دعا مثل دواست

بعضی خیال می كنند, دعا مثل دواست كه فقط هنگام بیماری باید آن را مصرف كرد و هر چه كم تر, بهتر, كه البته با این حساب باید گفت خوشا آنان كه هرگز مریض نشده و یكسره از دنیا رفتند

بعضی خیال می‌كنند، دعا مثل دواست كه فقط هنگام بیماری باید آن را مصرف كرد و هر چه كم‌تر، بهتر، كه البته با این حساب باید گفت خوشا آنان كه هرگز مریض نشده و یكسره از دنیا رفتند، مثل آن آقایی كه در حادثه سقوط از طبقه بالا جان داد و وقتی در عالم رویا از او پرسیدند:

راستی حرف‌های این روحانیون كه می‌گویند در قبر، فشار هست و سوال و جواب، نكیر و منكر و... این‌ها درسته؟

جواب داده بود: قبلا در دنیا هم گفته بودم، همه این‌ها دروغه، من به مجرد سقوط، بدون حساب و كتاب، سوال و جواب، نكیر و منكر، یكسره رفتم جهنم!

حالا بعضی‌ها تصورشان این است كه دعا برای زمان درماندگی و بیچارگی درست شده و مثل دواست و دوا را در حال سلامتی خوردن، خودش نوعی بیماری است و هر كس دارو مصرف می‌كند، دیگران برای سلامتی ایشان دعا می‌كنند، چون می‌فهمند كه طرف به طور حتم بیمار است، والا دارو نمی‌خورد و برایش شعر حافظ می‌خوانند كه:

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

وجود نازكت آزرده گزند مباد

خلاصه، آیا دعا چوب آتل است كه تنها وقت باطل شدن دست و پا باید مصرف شود؟

استاد ما كه می‌گفت:

بله، همینجوره، دردی هست كه فقط باید با دعا آن را درمان كرد.

و هزار البته نه آن دردی كه من و تو خیال می‌كنیم همچون سرطانی، ایدزی، وبایی، هپاتیتی یا اسكیزوفرنی و روان‌پریشی و...

بلكه درد آدم شدن، بیماری انسانیت، درد فراق یار، درد بی‌قراری، همان دردی كه اگر كسی ندارد به قول عطار باید قرض بگیرد:

ساقیا خون جگر در جام كن

گر نداری درد از ما وام كن

نشنیدید كه می‌‌گویند:

مرده و دردش و هر كس چنین دردی نداشته باشد، علاجش آتش است.

چون این درد خیلی قیمت دارد و برخلاف سایر دردهاست.

چرا همه می‌‌خواهند مثل حافظ شوند، اما نمی‌‌شوند چون یك درد قیمتی در دلش بود كه می‌‌گفت:

درد عشقی كشیده‌‌ام كه مپرس

و باز هم می‌‌گفت:

طبیب عشق مسیحا دم است و مشفق لیك

چون درد در تو نبیند كه را دوا بكند

چقدر زیباست آن لحظه‌هایی كه استاد، در كلاس، اسم تك‌تك دانشجوها را می‌‌خواند و آنها را یك‌یك بلند می‌‌كند و نشان می‌‌دهند كه هستند و هشیار، چون دقیقا كاری است خدایی.

مگر در كتاب كریم نخوانده‌اید كه می‌‌فرماید:

ای مومنین وقتی با خدا و پیامبرش، شما را می‌‌خوانند،(دست بلند كنید) پاسخشان را بدهید.(انفال)۲۴/

و بدا به حال دانشجویی كه استاد، اسمش را بخواند و او جواب ندهد و بدتر آن‌كه اسمش را به فراموشی یا به عمد اصلا نخواند.

و مگر نه این است كه دعا را خواندن معنی كرده‌اند و امام دعا خوانان حضرت علی (ع) در مناجات شعبانیه می‌‌گوید:

واسمع دعایی اذا دعوتك

هنگامی كه می‌‌خوانمت، صدایم را بشنو.

تنها كسانی در این عالم زنده‌اند كه وقتی خداوند، آنها را می‌‌خواند، آنها هم خدا را بخوانند.

آن كس است اهل بشارت كه اشارت داند.