روزمرّگی یعنی چه؟

زندگی،تنها سرمایه انسانی است که هر کس از آن برخوردار و تنها نعمتی است که رایگان در اختیار همگان قرار گرفته، بی آنکه رنجی در به دست آوردن آن کشیده شده باشد.

زندگی،تنها سرمایه انسانی است که هر کس از آن برخوردار و تنها نعمتی است که رایگان در اختیار همگان قرار گرفته، بی آنکه رنجی در به دست آوردن آن کشیده شده باشد. شاید به همین خاطر است که مردم قدر و ارزش آن را نمی دانند در فرهنگ دینی، گاه زندگی به ابر بهاران تشبیه شده و گاه به طلا و همه توصیه‌ها به این نقطه ختم می‌شود که زندگی را باید جدی گرفت. جدی گرفتن زندگی با پرهیز از روزمرّگی حاصل می‌شود. روزمرگی یعنی؛ یک نواختی در زندگی، عادت به حرکت نکردن و خلاصه؛ هر چه پیش آید،خوش آید.

روزمرّگی یعنی؛ بی‌حوصله‌گی، زندگی بیهوده و بی‌جذبه و در واقع مرگ زودرس، روزمرّگی به تنبلی می‌انجامد و در نهایت به بدبینی، بدبینی به زندگی و به همه چیز و به همه کس، کسی که در ورطه روزمرّگی سقوط می‌کند با اصل زندگی مشکل پیدا می‌کند، زندگی پوچ و بی معنی خواهد شد. در چنین وضعی اگر به انتظار نشینیم که اوضاع جور شود تا بتوانیم حرکتی کنیم و یا به انتظار مددی غیبی بسر بریم و یا به انتظار قهرمانی باشیم که به جای ما حرکت آفرینی کند، انتظار به درازا خواهد کشید و سرانجامش ناکجاآباد خواهد بود.روزمرّگی نهال زندگی را و بسرعت می‌خشکاند.

دین اسلام برای پیشگیری از این آفت زندگی سوز، انسان را تشویق به برنامه ریزی و آینده نگری و اعتلای اعمال کرده است. امام صادق(ع) می‌فرماید:«هر کس که دو روزش مساوی باشد، زیان دیده و اگر کردار نیکش رو به کاهش رود سزاوار نفرین است».برنامه‌ریزی و تقسیم زمان برای رفع نیازهای جسمی و روحی در راستای گریز از روزمرّگی است و از علائم مؤمن شمرده شده است. از راهکارهای اسلام برای درمان روزمرّگی توبه است؛ زیرا در توبه زندگی از نو شروع می‌شود و دریچه تازه‌ای فراروی انسان قرار می‌دهد. خداوند از ما خواسته است رنگ او را داشته باشیم، ما هم باید و شتابان حرکت کنیم با نشستن و خوابیدن زندگی سامان نمی گیرد.