شکست در استراتژی

اگر ایران فعالیتهای غنی سازی خود را به حالت تعلیق درآورد آمریکا به متحدان اروپایی خود بویژه فرانسه, آلمان و انگلیس برای ورود به مذاکره با ایران ملحق خواهد شد اتحادیه جدید میان چین, اروپا و روسیه در مورد ایران موفقیت بزرگی برای دولت آمریکا خواهد بود

● حرکت به سمت راهبرد برد- برد

امروز ایران نسبت به دو دهه گذشته بسیار بی پروا شده و اعتماد به نفس آن در حمایت از شبه نظامیان شیعه در عراق و حزب الله لبنان و هم اکنون حمایت از حماس در فلسطین افزایش یافته است. سلطه و هژمونی ایران درخاورمیانه طی چند سال گذشته به نحو قابل ملاحظه ای رشد یافته است.

نویسندگان مقاله حاضر ضمن بیان مطلب فوق سیاست های دولت های مختلف آمریکا را در قبال ایران به نقد کشیده و به جورج بوش توصیه می کنند تا گزینه تهدید ایران را کنار گذاشته و به دنبال تعامل با ایران و اجرای یک سیاست برد – برد باشد. شما را به خواندن بخش اول این مقاله دعوت می کنیم.

ایران در مذاکرات هسته ای خود با سایر کشورهای جهان، استراتژی ای را دنبال می کند که بر اساس آن یک چیز مهم را از دست می دهد در عوض یک چیز کم ارزش را بدست می آورد. دولت ایران در پاسخ و واکنش خلاقانه و مبهم خود به قطعنامه ۱۶۹۶ شورای امنیت سازمان ملل ادعا کرده است که آماده مذاکرات در خصوص همه مسائل از جمله تعلیق فعالیتهای مربوط به غنی سازی است اما هرگونه پیش شرطی را در این خصوص نمی پذیرد.

استراتژی آنها روشن است: تاخیر، پیچاندن و طفره رفتن جهت خرید زمان برای به سرعت گذشتن زمان و کنترل روند غنی سازی اورانیوم. در همین حال، ایران با نشان دادن انعطاف پذیری خود، به چین و روسیه در ازاء جلوگیری از غرب، بویژه آمریکا از تعقیب هرگونه اقدام زورگویانه جدی که توسط سازمان ملل تحمیل شود، پیشنهاد کمک کافی داده است.

پیشنهاد رژیم ایران رهبران غرب را در یک وضعیت دشوار قرار داده است. اگر آنها هیچ کاری نکنند، ایران طی دهه آینده یا زودتر به یک قدرت هسته ای بدل خواهد شد. اگر غرب صبر و شکیبایی خود را در ارتباط با این قضیه از دست بدهد و به دنبال اعمال تحریم ها از سوی سازمان ملل باشد، استدلال مقامات ایران این خواهد بود که آنها می توانند میان روسیه و چین با سایر اعضای شورای امنیت سازمان ملل شکاف ایجاد کنند و از این طریق از تحمیل تحریم های جدی حتی اگر تصویب شود، جلوگیری کنند. آنها ممکن است درست فکر کرده باشند. افزون بر این، اگر ایالات متحده آمریکا تحمل خود را در مسیر اعمال تحریم های بی اثر از دست بدهد و درصدد اقدام نظامی پیشگیرانه باشد، مقامات ایران و همچنین اکثر کارشناسان بین المللی معتقدند که اروپا در این ائتلاف مشترک شرکت نخواهد داشت.

حمله پیشگیرانه سبب کشته شدن شمار زیادی از افراد غیرنظامی بی گناه خواهد شد، اماکن فرهنگی قابل احترام را منهدم خواهد ساخت و اکثریت جامعه ایران را در پشت سر دولت، تجدید سازمان خواهد کرد و حیات سیاسی جدیدی به آن خواهد بخشید و بهانه ای را برای سرکوب شدید سایر مخالفان دموکراتیک ایجاد می کند. بنابراین به دلیل آن که آمریکا این راهبرد را دنبال می کند پیروزی سیاستمداران کنونی ایران قطعی است.

ما نیاز به رویکرد جدیدی داریم. اکنون زمانی است که آمریکا باید در رفتار و برخورد با ایران زیرک باشد و طرح و ساختار برد – برد خود را تدوین نماید که ما در اینجا پیشنهاد می کنیم:

اتخاذ یک سیاست دومسیری عالمانه که با بی باکی و به طور مستقیم با رژیم ایران و مردم این کشور در خصوص همه مسائل مربوط به روابط دو جانبه کنار بیاید و مصالحه نماید. با توسعه و گسترش این دستور کار و برنامه که نه تنها شامل کنترل تکنولوژی های هسته ای ایران می شود بلکه شامل لغو تحریم ها و دموکراسی و حقوق بشر و حتی روابط دیپلماتیک می شود؛ سیاست سازان آمریکا می توانند تغییر اساسی در بسیاری عوامل و پارامترهای محدود شده در مذاکرات به بن بست رسیده با ایران ایجاد کنند به اندازه ای که کنترل تسلیحات و دموکراسی را تامین نماید.

● «شکست استراتژی کنونی آمریکا»

تدوین یک فرمول جدید برای تعامل با تهدید ایران باید با یک ارزیابی دقیق و ناب از شکستهای کنونی و گذشته همراه باشد. از زمانی که آیت الله خمینی و حامیانش قدرت را در ۱۹۷۹ به دست گرفتند چهار هدف بر دستور کار سیاسی آمریکا در ارتباط با جمهوری اسلامی ایران مسلط شد: محدود ساختن اعتماد به نفس تهاجمی ایران در منطقه، آسیب رساندن به حمایت تهران از برخی گروه ها، ارتقا و پیشرفت دموکراسی و حقوق بشر{مورد نظر آمریکا} در ایران و بازداشتن ایران از دستیابی به سلاح های اتمی.

پیشرفت در خصوص هر یک از این اهداف به نحو شگفت آوری تقلیل یافته و ضعیف شده است. امروز ایران نسبت به دو دهه گذشته بسیار بی پروا شده و اعتماد به نفس آن در حمایت از شبه نظامیان شیعه در عراق و حزب الله لبنان و هم اکنون حمایت از حماس در فلسطین افزایش یافته است. سلطه و هژمونی ایران درخاورمیانه طی چند سال گذشته به نحو قابل ملاحظه ای رشد یافته است.

طی ۲۵ سال گذشته آمریکا تحریم های اقتصادی را به ایران تحمیل کرد، عراق را در جنگ با ایران مسلح نمود، از ا نواع گروه های مخالف رژیم ایران حمایت کرد و تلاش های بین المللی از جمله تلاش برای جلوگیری از ادغام ایران در سازمان تجارت جهانی را برای منزوی ساختن ایران سازماندهی کرد.

هیچ یک از این راهبردها پیشرفت ملموسی برای اهداف اصلی سیاست آمریکا در قبال ایران نداشته است. از بسیاری جهات، ایران امروز در بهترین وضعیت استراتژیک خود از زمان انقلاب تاکنون قرار دارد.

● « بن بست تحریمها»

سیاست کنونی که توسط دولت بوش دنبال می شود هیچ امیدی را بر نمی انگیزد. دولت بوش با سنجش گزینه های سیاسی مختلف در در دوره نخست خود به یک سیاست تعریف شده متعصبانه در خصوص کنترل تسلیحات در دوره دوم خود دست یافت.

اگر ایران فعالیتهای غنی سازی خود را به حالت تعلیق درآورد آمریکا به متحدان اروپایی خود بویژه فرانسه، آلمان و انگلیس برای ورود به مذاکره با ایران ملحق خواهد شد. اتحادیه جدید میان چین، اروپا و روسیه در مورد ایران موفقیت بزرگی برای دولت آمریکا خواهد بود. هنوز این مسئله که چگونه پیروزی سمبلیک و نمادین اتحاد جامعه بین المللی و انزوای ایران در نهایت منجر به تعلیق برنامه هسته ای ایران خواهد شد، به هیچ وجه روشن نیست. تهران از پیشنهاد اروپا و آمریکا امتناع ورزیده است در حالیکه اشاره و کنایه آن برای مصالحه و توافق صرفا برای تاخیر انداختن هرگونه تلاش جدی برای تحریم های موثر سازمان ملل کافی بوده است. از اینرو، اگر شورای امنیت سازمان ملل با اکراه به فشارهای آمریکا جهت اعمال تحریم تن در دهد نتیجه آن بعید است تحریم قاطعی باشد که اقتصاد ایران و برخی کشورهای دیگر را از کار بیندازد.

نویسنده:

لاری - دایموند

عباس‌ - میلانی‌

مایکل - مک فائول

---