نماز نجوای عاشقانه انسان با رب العرش

نماز سرچشمه جوشان رحمت الهی, سخن گفتن عاشقانه و بی واسطه انسان با خالق و بهترین راه نجات بشریت از مرداب دنیای مادی است

نماز سرچشمه جوشان رحمت الهی، سخن گفتن عاشقانه و بی‌واسطه انسان با خالق و بهترین راه نجات بشریت از مرداب دنیای مادی است.

این فریضه الهی آنقدر با اهمیت است که امامان و پیامبران از آغاز خلقت انسان همواره بر ادای آن تاکید کرده و نماز را بهترین و بی‌نظیرترین معبر برای رسیدن به قرب الهی دانسته‌اند.

امام حسن(ع) پیشوای دوم مسلمانان در زمره معصومینی است که با سخنان زیبا و دلنشین از نماز به ویژه نماز صبح و نیایش به درگاه الهی به عنوان پوششی از آتش یاد کرده است آنجا که می‌فرماید:

"هر که نماز صبح را بخواند و در جایگاه خود بنشیند تا خورشید طلوع کند برایش پوششی از آتش خواهد بود."

در روایات آمده است که امام حسن(ع) در زمان خودش عابدترین و بی‌اعتنا ترین مردم به زیور دنیا بود. در سرشت و طینت امام حسن (ع) برترین نشانه های انسانیت وجود داشت.

در تحف العقول از ایشان نقل شده که فرمودند: "بدانید که خدا شما را بیهوده نیافریده و سر خود رها نکرده، مدت عمر شما را معین کرده، و روزی شما را میانتان قسمت کرده، تا هر خردمندی اندازه خود را بداند و بفهمد که هر چه برایش مقدر است به او می‌رسد، و هر چه از او نیست به اونخواهد رسید، خدا خرج دنیای شما را کفایت کرده و شما را برای پرستش فراغت بخشیده و به شکرگزاری تشویق کرده، و ذکر و نماز را بر شما واجب کرده و تقوی را به شما سفارش کرده، و آن را نهایت رضایت مندی خود مقرر ساخته است."

در الحیاه نحوه نماز و حالات آن امام بزرگوار به هنگام عبادت اینگونه نقل شده است که امام حسن(ع) بیست و پنج بار حج کرد، پیاده، درحالی که اسبها را با او یدک می‌کشیدند.

چون وضو می‌ساخت و به نماز می‌ایستاد، بدنش به لرزه می‌افتاد و رنگش زرد می‌شد.

همچنین در جای دیگر روایت شده است: امام حسن (ع) زمانی که نماز را برپا می‌داشتند زیباترین لباس را می‌پوشیدند، به حضرت عرض شد،ای پسر رسول خدا چرا به هنگام نماز اینگونه لباس می‌پوشی؟ حضرت فرمودند: به تحقیق خدا زیباست و زیبایی را دوست می‌دارد.

پس خود را برای پروردگارم می‌آرایم، چنانچه می‌فرماید: "به هنگام نماز و حضور در مساجد لباس زیبای خود را بپوشید" پس دوست دارم که بهترین لباسم را بپوشم.

شیخ صدوق از حضرت صادق (ع) روایت کرده که فرمود پدرم از پدر خود خبر داد که "حضرت امام حسن (ع) درزمان خود از همه مردمان عبادت و زهدش بیشتر بود و افضل مردم بود.

و هر گاه سفر حج می‌کرد پیاده می‌رفت و گاهی با پای برهنه راه می‌پیمود و هرگاه یاد می‌کرد مرگ و قبر و بعث و نشور و گذشتن بر صراط را گریه می‌کرد و چون یاد می‌کرد عرض اعمال را برحق تعالی نعره می‌کشید و مدهوش می‌گشت و چون به نماز می‌ایستاد بندهای بدنش می‌لرزید به جهت آنکه خود را درمقابل پروردگار خویش می‌دید.

و چون یاد می‌کرد بهشت و دوزخ را اضطراب می‌نمود مانند اضطراب کسی که او را مار یا عقرب گزیده باشد و از خدا مسئلت می‌کرد بهشت را و استعاذه می‌کرد از آتش جهنم.

و هرگاه درقرآن تلاوت می‌کرد"یاایهاالذین‌آمنوا"، می‌گفت: "لبیک اللهم لبیک" و درهیچ حالی کسی او را ملاقات نکرد مگر آنکه می‌دید که مشغول به ذکر خداوند است.

و زبانش از تمام مردم راستگوتر بود و بیانش از همه کس فصیح تر بود.

در مناقب ابن شهر آشوب و روضه‌الواعظین نیز روایت شده که امام حسن(ع) هرگاه وضو می‌ساخت بندهای بدنش می‌لرزید و رنگ مبارکش زرد می‌گشت. سبب این حال را از آن حضرت پرسیدند. فرمود: "سزاوار است برکسی که می‌خواهد نزد رب‌العرش به بندگی بایستد، آنکه رنگش زرد گردد و رعشه بر مفاصلش افتد." چون به مسجد می‌رفت وقتی که نزد در می‌رسید سر را به سوی آسمان بلند می‌کرد و می‌گفت: "ای خدای من این میهمان تو است که بدرگاه تو ایستاده، ای خداوند نیکوکار! به نزد تو آمده بنده تبهکار، پس درگذر از کارهای زشت و ناستوده من به نیکی‌های خودت‌ای کریم!"

امام حسن (ع) همچنین در خصوص توسل به نماز و عبادت می‌فرماید: "تقوا و پرهیزکاری سرآغاز هر توبه‌ای، و سر هر حکمتی، و شرف و بزرگی هر عملی است، و هر که از با تقوایان کامیاب گشته به وسیله تقوا کامیاب شده است." آن امام بزرگوار همچنین فرمودند: "کسی که خدا را اطاعت و عبادت کند، خداوند همه چیز را مطیع او گرداند."

شهناز سلطانی