در جست وجوی ملاعمر

كابوس چهره های بی شمار دارد گاه پیاده می آید و گاه سوار بر موتورسیكلت در تاریكی می آید و لباس سیاه می پوشد و در دل تاریكی می رود و قبل از آنكه دیده شود, ناپدید می شود تنها در سال ۲۰۰۴ دویست انسان را محكوم به مرگ كرد, رقمی كه از نظر دشمن پیروز او تا حدی زیاد به نظر می آید این كابوس همچون یك بیماری سمج همواره به افغانستان می آید و تن رنجور این بیمار را ضعیف می كند و به همین خاطر سراسر این منطقه كه تقریباً نصف آلمان وسعت دارد, هنوز منطقه خطر به شمار می آید

كابوس چهره های بی شمار دارد. گاه پیاده می آید و گاه سوار بر موتورسیكلت. در تاریكی می آید و لباس سیاه می پوشد و در دل تاریكی می رود و قبل از آنكه دیده شود، ناپدید می شود. تنها در سال ۲۰۰۴ دویست انسان را محكوم به مرگ كرد، رقمی كه از نظر دشمن پیروز او تا حدی زیاد به نظر می آید. این كابوس همچون یك بیماری سمج همواره به افغانستان می آید و تن رنجور این بیمار را ضعیف می كند و به همین خاطر سراسر این منطقه كه تقریباً نصف آلمان وسعت دارد، هنوز منطقه خطر به شمار می آید.

طالبان هفت سال تمام چرخ تاریخ در افغانستان را به عقب بردند. دختران را از درس و مدرسه محروم و میراث فرهنگی را تخریب و در عوض فردی چون بن لادن را مهمان محترم و ویژه شمردند و بالاخره پس از واقعه ۱۱ سپتامبر بود كه ایالات متحده آمریكا این كابوس ساخته و پرداخته خود را از اریكه قدرت به زیر انداخت. از آن زمان به بعد طالبان دیگر از تیتر اول رسانه های جهانی هم پایین آمده و جایی در كوه های پاكستان مأوا گرفتند و از همان جا و هر روز به خاك افغانستان حمله و گریزی می زنند. اخبار و اطلاعات كمی در مورد این منطقه در دست است. دولت پاكستان هم این منطقه را برای روزنامه نگاران غربی به عنوان منطقه ممنوع اعلام كرده است. در سال ۲۰۰۳ دو گزارشگر فرانسوی به خاطر اینكه می خواستند از یكی از اردوگاه های آموزشی طالبان دیدن كنند، به زندان افتادند و دیگرانی هم كه قصد ورود به این منطقه را داشته اند، از پاكستان اخراج شده اند. اما این به اصطلاح طلبه های جنگجو در حال حاضر تا چه حد قدرت دارند؟ چه چیزی هنوز در آنان انگیزه جنگ و مبارزه را ایجاد می كند؟ رهبر یك چشم آنها «ملاعمر» كجاست؟ آیا هنوز هم با یار گرمابه و گلستانش یعنی «اسامه بن لادن» رابطه ای دارد؟

ما هم راهی این منطقه مرزی شدیم تا جواب این سئوال ها را پیدا كنیم. در شهر «كویته» مركز استان بلوچستان پاكستان گزارشگر افغانی هفته نامه آمریكایی «نیوزویك»، «سامی یوسف زای» (Sami Yousafzai) در انتظار ما است و هموست كه این كوهستان دوردست و دست نیافتنی را مثل كف دست می شناسد و در نوع خودش منحصر به فرد است. اما صرف آشنایی او با محل و شبكه ارتباطی منحصر به فردش هم نمی تواند برای ما اروپایی ها مجوزی برای ورود به این منطقه باشد، به همین خاطر ما پیش از هر چیز برای این كار نیاز به حمایت نیروهای محلی و بومی داریم. قبل از سفر موفق شدیم تا در اروپا با یكی از افراد ایل یا قبیله «آچاك زای» (Achakzai) ملاقاتی داشته باشیم و اعتماد وی را به خود جلب كنیم. این قبیله پشتون تبار در واقع حاكم و مسلط بر منطقه مرزی میان «كویته» و «قندهار» است و از راه قاچاق تا به حال ثروتی میلیاردی اندوخته است.

هنگامی كه «شاه جهان آچاك زای» می بیند كه ما چطور از ترس دیده شدن توسط گشت های نظامی در صندلی عقب ماشین فرو رفته ایم، پوزخندی می زند و با صدای بلند می گوید: «نه، نترسید!» سپس با دست اشاره ای به قله كوهی كه چهارصد متر از جایی كه ما هستیم، ارتفاع دارد، می كند و می گوید: «كوهستان را ببینید. از اینجا به بعد منطقه از آن ما است و شما در امنیت كامل هستید.» از زمانی كه «شاه جهان» در فرودگاه «كویته» با آغوش باز به استقبالمان آمد، یك ریز با ما صحبت می كند و نگاه های مشوش و هراسان ما را مسخره می كند. او برادرزاده رئیس قبیله است و ما را به شهر مرزی «چمن» می برد. همان شهری كه تعداد زیادی از فرماندهان طالبان به همراه خانواده هایشان در آنجا جای گرفته اند.

شاید این دست تقدیر است كه به اصطلاح همه درها به روی ما باز می شود و به راحتی از پست های بازرسی و نیروهای امنیتی می گذریم و لحظه به لحظه به منطقه تحت نفوذ ایل «آچاك زای» نزدیك تر می شویم.

---