تپش قلم

▪ بزرگترین حسرت و شرمندگی، شرمندگی انسان دانای بدکار در برابر وجدان و فطرت خویش است.
▪ وقتی انسان طمع به قدرت، ثروت و شهرت دیگران نداشته باشد ابزار تسلط قدرتمندان، ثروتمندان …

بزرگترین حسرت و شرمندگی، شرمندگی انسان دانای بدکار در برابر وجدان و فطرت خویش است.

وقتی انسان طمع به قدرت، ثروت و شهرت دیگران نداشته باشد ابزار تسلط قدرتمندان، ثروتمندان و بزرگان بر خود را از آنها گرفته است!

از نشانه های بزرگ انسانهای شکست خورده آن است که در بیرون پرسر و صدا و در درون خاموش خاموشند!

گذشته، حال و آینده، شکل هایی از زمانند که در دایره دنیا رویت می شوند از این محدوده که بگذریم، شکل حقیقی و واقعی زمان نمودار می گردد!

کسانی که با حقه، دروغ و زور نفس می کشند از یاد برده اند که فقط صداقت پیشگان می توانند در بزم بزرگ عشق «فی مقعد صدق عند ملیک مقتدر»؛ حضور یابند!

آنکه دیروز ناحقی را سرپا کرد، امروز توسط ناحقی سرازیر می شود و اول و آخرش دوزخی است!

آنکه بیرونش دشمنانش و درونش دوستانش را کشته است صاحب نفاقی است که کفر ابلیس هم به گرد راهش نمی رسد!

زرنگترین انسان کسی است که بتواند سر دشمن ترین موجود خود که شیطان است کلاه گذاشته و دامن به هیچ گناهی نیالاید.

اگر لحظه ای از گذشتگان عبرت بگیریم یا دمی بیندیشیم که آیندگان باید خوب درباره ما قضاوت کنند از «خودشیفتگی شیطانی» نجات می یابیم.

نه دشمنانمان آن قدر بدند و نه دوستانمان اینقدر خوبند که احساس می کنیم، حب و بغض صحنه آرای احساس انسانند!

اگر نمی توانیم کسی را ببخشیم به خاطر بزرگی گناه او نیست بلکه برای کوچکی روح ماست!

عباسعلی کامرانیان