسوی و انگلیسی پرداخت و پس از فارغ‌التحصیلی عازم پاریس شد و توسط یکی از دوستان شاعرش به "جیمز جویس" معرفی شد که این آشنایی خود نقطه عطفی در زندگی ادبی او شد.

در سال ۱۹۲۹، "بکت" اولین اثر خود را که یک مقاله‌ی در حمایت از «جویس» بود را منتشر کرد. اولین داستان کوتاه «بکت» نیز با نام «خیال» به‌چاپ رسید و سال بعد از آن او برای قطعه‌ شعری موفق به دریافت یک جایزه‌ی ادبی نه چندان معروف شد.

اولین رمان او به‌نام «رؤیای زیبای زنان معمولی» در سال ۱۹۳۱ نوشته شد اما درحالی‌که بسیاری از ناشران از چاپ آن خودداری کردند، در سال ۱۹۹۳ و پس از مرگش به‌چاپ رسید. همچنین در جنگ جهانی دوم به‌سبب شجاعت‌هایش در مبارزه با ارتش آلمان، از دولت فرانسه نشان ویژه دریافت کرد.

بکت در سال ۱۹۶۹ موفق به دریافت جایزه‌ی نوبل ادبیات شد و از معروف‌ترین نمایش‌نامه‌هایش به «دست آخر» (۱۹۵۷)، «من نه» (۱۹۷۲)، «فاجعه» (۱۹۸۲) و «چی کجا» (۱۹۸۳) می‌توان اشاره کرد.

او که در اواخر عمر از بیماری آمفیزم و پارکینسون رنج می‌برد، روز ۲۲ دسامبر ۱۹۸۹ در سن ۸۳سالگی درگذشت و در پاریس به‌خاک سپرده شد.

بکت در نویسندگی از "دانته"، "جیمز جویس" و "مارسل پروست" الهام گرفت و خود الگوی ادبی نویسندگانی چون "پل آستر"، "جی‌.ام. کوئتزی" و "هارولد پینتر" شد.

فارس