۸ شرط ایمنی در پارک

توصیه هایی به والدینی که می خواهند فرزندشان را ببرند پارک

سرسره، تاب، الاکنلگ، چرخ و فلک و محوطه سرسبز پارک، همه بچه‌‌ها را سر ذوق می‌آورد و حس بازیگوشی آنها را برمی‌انگیزد. ولی این سرسره‌های زنگ‌زده و زمین آسفالت و سیمانی پارک، گاهی سلامت کودکان را نشانه می‌رود. اگر قصد دارید کودک‌تان را به پارک ببرید تا کمی هوا بخورد و با همسن‌وسال‌های خودش بازی کند، ۸ توصیه ایمنی زیر را جدی بگیرید.

معمولا سرسره‌های موجود در پارک‌های بازی کودکان و یا حیاط مدرسه و پیش‌دبستانی از دو سایز بیشتر نیست. سرسره‌های کوچک‌تر برای کودکان با قد و بالای کوتاه‌تر مناسب است ولی نکته اصلی این است که آیا همین سرسره کوتاه هم مناسب کودک شما است؟ یکی از مهم‌ترین خطرات در پارک بازی این است که کودکان از سرسره‌هایی بالا می‌روند که از قد و قواره آنها بلندتر است و برای آنها بیش از اندازه بلند است. این سرسره‌ها شانس زمین خوردن کودکان را چند برابر افزایش می‌دهد. استانداردها می‌گوید کودکان ۵ سال و کوچک‌تر نباید از سرسره‌هایی با بلندی بیش از یک متروهشتاد سانتی متر بالا بروند. برای کودکان در سن مدرسه بلندی سرسره باید حداکثر ۲مترونیم باشد. فراموش نکنید بچه‌های بزرگ‌تر نباید از وسایل بچه‌های کوچک‌تر استفاده کنند چون وسایل کوچک و فضای اختصاص یافته به آنها ممکن است برای بزرگ‌ترها دردسر ایجاد کند. کودکان نباید از سطح سرسره برای بالا رفتن استفاده کنند. پایین آمدن با سر و شکم از سرسره بسیار خطرناک است.

تازگی‌ها تخت‌های پرش به بازار آمده است که دورشان یک حصار هم دارد و به کوچولوها این فرصت را می‌دهد به جای اینکه روی تخت اتاق‌شان بالا و پایین بپرند و علاوه بر خراب کردن فنر تشک، به در و دیوار بخورند، از این تخت‌ها در حیاط منزل و یا در پارک بازی استفاده کنند ولی نکته اصلی این است که هیچ‌وقت دو کودک را با هم درون این تخت‌ها نگذارید تا بالا و پایین بپرند. در این شرایط خطر برخورد آنها با یکدیگر و آسیب بدنی وجود خواهد داشت. از طرف دیگر این تخت‌ها برای کودکان بالای ۶ سال ساخته شده است و کودکان زیر این سن توانایی کنترل خود را در این تخت‌های پرش ندارند.

حتما برای شما هم پیش آمده است که کودک‌تان روی کف سیمانی زمین برای پارک زمین بخورد و آرنج و زانویش زخم شود. سطح زیر وسایل بازی پارک مثل سرسره و الاکلنگ باید به اندازه کافی نرم و حجیم باشد تا هنگام سقوط کودک دچار آسیب‌دیدگی نشود. سیمان، ۵ این کار پسربچه‌های شیطان است که در پارک، تاب را با بسامد زیادی به این سو و آن سو تاب می‌دهند و خطر سقوط را برای خود و برخورد و تصادف با دیگر کودکان را دوچندان می‌کنند. بیشترین آسیب‌ها در پارک بازی هنگام استفاده از تاب‌بازی رخ می‌دهد. استانداردها می‌گوید تاب بازی باید از جنس کائوچو و یا پلاستیک باشد نه فلز و چوب. اگر کودک شما تاب‌بازی را دوست دارد به او تاکید کنید که حتما تک‌نفره از تاب استفاده کند و هرگز روی تاب نایستد. هر تاب باید حفاظ خودش را داشته باشد و حداقل ۶۰ سانتی‌متر از تاب دیگر فاصله داشته باشد.

در طراحی پارک‌ بازی باید به یک نکته اصلی توجه کرد و آن اینکه وسایل باید برای دو گروه سنی ساخته شوند، بچه‌های پیش‌دبستانی و دبستانی. باید وسایل این دو گروه سنی در دو بخش مجزای پارک گذاشته شود. تاب، الاکلنگ و سایر وسایلی که امکان حرکت‌شان وجود دارد باید در بخش جداگانه‌ای از پارک بازی گذاشته شوند چون در حرکت این وسایل امکان برخورد با سایر کودکان وجود دارد.

حتما شما هم دیده‌اید که برخی از تجهیزات پارک‌ها شدیدا زنگ زده هستند و دست‌ کودک هنگام تماس با آن رنگی و آلوده می‌شود و با دهان گذاشتن آن امکان مسمومیت کودک وجود دارد. مواد پوشاننده سطح وسایل بازی به ویژه الاکلنگ، سرسره، چرخ‌وفلک باید دایما کنترل شود تا حالت نرمی و سلامت خودش را حفظ کرده باشد. روی این وسایل در صورتی که فلزی هستند دایما مواد ضدزنگ زده شوند. قلاب‌ها و پیچ‌های این وسایل نباید به هیچ‌وجه تیز باشند که در صورت تماس با صورت و بدن کودک باعث خراش و بریدگی صورت و بدن و یا در صورت گرفتن به لباس کودک باعث زمین خوردن و سقوط کودک شوند.

در برخی از پارک‌ها، بخشی برای ماسه‌بازی در نظر گرفته شده است که کودکان در آن لذت خاک‌بازی را تجربه کنند ولی قبل از اینکه کودک‌تان را در این بخش از پارک‌بازی رها کنید، کنترل کنید که اشیای خارجی مثل وسایل تیز، شیشه شکسته و سنگ‌ریزه درون آن نباشد. این مواد باعث پارگی و آسیب پوست بدن کودک خواهند شد. متصدیان پارک نیز باید کنترل کنند که روی این بخش از پارک در طی شب با پوشش‌های مخصوصی پوشانده شود تا از آلودگی آن پیشگیری شود.

● نوزاد شما با چه لهجه‌ای گریه می‌کند؟!

گریه کودک تازه به دنیا آمده ممکن است برای گوش‌های والدینی که از خواب محروم مانده‌اند، در همه دنیا یک جور به نظر آید؛ اما دانشمندان می‌گویند این گونه نیست: «نوزادان با همان زبانی گریه می‌کنند که والدین‌ آنها از اولین روزهای حیات‌ در رحم مادر با آن صحبت می‌کرده‌اند.»

یک گروه بین‌المللی از پژوهشگران در بررسی ۶۰ نوزاد نشان دادند که نوزادان از همان داخل رحم مادر یاد گرفتن زبان را آغاز می‌کنند،‌ مدت‌ها پیش از آنکه شروع به زبان باز کردن کنند. گریه‌های نوزادن را براساس زبان مادرشان می‌توان تشخیص داد. نوزادان فرانسوی با یک ملودی بالارونده گریه می‌کنند در حالی که نوزادان در کشور همسایه‌شان آلمان، با یک ملودی پایین‌رونده گریه می‌کنند. این الگوها به گفته پژوهشگران دقیقا همان تفاوتی است که میان زبان فرانسوی و آلمانی وجود دارد. کاتلین ورمکه، از دانشگاه ورتسبورگ در آلمان که با همکاری دانشمندان فرانسوی و آمریکایی این تحقیق را انجام داده است، می‌گوید: «بررسی ما نشان داد که نوزادان می‌توانند ملودی‌های گریه متفاوتی داشته باشند، اما آنها ملودی‌هایی را ترجیح می‌دهند که بر اساس زبان مادری‌شان باشد.» بررسی‌های قبلی نشان داده بود که جنین‌های انسانی درون رحم در سه ماهه آخر بارداری می‌توانند صداهایی از دنیای خارج و به خصوص ملودی‌های مربوط به موسیقی و زبان را به خاطر بسپارند. همچنین معلوم شده است که نوزادان می‌توانند حرف‌های صدادار زبانی که بزرگسالان به آن صحبت می‌کنند، را از ۱۲ هفتگی تقلید کنند. اما این پژوهش جدید نشان می‌دهد زبان مادری می‌تواند «از زمانی بسیار زودتر» بر نوزاد اثر داشته باشد و ثابت کرد که گریه‌‌های نوزاد در واقع اولین تلاش‌های او برای ارتباط برقرار کردن با مادر است. این دانشمندان می‌گویند: «نوزادان احتمالا به شدت می‌خواهند رفتار مادرشان را تقلید کنند تا توجه او را به خود جلب کنند و پیوند عاطفی با او برقرار کنند. دلیل اینکه ما توانستیم مشابهت ملودی زبان مادری و ملودی گریه نوزاد را در این سن پایین پیدا کنیم،‌ این است که شکل ملودی زبان تنها جنبه‌ای از زبان مادر است که نوزاد در آن سن می‌تواند تقلیدش کند.»

منبع: یاهو نیوز