بازگشت شیوخ به خانه اصلی

نگاهی به تحولات سیاسی,اجتماعی کشور

دو جناح سنتی کشور سالها از هم دور بوده اند. ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد وقایعی را به دنبال داشته که نه تنها جناحین سیاسی کشور که همه نخبگان اجتماعی را در یک قرارداد نانوشته همسو ساخته است.موضوع این گفتار بررسی این گمانه‌هاست.

روحانیون بلندپایه و فعال در عرصه مبارزات انقلابی، در سال ۱۳۵۶جامعه‌‌روحانیت مبارز را بنانهادند که یکی از اهداف آن برخورد متعهدانه و فعال با رویدادهای مهم داخلی و خارجی بود. این جامعه علی‌رغم نقش منحصر به فرد در پیروزی انقلاب اسلامی ایران، تا سالها پس از انقلاب نیز همچنان در مرکز توجهات احزاب، گروهها و شخصیت‌های سیاسی انقلابی، به عنوان مرجعی فکری و هدایت‌گر بود.

در آخرین سالهای حیات بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، گروهی از اعضاء جامعه روحانیت مبارز تهران با نظر مساعد امام (ره) ازآن انشعاب کردند. مهدی کروبی، سید محمد موسوی خوئینی، سید محمد خاتمی و جمعی دیگر دست به تاسیس گروهی سیاسی زدند که امروز نام مجمع روحانیون مبارز را به خود گرفته است هرچند مهدی کروبی پیرو وقایع انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۴ از مجمع جدا شد و حزب اعتماد ملی را بنیان نهاد اما هیچ گاه مرزبندی خود با جامعه روحانیت را از یاد نبرد.

اکنون با گذشت سالها از آن انشعاب بزرگ، نسل اول انقلابیون گویی به هم نزدیک‌تر می‌شوند. عملکرد اقتصادی و سیاسی محمود احمدی نژاد و مشکلات گوناگونی که این تصمیم‌سازی‌ها برای مردم و کشور پدید آورده است بسیاری را به تکاپو واداشته تا با گذر از همه اختلاف سلیقه های قدیمی برای نجات کشور چاره‌ای بیاندیشند. در همین راستا در محافل سیاسی خبرهایی درباره مذاکره برخی از اعضاء متنفذ روحانی که سابقه فعالیتهای پارلمانی را نیز در کارنامه خود دارند با جناح مقابل برای توافق حول یک چهره میانه‌روی واجد کارنامه مشخص سیاسی به گوش می‌رسد.

البته احزاب همسو با جامعه روحانیت و مجمع روحانیون نیز از این قاعده مستثنی نیستند و آنان نیز راه شیوخ خود را در پیش گرفته اند. بطور مثال حجاریان عضو شورای مرکزی حزب مشارکت در گفتگوی خود با عباس عبدی که در هفته نامه شهروندامروز به چاپ رسیده است رسماً از تمایل دوستان خود برای معرفی یک چهره میانه رو که بتواند مسیر کشور را از وضع فعلی به سوی مسیر عقلایی برگرداند سخن می‌گوید. وی در این گفتگو تحقق این هدف را حتی اگر این نامزد حجت‌الاسلام علی اکبر ناطق نوری باشد مثبت می شمارد.

از سوی دیگر حسین مرعشی از چهره های تاثیر گذار حزب کارگزاران سازندگی چندی پیش ورود چهره های سابقه دار و مورد توافق جناحین را در شرایط فعلی مهم و ضروری خوانده بود.

وی در همین راستا از افرادی چون دکتر حسن روحانی برای حصول ائتلاف نام می برد. زمزمه هایی که در محافل سیاسی درباره ورود چهره های میانه رو و مورد وفاق هردو جناح به گوش می رسد حاکی از وقوع انتخاباتی متفاوت در سال آینده دارد. اگر این گمانه ها تحقق یابد، محمود احمدی نژاد رئیس دولت نهم، در سال آینده وارد رقابتی خواهد شد که با رقابت قبلی تفاوت‌های ماهوی دارد.

اگر در سال ۸۴ رقیب وی از سوی احزاب اصلاح طلب و نخبگان اجتماعی حمایت می‌شد و جامعه روحانیت و جامعه مدرسین به گمان اصولگرا بودن هردو کاندیدا سکوت پیش کرده بودند اینک و در آستانه نبرد ۸۸ همه جناح‌ها خطر فراموش شدن توسعه‌کشور و کم‌رنگ شدن دستاوردهای سی ساله نظام را جدی ارزیابی کرده اند.

سخن گفتن از کاندیداهایی چون علی‌اکبر ولایتی، حسن روحانی و... که این روزها برای تحقق این ائتلاف بزرگ مطرح‌اند شاید کار چندان دشواری نباشد اما آنچه بیش از نام نامزدها مهم ارزیابی می‌شود بازگشت شیوخ به خانه اصلی است.

به نظر می رسد تحقق این اتحاد راهبردی که بیش از هر چیز بر اساس علاقه به سرنوشت کشور (ونه تنها سودای قدرت) شکل می‌گیرد، بیش از هر عامل دیگری توسعه همه جانبه سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ایران را پر شتاب خواهد کرد.