صلح ممنوع

مادران صلح ایران تعدادی مادران ایرانی هستند با قومیت و مذاهب مختلف مادرانی که جوانیشان در مبارزه با دیکتاتوری شاه و امپریالیسم سپری شد مادرانی که به امید ایرانی آباد و آزاد و برقراری عدالت در روند انقلا ب شرکت داشتند مادرانی که در دوران ۸ سال جنگ تحمیلی با عراق و پس از آن, برای تحقق آرمان هایشان هزینه های فراوانی متحمل شدند مادرانی که سخت ترین تحریم های اقتصادی را تحمل کردند و صف های طویل را صبورانه تاب آوردند تا قوت روزانه خانواده را فراهم کنند

● پیش‌پرده: تهران، اسفند۱۳۸۶، یک خانه، یک مادر، یک دستگاه تلفن. تلفن زنگ می‌زند. - الو؟ - از فرمانداری زنگ می‌زنم. درخواست تجمع شما رد شد. شما حق تجمع ندارید! پرده اول: حلبچه، اسفند ۱۳۶۶، دم در خانه عمر خاور. عمر خاور دم در خانه‌اش افتاده است. دیگر نفسش درنمی‌آید. آنچه در بغل دارد بغچه نیست. جسد کودکی است در قنداق؛ پسرش. عکس او، همان‌طور که نوزادش را در آغوش دارد و دم در خانه‌اش افتاده است، در تاریخ ثبت شده است.

مادر نوزاد به همراه ۸ دختر خود در درون خانه شیمیایی شدند و مردند. عمر خاور تنها پسرش را در آغوش گرفته بود تا فرار کند ولی گاز خردل امانش نداد. شاید این عکس را کاوه گلستان گرفته باشد؛ در واقع اگر عکاسان ایرانی نبودند فاجعه حلبچه افشا نمی‌شد. اکنون سردر حلبچه نوشته‌اند ورود بعثیان ممنوع. یادشان رفته است بنویسند ورود جنگ‌افروزان ممنوع.

● پرده دوم: عراق، اسفند ۱۳۸۱، <تخریب سازنده و جنگ تمام عیار!>

در هجدهم مارس ۲۰۰۳ میلا‌دی مقارن با آخرین روزهای اسفند ۱۳۸۱ یکی از بزرگ‌ترین حوادث قرن در همسایگی کشور ما رخ داد. حمله نظامی به عراق. نیوکان‌ها یا همان محافظه‌کاران جدید آمریکا عنوان <تخریب سازنده و جنگ تمام‌عیار> را برای عملیات اشغال عراق، برگزیدند. بدین معنی که با بمباران‌های شدید تمام زیرساخت‌های این کشور تخریب شده، آنگاه مقاطعه‌کاران آمریکایی می‌آیند و با پول نفت، سازندگی را آغاز می‌کنند و برایشان دموکراسی می‌آورند!

● پرده سوم: فلسطین، اسفند ۱۳۸۶، خانه‌ای مخروبه از بمباران در غزه

جهان شاهد تکرار فاجعهِ دیگری در منطقه است؛ محاصره شدید و اینک بمباران غزه؛ بمبارانی که با به خاک و خون کشیدن خانه‌ها، بیمارستان‌ها و مکان‌های عمومی، به یک نسل‌کشی دیگر شبیه است. این کشتارهای بی‌ترحم بیش از نیم‌قرن است که در فلسطین ادامه یافته است و از فرط تکرارگویی زشتی‌اش از یاد ما رفته است!

● پرده چهارم: جهان، مارس ۲۰۰۷، تظاهرات گسترده ضدجنگ

جنگ و اشغالگری در عراق تاکنون صدها هزار کشته و مجروح و چند میلیون یتیم و بی‌سرپرست برجای گذاشته است. در اثر تخلیه، بمباران هوایی و سپس حملهِ زمینی کامل به شهرهایی چون فلوجه، رمادی، سامرا، تل عفر و القیام و... علا‌وه بر تخریب زیر‌ساخت‌ها، دو و نیم میلیون نفر آواره در کشورهای اردن، سوریه، ترکیه و ایران پراکنده شده‌اند. در این میان ۵۰۰ هزار کودک از مدرسه رفتن محروم شده‌اند.

وزیر امور زنان عراق در هشتم مارس امسال اعلا‌م می‌کند که هم‌اکنون دو میلیون زن بیوه و بی‌سرپرست در عراق وجود دارد. در عراق حدود دو میلیون زن بیوه و بی‌سرپرست با میانگین سنی ۳۵ سال وجود دارد که ۹۰درصد آنان حداقل چهار فرزند دارند و در شرایط بد معیشتی زندگی می‌کنند.

کمپین‌های ضدجنگ در تمام دنیا تظاهراتی را از ۱۵ تا ۲۰ مارس به مناسب پنجمین سالگرد اشغال نظامی عراق برگزار می‌کنند. شعارهایشان دور این محور است: خروج فوری نظامیان از عراق، حمایت از فلسطین و حمایت از ایران در برابر تهدید به حمله نظامی با این شعار: به ایران حمله نکنید!

● پرده پنجم: تهران، اسفند ۱۳۸۶، مادران صلح ‌

مادران صلح ایران تعدادی مادران ایرانی هستند با قومیت و مذاهب مختلف؛ مادرانی که جوانیشان در مبارزه با دیکتاتوری شاه و امپریالیسم سپری شد؛ مادرانی که به امید ایرانی آباد و آزاد و برقراری عدالت در روند انقلا‌ب شرکت داشتند؛ مادرانی که در دوران ۸ سال جنگ تحمیلی با عراق و پس از آن، برای تحقق آرمان‌هایشان هزینه‌های فراوانی متحمل شدند؛ مادرانی که سخت‌ترین تحریم‌های اقتصادی را تحمل کردند و صف‌های طویل را صبورانه تاب آوردند تا قوت روزانه خانواده را فراهم کنند؛ مادرانی که نه‌تنها مخالف جنگ هستند بلکه امنیت و آسایش هم‌میهنان را می‌طلبند و به هر آنچه امنیت اجتماعی، اقتصادی و سیاسی ما و جوانانمان را تهدید کند، اعتراض دارند. این مادران صلح در کنار خانه تکانی، یادشان نرفته که همگام با کمپین‌های ضدجنگ و صلح‌طلبان در سراسر دنیا در تدارک تجمع اعتراض‌آمیز در این روزهای پایانی سال باشند.

● میان‌پرده خیالی برای پرده پنجم: تهران، یکشنبه ۲۶ اسفند ۱۳۸۶، جلوی سازمان ملل

مادران صلح جمع هستند. روی پلا‌کاردهایشان این شعارها به چشم می‌خورد:

صلح سکوت گورستانی نیست، تحریم مجازات ملت‌هاست، جنگ نه! صلح آری! اجازه دهید کودکان بدون وحشت از جنگ زندگی و در صلح رشد کنند، مادران اسرائیل! فرزندان عزیز خود را از جهنم جنگ بی‌پایان فرا خوانید،خشونت را متوقف کنید، اسلحه‌های کشتار جمعی را جمع‌آوری کنید! خلع‌سلا‌ح جهانی برای صلح، کاربران سلا‌ح‌های شیمیایی باید مجازات شوند، حلبچه، هیروشیمای دوم بود، خلع‌سلا‌ح جهانی باید از قدرت‌های نظامی شروع شود. ما خواهان جهانی عاری از زرادخانه هسته‌ای هستیم و...

● بازگشت به پرده پنجم: تهران، اسفند ۱۳۸۶، مادران صلح

تلفن زنگ می‌زند. - الو؟

- از فرمانداری زنگ می‌زنم. درخواست تجمع شما رد شد. شما حق تجمع ندارید!

● پشت پرده: تهران، هفته آخر اسفند ۱۳۸۶

عید نزدیک است در حالی که صلح از ما دور می‌شود. حتی اجازه نداریم درباره آن حرف بزنیم.