وظیفه ای نه چندان دشوار

نوع برخورد و رفتار با نوجوانان و جوانان وظیفه ای دشوار و حساس است اگر فرزند جوان شما در برابر ساده ترین درخواست ها و معمولی ترین حرف های شما حاضرجوابی کرد, از سر لجبازی سکوت کرد, با سر جواب منفی داد و تواضع نداشت آیا شما هم باید با او لجبازی کنید

نوع برخورد و رفتار با نوجوانان و جوانان وظیفه ای دشوار و حساس است. اگر فرزند جوان شما در برابر ساده ترین درخواست ها و معمولی ترین حرف های شما حاضرجوابی کرد، از سر لجبازی سکوت کرد، با سر جواب منفی داد و تواضع نداشت آیا شما هم باید با او لجبازی کنید؟

وقتی خواسته های ما با نظر و اقتدار والدین مان تعارض پیدا می کند، ما احساس ناامیدی می کنیم و استفاده از واژه هایی که دیگران را عصبانی یا ناراحت می کند، به غلط به ما احساس غرور می دهد، اما با این حال نباید تمام رفتارهای گستاخانه ما جوان ها را، مبارزه طلبی تلقی کرد.

در واقع یکی از موثرترین راه ها برای آموختن رفتار درست به فرزندان، تشویق آنها هنگامی است که مطابق نظر شما حرف می زنند یا عمل می کنند.

نوجوانان هنگام عصبانیت احساس می کنند که حقشان ضایع شده و والدین نسبت به آنها بی تفاوت بوده اند، در این شرایط حتی پرخاشگری می کنند، اما والدین نباید این حر فها را به دل بگیرند و اصولا رد شدن از کنار این رفتارها بهترین واکنش است.

البته در هنگام تلاش فرزندان برای رسیدن به استقلال در این سنین، آنها با محدودیت هایی در توانایی خود برای انجام بخشی از کارها روبه رو و در نتیجه دچار نوعی تضاد و تناقض می شوند که این مساله نیز به نوبه خود نوجوانان را دچار اضطراب می کند.

از این رو بهترین راهکار در این شرایط درگیر نشدن با آنها و ساده گذشتن از کنار مسائل است.

در این سنین نمی توان با تحلیل و منطق با فرزندان کنار آمد، می گوید: در صورت رفتار مناسب والدین در این شرایط، نوع برخوردهای جوانان نیز به مرور زمان تغییر می کند.

این که فرزندان خواسته هایی داشته و خواهان تسلیم والدین به انجام آنها هستند مساله ای عادی است و اگر والدین تسلیم رفتارهای لجبازانه نوجوانان برای رسیدن به خواسته های خود شوند، بچه ها احساس می کنند راه رسیدن به هدف هایشان از طریق همین رفتارهاست و در این صورت دیگر نمی توان از فرزندان در این مورد ایرادی گرفت.

نباید بگذاریم آنها با لجاجت به خواسته خود برسند، در ضمن، مقابله با آنها نیز کار درستی نیست. در این شرایط بهترین عملکرد، بی محلی نسبت به رفتارهای لجوجانه فرزندان است. در این شرایط کج خلقی ها کاهش یافته و رفع می شود.

اگر فرزندانمان از حد خود فراتر رفته و شروع به زدن، پرت کردن وسایل، توهین و در اصل شکستن خط قرمزها کردند، باید بدون توجه به سن، آنها را جریمه کرد.

البته بسیاری از والدین در این شرایط به پزشکان شکایت می کنند که در هنگام تنبیه فرزندشان به این شیوه، آنها از محل بیرون آمده یا این که آن قدر جیغ و داد می کنند که والدین نگران آنها می شوند.

اما روانپزشکان توصیه می کنند والدین در این شرایط باید در این محل را ببندند و به هیچ وجه نگران سر و صدای زیاد آنها نشوند.

عده ای از والدین نیز در هنگام تنبیه فرزندان خود، در شرایطی که از آنها ناراضی می شوند، با عذرخواهی فرزندان روبه رو می شوند و در این شرایط گاهی با عذرخواهی، از تنبیه آنها منصرف شده یا به تنبیه ادامه می دهند.

در واقع جریمه فرزندان که با گذشت آنها از خط قرمزهای تعیین شده، باید حتما صورت گیرد، حتی اگر فرزندان از عمل خود معذرت خواهی کنند.

با عذرخواهی فرزندان می توان جریمه را کاهش داد، اما باید توجه داشت عذرخواهی کلامی کافی نیست، بلکه باید در قبال آن از فرزندان خواست برای جبران، کاری را انجام دهند.

به طور کلی بسیاری از لجبازی های فرزندان به این علت است که والدین در هنگام انجام رفتارهای مناسب، فرزندان خود را تشویق نمی کنند. آنها نیز تشخیص نمی دهند که رفتار مناسب چیست، بنابراین باید رضایت خود را در برابر رفتار صحیح فرزندانمان نشان دهیم.

اغلب پیش می آید که والدین متوجه دروغگویی فرزندان خود می شوند. البته به عقیده کارشناسان این حالت بسیار طبیعی است، دروغگویی فرزندان همواره به یک صورت نیست، گاهی آنها حرف هایی خلاف واقع می گویند و تخیلات خود را در قالب داستان سرایی غیرواقعی بیان می کنند.

گاهی نیز دروغگویی فرزندان برای سرگرم کردن والدین است. در هر دو مورد، والدین باید به خوبی به حرف فرزندانشان گوش دهند و حرف های خلاف واقع آنها را به هر نحو اصلاح کنند.

البته گاهی والدین زمینه دروغگویی فرزندان خود را فراهم می کنند. در شرایطی که مطمئن هستیم فرزندمان کار خلافی انجام داده است، لزومی ندارد در آن مورد از وی سؤال کنیم تا او نیز به ما دروغ بگوید.

بسیاری از والدین نیز در هنگام واکنش به اعمال خلاف فرزندان خود، دچار اختلاف نظر می شوند و آن را در حضور فرزندان بروز می دهند. والدین نباید فرزندان را در اختلاف نظرهای خود در زمینه تربیت آنها دخالت دهند. در این شرایط، هر کدام که طرف مخالف محسوب شود با واکنش فرزندان برای پناه گرفتن روبه رو خواهد شد. بنابراین باید بی طرفانه فقط نقش گزارشگر را در اتفاق روی داده ایفا کند.

سزاوار