نوروز سال یكهزاروسیصدوهشتادوشش

اگرچه پیشوایان معصوم ما صلوات الله علیهم اجمعین, اعیاد اسلامی و دینی اهل اسلام و ایمان را «قربان», «فطر», «غدیر خم» و «جمعه» تصریح فرموده اند و لفظ مبارك «عید» را برای آنها به كار برده اند, ولیكن «نوروز امسال ١٣٨٦ » كه همان جشن باستانی ایرانیان خداپرست است, حقیقتا «روزی نو» یا «نوروز» است و جشن گرفتن و شادمانی كردن دارد

اگرچه پیشوایان معصوم ما صلوات‌الله علیهم ‌اجمعین، اعیاد اسلامی و دینی اهل اسلام و ایمان را «قربان»، «فطر»، «غدیر خم» و «جمعه» تصریح فرموده‌اند و لفظ مبارك «عید» را برای آنها به كار برده‌اند، ولیكن «نوروز امسال (‌١٣٨٦)» كه همان جشن باستانی ایرانیان خداپرست است، حقیقتا «روزی نو» یا «نوروز» است و جشن گرفتن و شادمانی كردن دارد، زیرا:

‌١) بعد از گذشت بیش از هفتاد سال، مقارن گشته است با اولین روز ربیع‌الاول كه ماه شادمانی اهل اسلام و ادخال سرور به مؤمنین است.

‌٢) پس از سپری‌ شدن بیش از شش سال قمری كه «نوروز» هرساله یا در ماه محرم‌الحرام و یا در ماه صفرالمظفر واقع می‌شد، شروع آن مصادف شده است با آغاز ماه مبارك و مسعود ربیع‌الاول كه وقایع خیلی مهم و بسیار مباركی در آن به وقوع پیوسته است، همانند:

الف) ولادت باسعادت حضرت ختمی مرتبت پیامبر اعظم صلی‌الله علیه ‌و آله ‌و سلم.

ب) هجرت الهی، تاریخی و سرنوشت‌ساز پیامبر اعظم (ص) از مكه به مدینه.

ج) ولادت باسعادت رییس مذهب جعفری حضرت امام جعفر صادق علیه‌السلام.

د) آغاز سراسر راز و رمز ولایت و امامت بقیت‌الله الاعظم حجت ‌بن ‌الحسن ‌المهدی عجل‌الله تعالی ‌فرجه ‌الشریف.

بنابراین «نوروز» سال یكهزاروسیصدوهشتادوشش را واقعا باید جشن گرفت و شادمانی كرد، و این قلم بر آن است تا نكاتی چند را راجع به «نوروز» كه بهار طبیعت و فصل شكفتن و موسم رستاخیز است و امسال مبارك‌تر شده است - زیرا با بهار ولادت نبوت و بهار هدایت امامت همراه گشته است - به سمع نظر مردم مسلمان ایران و جهان برساند كه این امر را «اینترنت» میسر ساخته است».

« ایرانی‌ها كه متمدن‌ترین قوم جهان و فرهیخته‌ترین ملت دنیا بوده‌اند، جملگی حتی ‌قبل از ظهور اسلام عزیز، خداپرست بوده‌اند و بدین جهت است كه به استقبال اسلام عزیز، متعالی، مترقی و آسمانی رفتند و تمام آنچه كه مورد تأیید اسلام و قرآن قرار نگرفت، كنار گذاشتند و هیچ‌گونه عناد و استكباری از خود نشان ندادند و جشن ‌باستانی «نوروز» آنان نه فقط مورد تأیید اسلام قرار گرفت، كه با ستایش پیشوایان این دین مبین روبه‌رو شد.

روزگاری بر این ملت رشید گذشته است كه بزرگان او، سال را به دو فصل تقسیم كرده بودند كه ده ماه آن را زمستان می‌پنداشتند و دو ماهش را تابستان، و دورانی را نیز تابستان را هفت‌ ماه و زمستان را پنج ماه تقسیم كردند و سرانجام در عهد باستان به چهار فصل فعلی بخش شد و همچنان باقی ماند.

آغاز سال ایرانی، از زمان خلقت انسان (یعنی ابتدای هزاره هفتم از تاریخ عالم) روز هرمز از ماه فروردین بوده یعنی وقتی که آفتاب در نصف النهار، در نقطه اعتدال ربیعی و طالع سرطان قرار می گرفت.

نوروز یا عید باستان ایرانیان كه اكثراً زرتشتی مذهب بودند، قدمتی به حداقل روزگار حكمرانی مستبدانه نمرود دارد؛ برای اینكه بزرگان دین ما فرموده‌اند آن روزی كه خلیل‌الرحمن، ابراهیم بت‌شكن (س) وارد بت‌خانه گردید و جمله‌ی بتان را درهم شكست، مگر بت بزرگ را، و تبر الهی و تیزش را بر گردن آن آویخت، «نوروز» بوده است. مردم بت‌پرست دورانش آن روز را برای جشن به صحرا و بیرون از شهر رفته بودند.

اما اولین كسی كه «نوروز» را «روز نو» و منشأ شروع سال شمسی قرار داد، جمشید پسر طهمورث می‌باشد كه از پادشاهان افسانه‌یی و اسطوره‌یی تاریخ ایران است و مراسم‌های خاصی را طی مدتی طولانی اجرا می‌كردند كه در این مختصر نمی‌گنجد».

زادسر در ادامه عنوان كرده است: «از قدیم‌الایام رسم بوده است كه بعد از استحمام و نظافت، تن خویش را با لباس نو می‌پوشاندند و بدن خود را معطر می‌ساختند و در لحظه تحویل سال و شروع «نوروز» دعای معروف «یا مقلب القلوب و الأبصار... » را بر سر سفره‌ی هفت‌سین می‌خواندند و با دعا و نیایش سال جدید را آغاز می‌كردند. آنگاه كوچكترها به زیارت بزرگترها می‌رفتند و عرض ادب به جا می‌آوردند و شادباش خویش را تقدیم می‌كردند و بزرگترها به وسع و توان خود به كوچكترها «عیدی» می‌دادند و مراسم آشتی‌كنان آنان كه با یكدیگر قهر كرده بودند نیز در شروع سال جدید بود.

خلاصه كلام كه، از چهارشنبه‌سوری تا مراسم سیزده‌بدر، روزگار احسان بوده است و دوران صله‌ی ‌رحم و موسم جشن و سرور خانواده‌ها، اقوام، ایل‌ها بوده است و نه فصل شرب‌ خمر، اشتغال به فحشاء و غوطه‌ور شدن در قمارخانه‌ها و ارتكاب انواع گناهان كبیره و صغیره!»

همچنین در ادامه مطلب آورده شده است: « نوروزی را كه نیاكان ما گرامی می‌داشتند و مقدس، بنا بر برخی از دلایلی كه ذكر كردیم، مورد تأیید اسلام عزیز و مقدس قرار گرفت كه شرح آن از حوصله‌ی این نوشتار خارج است؛ ولی به احترام آباء و اجداد مردمان شریف ایران اسلامی و علوی، نمونه‌هایی میمون و تاریخی را به نقل از حضرت امام صادق علیه‌السلام یادآور می‌گردد كه مؤید آنها علامه مجلسی رضوان‌الله تعالی ‌علیه صاحب بحار‌الانوار می‌باشد:

در حدیث ((معلی بن خنیس)) از امام صادق (ع) ـ كه علامه مجلسی می گوید آن را در كتب معتبر دیده است ـ به چند رخداد بزرگ در نوروز، بعد از اسلام اشاره شده است؛ ازجمله فرمودند:

«و هو الیوم الذی نزل فیه جبرئیل علی النبی (ص)، و هو الیوم الذی حمل فیه رسول الله (ص) امیرالمومنین (ع) علی منكبه حتی رمی اصنام قریش من فوق البیت الحرام فهشمها، و كذلك ابراهیم, و هو الیوم الذی امر النبی اصحابه ان یبایعوا علیا بامره المومنین، و هو الیوم الذی وجه النبی علیا (ع) الی وادی الجن یاخذ علیهم البیعه له، و هو الیوم الذی بویع لامیرالمومنین (ع) فیه البیعه الثانیه، و هو الیوم الذی ظفر فیه باهل النهروان، و قتل ذوالثدیه، و هو الیوم الذی یظهر فیه قائمنا و ولاه الامر و هو الیوم الذی یظفر فیه قائمنا بالدجال، فیصلبه علی كناسه الكوفه، و ما من یوم نیروز، الا و نحن نتوقع فیه الفرج، لانه من ایامنا و ایام شیعتنا، حفظته العجم، و ضیعتموه إنتم».

آری نوروز، روزی است كه:

‌١) آن لحظاتی كه خداوند حكیم و كریم از بندگانش عهد گرفت كه به جز او را نپرستند، «نوروز» بود.

‌٢) آن روز كه بت‌شكن بزرگ تاریخ بشر حماسه آفرید و خلیل‌الرحمن شد، «نوروز» بود.

‌٣) آن هنگامه‌ای كه كشتی نجات نوح نبی علیه‌السلام، از طوفان رهایی یافت و بر كوه «جودی» فرود آمد و آرام گرفت و مسافرانش زندگی عادی را از نو آغازیدند، «نوروز» بود.

‌٤) در آن ساعات مقدس و مباركی كه محمدیان با «ابوتراب» علیه‌السلام بیعت كردند و علوی نیز شدند، «نوروز» بود.

‌٥) در آن لحظه‌ای كه كوفیان و عراقیان پس از بیست‌وپنج سال سكوت علی علیه‌السلام و خار در چشم و استخوان در گلویش به بارگاه مولی‌الكونین پناه بردند و هدایت و حاكمیتش را مسألت كردند، «نوروز» بود.

‌٦) آن روز فروزان و آسمانی كه امین وحی بر پیامبر امین، فرمان خدا را ابلاغ فرمود، «نوروز» بود.

‌٧) در آن دقایق طلایی و بی‌بدیلی كه مصطفی (ص)، مرتضی (ع) را بر دوش مبارك گرفت تا ولی‌الله الاعظم، كعبه مكرمه را از لوث بت‌های قریشیان بت‌پرست پاك بگرداند، «نوروز» بود.

‌٨) آن زمانی كه جنیان عالم ، پیام پیامبر خاتم (ص) را از زبان اول‌الاوصیاء (ع) مبنی بر پذیرش اسلام عزیز، دریافت كردند، «نوروز» بود.

‌٩) در آن وقت فرخنده‌ای كه خبر خوش پیروزی امیرالمؤمنین بر نهروانی‌های خوارج‌نشان، در فضا طنین‌افكن شد و جهان اسلام را معطر ساخت، «نوروز» بود.

‌١٠) می‌گویند فرخنده روزگاری كه چشم جهانیان به جمال دلبر دلآرای خاندان محمدی منور می‌شود و كلام دلنشین و نافذش گوش آدمیان را می‌نوازد كه «أنا المهدی» عجل‌الله تعالی ‌فرجه ‌الشریف «نوروز» خواهد بود.

‌١١) فرموده‌اند كه دوران شكست «دجال» آخرالزمان به‌دست توانا و الهی مهدی زهراء سلام‌الله علیها شروعش در «نوروز» خواهد بود.

‌١٢) «نوروز» را دلیل معاد و روز محشر كبری دانسته‌اند كه رستاخیز را عیناً و عملاً به اثبات می‌رساند و معاد زمین، درخت و نباتات، گیاهان و موجودات عالم ناسوت است.

و چون چنین است فرموده‌اند در وقت نوروز:

‌١) غسل بكنید.

‌٢) وضو بگیرید.

‌٣) نماز مخصوص نوروز را بخوانید.

‌٤) روزه بگیرید.

‌٥) یا مقلب القلوب و الأبصار... را تكرار كنید.

‌٦) دعای یاذالجلال والاكرام بخوانید.

‌٧) بزرگان را احترام كنید.

‌٨) لباس نو بپوشید.

‌٩) عطر بزنید.

‌١٠) صله‌ی رحم به‌جا بیاورید.

‌١١) سجده‌ی شكر بگذارید.

‌١٢) هدیه به یكدیگر بدهید و سخاوت پیشه كنید.

نقل است كه امام صادق علیه‌السلام فرموده است كه هیچ «نوروزی» نیامده است و نخواهد آمد كه ما خاندان نبوت به یاد حجت ثانی عشر عجل‌الله تعالی ‌فرجه ‌الشریف، نباشیم و ظهور میمون و مباركش را مسألت نكنیم».