تربیت فرزندانمان

تربیت اساسی ترین مساله انسان است که بدون آن به سعادت دنیا وآخرت نایل نمی گردد معصومین علیهم السلام همچنان که در سایرابعاد زندگی, چراغ هدایت پیروان خود بوده اند در زمینه تربیت نیز بهترین و مطمئن ترین الگویند

تربیت اساسی‏ترین مساله انسان است که بدون آن به سعادت دنیا وآخرت نایل نمی‏گردد. معصومین علیهم السلام همچنان که در سایرابعاد زندگی، چراغ هدایت پیروان خود بوده‏اند در زمینه تربیت‏ نیز بهترین و مطمئن‏ ترین الگویند. این مقاله بر آنست تا نکاتی ‏از دفتر زرین دیدگاهها و سیره تربیتی یکی از آن بزرگواران ‏یعنی امام باقرعلیه السلام را به پیروان آن حضرت تقدیم نماید. ایران سهراب این مسائل را برای شما کاربران گرامی بازگو کرده است.

● آداب تربیتی پس از تولد:

از امتیازات تربیت اسلامی این است که در آن علاوه بر زمینه ‏سازی‏ مناسب در قبل از تولد فرزند و بلکه پیش از ازدواج والدین، تربیت از آغازین لحظه تولد به طور عملی شروع می‏شود و آداب و سنن ‏ویژه‏ای نسبت ‏به نوزادان سفارش شده است که در اینجا به برخی از آنها که در کلمات گوهربار امام باقر(ع) مورد توجه واقع گردید اشاره می‏شود.

۱و۲) گفتن اقامه در گوش و باز کردن کام نوزاد با آب فرات:

امام باقر(ع) فرمودند: «شایسته است کام نوزاد با آب فرات بازگردد و در گوشش اقامه گفته شود.»(۱)

۳و۴) عقیقه و نامگذاری:

آن حضرت فرمودند: «هرگاه برای شما فرزندی به دنیا آمد در روزهفتم اگر پسر است گوسفند نر و اگر دختر است گوسفند ماده برایش‏عقیقه کنید و از گوشت آن به قابله بدهید و در روز هفتم او را نامگذاری کنید.(۲) نکته مهم در نامگذاری انتخاب نام نیکو و پرهیز از نامهای ناخوشایند است. زیرا نام نیکو مایه سرور فرزند و نام ناخوشایند باعث نگرانی و دغدغه خاطر او می‏گردد، امام باقر(ع) در سخنان خود برخی از نامهای نیکو و غیر نیکو را بیان کرده‏اند. آن حضرت در این زمینه فرمودند: «اصدق الاسماء ما سمی بالعبودیه و افضلها اسماء الانبیاء.»(۳) صادقترین ‏نامها، نامهایی است که بندگی خداوند را تداعی نماید و بهترین ‏آنها نامهای پیامبران است.

● تاثیر شیر مادر در تربیت

در تربیت فرزندان، والدین نخستین نقش را دارا هستند، این نقش ‏و تاثیر در مقاطع گوناگون سنی یکسان و هم‏ اندازه نمی‏باشد بلکه در مقاطع و مراحلی از تربیت نقش پدر برجسته‏ تر و در مراحل‏ دیگری نقش مادر تعیین‏ کننده ‏تر است و در یک دیدگاه کلی می‏توان‏ گفت که تا پیش از سن نوجوانی به ویژه در دوران جنینی و شیرخوارگی نقش مستقیم مادر در تربیت فرزند بیشتر از پدر خواهد بود و از دوره نوجوانی به بعد به خصوص در مورد پسران نقش پدران ‏مهمتر است، البته این بدان معنا نیست که نقش پدر در دوران‏ کودکی و نقش مادر در دوران نوجوانی و جوانی ناچیز و کم ‏رنگ ‏باشد بلکه مقصود بیان برجستگی نقش و تاثیر بیشتر هر یک در یک ‏مرحله خاص است.

بنابراین یکی از مقاطع مهم مقطع شیرخوارگی است ‏که در آن، مادر نقش مستقیم و اساسی را دارد. در این مقطع ‏شیردادن مهمترین عامل ارتباط نوزاد با مادر است، شیر مادرعلاوه ‏بر نقش مهمی که در تغذیه و بهداشت جسمانی نوزاد دارد عامل‏ ایجاد و انتقال بعضی ویژگیها به فرزند نیز می‏باشد و ما به دو نمونه از آنها که در سخنان امام باقر(ع) بیان شده، اشاره‏ می‏کنیم:

▪ حماقت و کودنی: امام باقر(ع) فرمود: «لا تسترضعوا الحمقاء فان اللبن یعدی و ان الغلام ینزع الی اللبن یعنی الی الظئر فی ‏الرعونه و الحمق‏.» زنان کودن را دایه فرزندانتان قرار ندهید زیرا از طریق شیر حماقت و کودنی به آنها منتقل می‏شود.(۴)

▪ زیبایی و زشتی: آن حضرت فرمودند: «دایه‏های زیبا برای ‏فرزندانتان انتخاب کنید و از دایه‏های زشت‏ رو بپرهیزید زیرا چه ‏بسا شیر انتقال‏ دهنده (زشتی و زیبایی) باشد.»(۵) نیز در حدیث‏ دیگری فرمود: «بر شما باد به انتخاب دایه‏های نظیف و زیبا، زیرا شیر انتقال ‏دهنده (زیبایی) است.»(۶)

▪ کودک و نیاز به محبت:

محبت از ضروری ‏ترین نیازهای عاطفی فرزند در دوران کودکی است و بدون توجه به آن کودک به رشد عاطفی مناسب نایل نمی‏شود، این‏ نیاز، برای کودک به شکلهای گوناگون قابل پاسخگویی است که ‏می‏توان به بوسیدن کودک، در آغوش گرفتن، گفتن جملات زیبا و محبت‏آمیز، خریدن هدیه و اسباب بازی و... اشاره کرد.

امام باقر(ع) در فرصتهای مناسب از طریق در آغوش گرفتن و بیان جملات محبت‏آمیز، محبت ‏خود را به کودک خردسالش امام صادق(ع) نشان می‏دادند و از این طریق به نیاز عاطفی او پاسخ می‏گفتند، محمد بن مسلم ‏از اصحاب بزرگ آن حضرت نقل می‏کند که من در خدمت امام باقر(ع) بودم؛ در این هنگام فرزند(خردسال-) ش جعفر(ع) وارد شد و بر سراو ذؤابه(۷) و در دستش عصایی بود که با آن بازی می‏کرد. امام ‏باقر(ع) او را به گرمی در آغوش گرفت و به سینه خود فشرد و خطاب ‏به او فرمود: « پدر و مادرم به فدایت ‏باد (با این چوب) کار لهو انجام مده و بازی مکن، سپس فرمود:«ای محمد، پس از من او امام توست. از او پیروی کن و از دانش او استفاده نما، به خدا سوگند اوهمان صادقی است که رسول خدا(ع) او را توصیف نمود که شیعیان او در دنیا و آخرت پیروزند و دشمنانش در زمان هر پیامبری ملعون‏هستند. در(این هنگام) جعفر(ع) خندید و صورتش قرمز گردید، آنگاه امام باقر(ع) به من فرمود: از او سؤال کن، من از او پرسیدم ای پسر رسول خدا، خنده از کدام عضو بدن منشا می‏گیرد. جعفر(ع) فرمود: ای محمد، عقل از قلب، اندوه از کبد و نفس از ریه و خنده از طحال منشا می‏گیرد. (وقتی این پاسخ را از اوشنیدم) از جایم برخاستم و او را بوسیدم.»(۸)

● ستایش از فرزند صالح:

ستایش بجا از فرزند و کارهای نیک او باعث احساس ‏موفقیت و توانایی و نیز موجب انگیزه قوی برای تکرارکارهای خوب ‏و رشد بیشتر او می‏گردد. به خصوص اگر این تمجید به موقع و درحضور کسانی باشد که آگاهی آنها از رفتار شایسته فرزند برای او مهم باشد. علی بن حکم به نقل از طاهر یکی از اصحاب امام ‏باقر(ع) نقل می‏کند. من در خدمت امام باقر(ع) نشسته بودم که ‏فرزندش جعفر(ع) وارد شد. امام باقر(ع) در باره‏اش فرمود: «او بهترین مخلوقات خداوند است.‏»(۹) در این حدیث ملاحظه می‏شود که ‏امام باقر(ع) در نزد صحابی خود فرزندش را که صلاحیت و شایستگی ‏لازم را داشته به بهترین وجه ممکن ستوده است.

● والدین و نصیحت فرزند:

نصیحت فرزندان و صحبت کردن با آنها علاوه بر آن که والدین ازطریق آن می‏توانند رهنمودهای مهم و اساسی را ره توشه زندگی ‏فرزندانشان قرار دهند می‏تواند یک نوع زمینه ایجاد ارتباط صمیمی بین والدین و فرزندان را فراهم نماید و از این طریق‏ والدین به خصوص پدر، می‏توانند به فرزند نزدیک شوند و در یک فضای‏ صمیمی و عاطفی، ضمن آگاهی از مشکلات و خواسته‏های فرزندان ‏رهنمودهای لازم را به آنها ارائه دهند. امام باقر(ع) نیز در فرصتهای مناسب با فرزندان خود صحبت می‏کردند و گاهی به شکل ‏گروهی و عمدتا به شکل فردی به نصحیت آنها می‏پرداختند که به ‏نمونه‏هایی از آنها اشاره می‏کنیم:

۱) اسماعیل بن خالد نقل می‏کند که از امام باقر(ع) شنیدم که ‏فرمود: پدرم ابو جعفر(ع) ما (فرزندان) را جمع می‏نمود و به ما می‏فرمود: ای فرزندان از تعرض نسبت‏ به حقوق دیگران بپرهیزید، بر مشکلات و سختیها صبر پیشه کنید و اگر خویشان شما را به کاری ‏که ضررش برای شما بیش از نفعش باشد دعوت کردند اجابت‏ نکنید.»(۱۰)

۲) از جمله سفارشهای آن حضرت به فرزندش امام صادق(ع) این ‏جملات است: «خداوند سه چیز را در سه چیز دیگر پنهان کرده است، رضایش را در اطاعت مخفی کرد پس هیچ طاعتی را کوچک نشمار، شاید که رضایتش در همان طاعت ‏باشد. خشم و غضبش را در معصیت پنهان ‏نمود پس هیچ نوع معصیتی را کوچک نپندار، شاید که غضبش در همان ‏باشد. و اولیاء خود را در میان بندگانش پنهان کرد، پس احدی از بندگان او را حقیر مدان که شاید همان بنده ولی او باشد.»(۱۱)

۳) آن حضرت به فرزندش فرمود:« فرزندم از کسالت و اندوه بپرهیز که این دو کلید هر شری ‏می‏باشند، زیرا اگر سست و تنبل باشی به ادای حق نخواهی پرداخت‏ و اگر محزون و اندوهناک باشی بر حق، صبر پیشه نخواهی‏کرد.»(۱۲)

۴) سفیان ثوری نقل می‏کند که امام صادق(ع) را ملاقات کردم و از او خواستم مرا نصحیت کند... آن حضرت فرمود: ای سفیان! پدرم ‏مرا به سه چیز سفارش و از سه چیز برحذر داشت، از جمله آن‏ سفارشات این بود که فرزندم، هر که با رفیق بد همراه شود سالم ‏نمی‏ماند و هر که در محلهای اتهام برود مورد اتهام قرار می‏گیرد و هر که بر زبان خود کنترل نداشته باشد پشیمان می‏شود.»(۱۳)

● اهمیت آرامش خانواده در تربیت:

تردیدی نیست که خانواده نقش اساسی در تربیت فرزند دارد و پرورش صحیح فرزندان بدون توجه جدی والدین به این امر مهم و ایجاد فضای مناسب و آرام برای آن میسر نیست. نا بسامانی ‏خانواده، اختلاف و نزاعهای والدین، عدم رابطه صمیمی میان اعضای ‏خانواده به ویژه والدین، فقدان امنیت و آرامش لازم در جامعه کوچک ‏خانواده، تربیت صحیح فرزند را به مخاطره می‏اندازد. از این رو در مبحث ‏حسن خلق در روایات، بیش از هر مورد دیگری‏ در باره خوش رفتاری پدر خانواده با اهلش تاکید شده است و این ‏حاکی از آن است که خوش رفتاری در کانون خانواده اهمیت ویژه ‏دارد و آثار مثبت آن فراتر از خوش رفتاری با افراد دیگر است، زیرا در جامعه کوچک خانواده افراد کاملا با هم در ارتباط هستند و بر یکدیگر تاثیر می‏گذارند و چتر آثار مثبت‏ خوش رفتاری و پیامدهای سوء بد رفتاری بر سر همه اعضای خانواده پهن می‏گردد ودر یک کلام خوش ‏رفتاری در کانون خانواده آثار تربیتی فراوان و بد رفتاری پیامدهای سوء بی‏شمار به همراه دارد. امام باقر(ع) در زمینه اهمیت‏ خوش رفتاری در کانون خانواده‏ فرموده است:«... من حسن بره باهله زید فی عمره‏.»(۱۴) هر کس ‏احساس و ملاطفتش را نسبت ‏به خانواده‏اش نیکو گرداند عمرش طولانی‏ می‏گردد. در این حدیث ‏شریف تعبیر لطیف و ظریف «من حسن بره‏» دلالت ‏بر آن دارد که نه تنها احسان و ملاطفت نسبت‏ به خانواده ‏پسندیده و لازم است ‏بلکه می‏بایست ‏برای تاثیر بیشتر، این احسان ‏و ملاطفت ‏به نیکویی و بهترین وجه انجام گیرد.

● نقش تربیتی عمل والدین و مربیان:

مربیان موفق در جهاد مقدس تربیت‏ بیش از آن که به گفتار دعوت‏ به نیکی کنند با عمل صالح دعوت کرده‏اند، پیش از آن که سخن‏ بگویند عمل نمودند، پیش از آن که به تربیت دیگران اقدام کنند به اصلاح خویش پرداختند، بنابراین والدین که خود اولین مربیان ‏فرزندان هستند می‏بایست ‏با زبان عمل با فرزندانشان سخن بگویند، فرزندان باید در عمل ببینند که والدین به آنچه می‏گویند پای ‏بند هستند و خود عمل می‏کنند و گفتارشان با عملشان مطابقت ‏دارد. به نظر می‏رسد که اساسی‏ترین عامل تربیتی معصومان علیهم‏السلام و در واقع مهمترین راز موفقیتشان در تربیت فرزندان‏ همان تربیت ‏با عمل و پای‏ بندیشان به آنچه می‏گفتند بوده است و این شیوه در سیره تربیتی امام باقر(ع) نیز کاملا آشکار است، فرزندان آن حضرت با دیدن اعمال پدر برای انجام اعمال صالح و رفتار درست الگو می‏گرفته و به راز بندگی خداوند دست می‏یافتند. در ذیل به ذکر دو نمونه از رفتارهای آن حضرت اکتفا می‏کنیم:

۱) امام باقر(ع) و صدقه به فقراء: از فرزند بزرگوار آن حضرت نقل شده است که روزی بر پدرم وارد شدم و مشاهده کردم که در آن روز پدرم هشت هزار دینار به ‏تهی‏ دستان مدینه صدقه داده‏اند و اهل خانه‏ای را که تعداد آنها به یازده نفر می‏رسید آزاد کرده است‏.»(۱۵)

۲) اسحاق بن عمار از امام صادق(ع) نقل کرده است: من پیوسته ‏رختخواب پدرم را پهن می‏کردم و منتظر می‏ماندم تا ایشان به ‏رختخواب بروند و بخوابند، سپس برمی‏خاستم و به رختخواب خود می‏رفتم، شبی آن حضرت تاخیر کردند و من در طلب او به مسجد رفتم، در حالی که مردم خواب بودند، او را در حال سجده دیدم وغیر او کسی در مسجد نبود. من صدای او را می‏شنیدم که می‏گفت:«سبحانک اللهم انت ربی حقا حقا، سجدت لک یا رب تعبدا و رقا، اللهم ان عملی ضعیف فضاعفه لی، اللهم قنی عذابک یوم تبعث‏عبادک و تب علی انک انت التواب الرحیم.»(۱۶)

● تربیت معنوی فرزندان:

تربیت ابعاد مختلفی چون جسمانی، عقلانی، عاطفی، اجتماعی واخلاقی دارد. از مهمترین ابعاد تربیت، تربیت معنوی است که به ‏عقیده ما در تربیت اسلامی، پرورش این بعد غایت همه ابعاد دیگراست. این نوع تربیت که شامل پرورش بعد معنوی انسان و فراهم‏ نمودن زمینه ارتباط انسان با خداوند و در نهایت پرورش انسان ‏برای رسیدن به قرب الهی است.

بسیار مورد تاکید ائمه علیهم السلام بوده است و آن بزرگواران ‏در تمام صحنه‏های زندگی بیشترین اهمیت را به پرورش این بعد فرزندان می‏دادند و برای تحقق آن از شیوه‏های خاص بهره می‏گرفتند که به نظر می‏رسد از مهمترین شیوه‏ها، دو شیوه (ذکر و دعا) است‏ و هر چند دعا نیز یک نوع ذکر تلقی می‏شود اما از آنجا که درتربیت معنوی عنصری کلیدی و مهم است از آن به عنوان یک شیوه ‏جداگانه یاد می‏کنیم. امام باقر(ع) در سیره تربیتی خود از این ‏دو شیوه به شکل خاصی بهره جستند.

۱) ذکر و یاد خدا:

ذکر که عبارت از توجه قلبی انسان نسبت ‏به خداوند است و گاهی‏ در قالب الفاظ مخصوصی بر زبان جاری می‏شود. نقش بسیار مهمی درتربیت ‏بعد معنوی انسان دارد. ابن قداح از امام صادق(ع) نقل ‏کرده که «پدرم (امام باقر-ع-) بسیار یاد خدا می‏نمود، همراه‏ او راه می‏رفتم او را در حال ذکر می‏دیدم با او غذا می‏خوردم او را در حال یاد خداوند می‏دیدم، با مردم سخن می‏گفت و این کار او را از یاد خدا غافل نمی‏کرد. من مشاهده می‏کردم که زبان او مدام ‏در حال گفتن ذکر لا اله الا الله بود. پدرم ما را جمع می‏نمود وما را به ذکر و یاد خدا امر می‏فرمود و این کار تا طلوع خورشید ادامه داشت، هر کدام از ما که قرائت قرآن آموخته بود به ‏خواندن قرآن و هر کدام که قرآن نیاموخته بود به گفتن ذکر امرمی‏نمودند.»(۱۷) این حدیث در بردارنده دو نکته مهم است. نخست آن که بر مطابقت ‏گفتار با عمل حضرت دلالت دارد و نشان می‏دهد که امام ابتدا خود عمل می‏نمودند و از ذکر گفتن غافل نمی‏شدند و بعد فرزندانشان را به ذکر و یاد خدا امر می‏نمودند. نکته دوم آن که نباید فرزندان‏ را به حال خودشان رها کرد بلکه می‏بایست ضمن حفظ آزادی حساب‏ شده و منطقی و توجه به استقلال طلبی و آزادی خواهی آنها در فرصتهای مناسب با ایجاد انگیزه و شوق به طور عملی آنها را به ‏انجام کار نیک مشغول نمود.

۲) دعا:

دعا و مناجات از مؤثرترین روشها در تربیت ‏بعد معنوی ‏انسان است، از طریق دعا و مناجات انسان با خداوند ارتباط پیدا می‏کند و در پرتو آن جان خود را از چشمه معرفت و محبت ‏سیراب‏ می‏گرداند. امام صادق(ع) فرمود: «هرگاه مساله‏ای پدرم را محزون می‏کرد ایشان زنان و فرزندان را جمع می‏نمود. آنگاه خود دعا می‏کردند و آنها آمین می‏گفتند.»(۱۸) همچنین برید بن معاویه عجلی نقل می‏کند:«هرگاه امام باقر(ع) قصد مسافرت داشتند خانواده خود را درمنزلی جمع می‏نمودند و این چنین دعا می‏کردند «اللهم انی استودعک ‏نفسی و اهلی و مالی و ولدی، الشاهد منا و الغائب، اللهم ‏احفظنا و احفظ علینا، اللهم اجعلنا فی جوارک، اللهم لا تسلبنا نعمتک ولا تغیر ما بنا من عافیتک و فضلک‏.» پرودگارا خود و اهلم و مالم و فرزندانم، حاضر و غایب آنها را به تو سپرده‏ام، پروردگارا ما را حفظ کن و سلامتی ما را مستدام دار، پروردگارا ما را در جوار خودت جای ده و نعمتت را از ما مگیر و عافیت و فضیلت را نسبت ‏به ما تغییر مده.‏»(۱۹)

از دو حدیث‏ بیان شده‏ معلوم می‏شود که آن حضرت فرزندان خود را از طریق دعا به یاد خداوند متوجه می‏گردانید و غیر مستقیم به آنها تعلیم می‏داد که ‏باید در تنهایی و هنگام مشکلات بر خداوند توکل نمود و تنها از او در خواست کمک نمود.

ابوالفضل قوچانی

پی‏نوشت ها:

۱- وسایل الشیعه، ج ۱۵، ص ۱۳۸، ح ۲.

۲- همان، ص ۱۵۱، ح ۱۱.

۳- همان، ص ۱۲۴، ح ۱.

۴- تهذیب الاحکام، ج ۸، ص ۱۱۰، ح ۳۷۵.

۵- الکافی، ج ۶، ص ۴۴، ح ۱۲.

۶- التهذیب، ج ۸، ص ۱۱۰/ الکافی، ج ۶، ص ۴۴، ح ۱۳.

۷- الذؤابه، طرف العمامه و السوط ، و فی الحدیث، کان ابی یطول ‏دوائب نعلیه‏ای اطرافها (مجمع البحرین، ج ۲، ص ۵۷) اما در فرهنگ‏های عربی به فارسی آن را به «زلف و گیسو» معنا کرده‏اند.

۸- بحارالانوار، ج ۴۷، ص ۱۵، ح ۱۲؛ به نقل از کفایة الاثر، ص‏۳۲۱.

۹- همان، ص ۱۳، به نقل از ارشاد مفید.

۱۰- حلیة الابرار، ج ۲، ص ۱۲۶.

۱۱- کشف الغمه، ج ۲، ص ۳۶۰؛ سیرة الائمة الاثنی عشر، ج ۲، ص‏۲۳۰-۲۲۹.

۱۲- همان، ص ۳۴۴.

۱۳- الخصال، صدوق، ص ۱۶۹.

۱۴- تحف العقول، ص ۲۱۶/ ائمتنا، ج ۱، ص ۳۶۵.

۱۵- بحارالانوار، ج ۴۶، ص ۲۹۰.

۱۶- حلیة‏الابرار، ج ۲، ص ۱۱۲.

۱۷- الکافی، ج ۲، ص ۲۹۹/ بحارالانوار، ج ۴۶، ص ۸-۲۹۷/ حلیة‏الابرار، ج ۲، ص ۱۱۱-۱۱۰.

۱۸- بحارالانوار، به نقل از الکافی، ج ۲، ص ۴۸۷.

۱۹- حلیة الابرار، ج ۲، ص ۱۳۴