فیلمی برای تغییر ذائقه

سینمای مثبت‌اندیش ، توصیفی است که برخی از تهیه‌کنندگان سینما برای توضیح درباره فیلم‌های خود به کار می‌برند.
سازندگان چنین فیلم‌هایی برای مخاطبی فیلم تولید می‌کنند که نه …

سینمای مثبت‌اندیش ، توصیفی است که برخی از تهیه‌کنندگان سینما برای توضیح درباره فیلم‌های خود به کار می‌برند.

سازندگان چنین فیلم‌هایی برای مخاطبی فیلم تولید می‌کنند که نه علاقه‌ای به مسائل تلخ اجتماعی دارد و نه دوست دارد در روزنامه خبری درباره خودکشی دسته جمعی نهنگ‌ها و بچه‌هایی که پای خود را روی مین جا می‌گذارند، بخواند.

چون در اطراف خود وقایعی در همین اندازه تلخ را مشاهده می‌کند و اگر به سینما می‌آید، هدفش این است که از این دنیای تلخ، به فضایی آرامش بخش پناه ببرد و ساعتی خود را به جای شخصیت اصلی فیلم قرار دهد.

برای چنین مخاطبی فیلم «شیر و عسل» انتخاب خوب و درستی است و از تماشای آن لذت می‌برد. این فیلم ساخته آرش معیریان کارگردان جوان سینمای ایران است. ایده اصلی فیلم «شیر و عسل» بر «جابه‌جایی آدم‌ها» استوار است.

در این فیلم جوانی آس و پاس و فقیر اما درستکار به نام مهران ـ با بازی پوریا پور سرخ ـ خود را به جای پسری ایرانی‌الاصل و ساکن هندوستان جا می‌زند که ارثیه کلانی به او رسیده و حالا باید با استفاده از چند ترفند ساده این ارثیه را تصاحب کند. مهران با چند ترفند وارد جمع این خانواده ثروتمند می‌شود و با کمک نامزد خواهرش پیمان ـ با بازی مهران غفوریان ـ بازی پیچیده‌ای را با این خانواده آغاز می‌کند.

این خانواده نیز شرایط و ویژگی‌های خاصی دارند که این موضوع به فضای کمدی فیلم کمک می‌کند و البته مانند تمامی فیلم‌های اینچنینی، داستان با یک پایان خوش و رستگاری شخصیت اصلی به پایان می‌رسد.

«شیر و عسل» به عنوان یک فیلم مفرح و کمدی، قواعد این گونه سینمایی را به خوبی رعایت کرده و داستان خود را به شیوه روانی تعریف می‌کند. می‌توان حدس زد که فیلمنامه اثر تا چه اندازه متنی معمولی و تکراری بوده، اما ایده‌های معیریان رنگ و بوی خوبی به فیلم داده و آن را از آثار مشابه تجاری متمایز کرده است.

رضا استادی‌