دو قدم مانده به افطار

یکی از این سنت‌های خوب که زمانی بر سفره‌های ما روشنایی می‌کرد، دعای قبل از تناول غذایی بود که هدیه خداوندی شمرده می‌شد و در پایان نیز سپاس بر زبان جاری می‌شد اما این سنت را از یاد بردیم تا اینکه کودکان ما در فیلم‌ها و پویانماهای خارجی آن را در زندگی کودکان اروپایی و آمریکایی دیدند.

با ورود به دنیای مدرن، قرار است بساط سنت‌های کهن برچیده شود. پیشرفت در صنعت همگام با حفظ اصالت، زندگی کامل‌تری را رقم می‌زند که ضمن برخورداری از مواهب دستاوردهای نوین، از آسیب‌های آن هم پیشگیری می‌کند...

یکی از این سنت‌های خوب که زمانی بر سفره‌های ما روشنایی می‌کرد، دعای قبل از تناول غذایی بود که هدیه خداوندی شمرده می‌شد و در پایان نیز سپاس بر زبان جاری می‌شد اما این سنت را از یاد بردیم تا اینکه کودکان ما در فیلم‌ها و پویانماهای خارجی آن را در زندگی کودکان اروپایی و آمریکایی دیدند. زمانی گذشت و اکنون از آن ثانیه‌های انس حتی در جعبه جادویی هم اثری نیست و فرزندان‌مان فقط یاد می‌گیرند که تمام غذایشان را بخورند، ریخت و پاش نداشته باشند، از همه مواد غذایی بخورند مبادا به بدغذایی مبتلا شوند و کمبود وزن یا افزایش وزن پیدا کنند، بدون آنکه اندکی درنگ کنند که موجودی سفره امروز و امشبشان، محصولی است که به اراده خداوند فرسنگ‌ها راه پیموده تا در اختیارشان قرار گیرد و سفیر مهر خداوند هستند که من به یاد شما هستم، پس شما هم مرا یاد کنید.

از قصه پرغصه فراموشی سنت‌ها که بگذریم، به اینجا می‌رسیم که چه کنیم؟ پاسخ یک واژه است: «آغاز». می‌توانیم دوباره آغاز کنیم و راه هموار را به همراه هم بپیماییم. در افطاری‌های دوست‌داشتنی ماه رمضان، دعای قبل از افطار را بخوانیم و به کودکانمان بیاموزیم هر کدام سهمی در این سنت آسمانی داشته باشند؛ دعایی کوتاه و خواندنی که تن و روان ما را مهیای بهره‌مندی از مواهب پروردگار می‌کند.

ابراهیم اخوی

روان‌شناس مرکز مشاوره حوزه علمیه قم