غیبت، سلاح تروریست های زبانی!

گفتیم، غیبت یک گناه بی فایده است. البته هیچ گناهی در برابر هزینه ای که دارد، فایده ای برایش نمی ماند. اما منظور همین فایده ها و لذت های لحظه ای این دنیایی است. مثلا کسی که گناه دزدی …

گفتیم، غیبت یک گناه بی فایده است. البته هیچ گناهی در برابر هزینه ای که دارد، فایده ای برایش نمی ماند. اما منظور همین فایده ها و لذت های لحظه ای این دنیایی است. مثلا کسی که گناه دزدی را مرتکب می شود به مالی می رسد. آن که تن به آلودگی گناه بیراهه روی می آلاید، لذتی در جسمش ولو برای دقایقی می نشیند اما غیبت چه؟ این رقص زبان تنها شیطان را بر سر شوق می آورد والا هم شخصیت دنیایی انسان از غیبت آسیب می بیند و هم در آخرت امضای پای سند جهنم نشینی فرد می شود.

این را هم به تاکید گفتیم عقل معاد هم اگر نباشد، عقل معاش و حسابگری هم آدم را از ارتکاب غیبت پرهیز می دهد اما... در آموزه های دینی هم بسیار خوانده ایم که «الغیبهٔ اشدمن الزنا» و لااقل در مرحله «علم» می دانیم این گناه سیاه از گناه توام با لذت شیطانی بدعاقبت تر است. اما شاید به این نکته توجه نداشته باشیم که غیبت اگرچه در کلام است و به ظاهر به کسی آسیبی نمی رساند، چه نه زخمی می زند و نه خونی می ریزد اما به واقع غیبت، کشتن روح و روان و نابودی عزت و حرمت آدمیان را در پی دارد و چه بسیار آدم هایی که بر اثر رقص شیطان شاد کن در دهان افراد غافل، قربانی بدبینی جامعه شده و برای همیشه از گردونه حذف شده اند. حال آن که اگر این زبان ها در کام گرفته می شد، می توانست به کلیدی برای گشایش قفل مشکلات تبدیل شود اما صد حیف که گاه ندانسته، کبریت می شویم بر خرمن هایی که همه چیز انسان هاست و دیگر امکان بلند شدن را هم از آنان سلب می کنیم.

کاش دمی بنشینیم و با خود حساب و کتاب کنیم که چقدر زبان و دل به گناه غیبت سیاه کرده ایم و چقدر دیگران را به خاک سیاه نشانده ایم و چقدر فرصت از جامعه دریغ کرده ایم. نمی دانم فردا که «فبای ذنب قتلت» را بر ما بخوانند و باز پرسندمان از اعمال چه جوابی خواهیم داشت و خواهیم داد که با زبان خویش کشتارها گرفته ایم از جامعه انسانی. حیف و صد حیف که برخی از ما گمان می کنیم، غیبت، شیرینی مجالس است. فکر می کنیم، این آتش پرانی حق ماست. فکر می کنیم حق اوست که درباره اش چنین و چنان گفته شود، حال آن که فردای قیامت، «موی» حرف را از «ماست» کلمات و سخن ها خواهند کشید و ما را بر آن خواهند آویخت...

نویسنده: رهگذر