مولوی و مولای او

سیمای علی مرتضی(ع) در اندیشه مولانا جلال‌الدین محمد بلخی که از اعظم شاعران پارسی‌سرا و از نام‌آورترین عارفان ایران‌زمین در گستره‌ای زمانی به وسعت تمام تاریخ است، فراز و رفعتی …

سیمای علی مرتضی(ع) در اندیشه مولانا جلال‌الدین محمد بلخی که از اعظم شاعران پارسی‌سرا و از نام‌آورترین عارفان ایران‌زمین در گستره‌ای زمانی به وسعت تمام تاریخ است، فراز و رفعتی خیال‌انگیز دارد.

مولوی که به تعبیر درست استاد جلال‌الدین همایی، اندیشه‌‌اش را می‌توان با اصول​تشیع تطبیق داد در مجموعه آثار ارزشمند خود بویژه مثنوی معنوی، ارادت و اخلاص خود به علی(ع) را نمایان ساخته است.

شعر مشهور مولوی «از علی آموز اخلاص عمل/ شیر حق را دان منزه از دغل» که جریان هماوردی تن به تن علی(ع) و عمر بن عبدود را در غزوه خندق روایت می‌کند و به زیبایی و فصاحت تمام مناقب و فضایل علی(ع) را بیان می‌دارد، خود نشانی است از مهر افزون مولانا نسبت به این امام همام.

شرحی که مولوی در دفتر ششم مثنوی درباره حدیث غدیر آورده است نیز علاقه وافر او به علی(ع) را هویدا می‌سازد:

زین سبب پیغمبر با اجتهاد/ نام خود و آن علی مولا نهاد/ گفت هر کو را منم مولا و دوست/ ابن عم من علی مولای اوست/ کیست مولا آن که آزادت کند/ بند رقـــیت ز پایت برکند/ چون به آزادی نبوت هادی است/ مومنان را ز انبیا آزادی است

بایسته است یاد شود مولانا هرچند تعبیر اهل تسنن از حدیث غدیر و تفسیر آنان از واژه مولا را در این شعر به کار برده است (مولا طبق تفسیر اهل تسنن = دوست)، اما با تعریفی دیگر که از مولا ارائه می‌دهد و مولا را آزادیبخش و ادامه‌دهنده راه پیامبر معرفی می‌نماید، تفسیری شیعی بازگو می‌کند و دگربار ارادت ویژه خود به امام علی(ع) را اثبات می‌کند.