اکران نوروزی درگیر رفع توقیف ها

چند سالی است که فیلم ها برای حضور در اکران نوروزی با هم رقابت سختی دارند همه فیلم ها در این زمان با استقبال روبه رو می شوند البته گاهی هم فیلمی قربانی فیلمی دیگر می شود

چند سالی است که فیلم ها برای حضور در اکران نوروزی با هم رقابت سختی دارند. همه فیلم ها در این زمان با استقبال روبه رو می شوند البته گاهی هم فیلمی قربانی فیلمی دیگر می شود. در این چند سال اخیر اخراجی ها توانست در این رقابت برنده شود. البته برای این برنده شدن از انواع امکانات استفاده کرده است. حذف اکران فیلم «درباره الی» و دادن سینماهای آن به این فیلم یکی از اتفاقات اکران نوروزی پارسال بود. اما پس از پایان ایام عزاداری محرم بیشتر سینماها در خدمت فیلم های ملودرام و کمدی در ایام نوروز بودند. امسال هم به روال سال های قبل تعدادی از فیلم ها درصددند در آن روزهای نوروزی فیلم خود را اکران کنند. اما چند مساله وجود دارد؛ یکی اینکه آیا رفع توقیف یا پروانه نمایش ها واقعی است؟ به هر حال اعلام شده است ۱۱ فیلم رفع توقیف شده اند.

یکی از این فیلم هایی که هنوز در برزخ قرار دارد فیلم آتشکار است که بیش از هر فیلم دیگری شایسته اکران نوروزی است. این فیلم که قرار بود دو سال پیش در اکران دوم نوروزی روی پرده رود از امکان زیادی برای جلب توجه مردم برخوردار است. آنان هم درگیر مساله سنت و مدرنیته می شوند و با پرسش بزرگی روبه رو می شوند؛ آیا خود از دایره سنت بدون قیچی کردن گذشته پرافتخار خود عبور کردند یا خیر؟ اما دیگر فیلمی که از هم اکنون زمزمه علاقه مندی اش برای اکران نوروزی می رسد فیلم «طهران، تهران» است. فیلمی دو اپیزودی که دو کارگردان از نسل اول و نسل سوم آن را ساخته اند و جای خالی کارگردانی در این میانه با یاد «سیف الله داد» کاملاً به چشم می آید. فیلم با نام کارگردان شناخته شده ایران «داریوش مهرجویی» همراه است. نامی بزرگ که می تواند بسیاری را برای دیدن این فیلم ترغیب کند و شاید در میانه این علاقه مندی به نفرت تبدیل شود. فیلم درباره تهران است و سفارشی است از سوی شهرداری تهران. فیلم بخش اول با عنوان «تهران، روزهای آشنایی» بیشترین امضای مهرجویی را دارد؛ آنجا که خانه در آستانه سال نو ویران می شود. آنجا که همسایه ها می آیند و در این خانه ویران سال نو را تبریک می گویند.

همان جا است که به جای رفتن به خانه دوستان روانه دیدن تهران می شوند. بگذریم که ساده ترین شکل پیشنهاد دادن و رفتن به سوی این دیدار از تهران در نظر گرفته شده است. به نوعی که کودک خانواده این موضوع را بیان می کند. چند مکان در فیلم برای نشان دادن تهران در نظر گرفته شده است؛ مسجدالجواد و میدان هفت تیر، برج میلاد و کاخ گلستان، از چند دهه تهران هر کدام بنایی برگزیده شده است و نشان داده می شود. حتی آن خانه سالمندان انتها نیز خود نشانه یی است از همان گوشه تهران. مردان و زنان سالمند این فیلم که همه دور هم جمع شده اند و می گویند و می خندند و بر مشکلات غلبه می کنند. آنان کسانی هستند که اگر مشکلی پیش بیاید می سازند. فیلم یک مرور و تهرانگردی ساده است در روزهای خوب و زیبای تهران؛ در روزهایی که خبری از شلوغی و ترافیک نیست. کسانی که به دیدن فیلم می روند انگار سوار همان اتوبوس شهرداری شده اند.

اما با عده یی مرفه. شاید برای رفتن به این مکان ها در تهران نیاز است تا مقدار زیادی پول خرج کرد اما این بار می توان با همان پول بلیت به برج میلاد رفت، به رستورانی رفت که خرچنگ و میگو سرو می کنند. ماکارونی را به جای اسپاگتی خورد. این اپیزود فیلم بیانگر خصوصیات و روحیات مردمانی است که از میانه سن خود گذشته اند. آنان می ایستند اما جوانان فیلم مهدی کرم پور «تهران؛ سیم آخر» می روند. باید هم بروند. وقتی فیلم را می بینید در این شک نمی کنید که با این وضعیت چاره یی جز رفتن وجود ندارد. در فیلم کرم پور ماجرای یک گروه از جوانان است که کنسرتی را می خواهند برگزار کنند. اینکه درست در لحظه خوشحالی شان نیرویی جلویشان سبز می شود که طی این سال ها نتوانسته اند از آن عبور کنند. بهای این ناامیدی بسیار است. آنان که بارها برای ماندن جنگیده اند و تلاش کرده اند و آرزوهایشان را نابودشده می بینند.

در نهایت اما می مانند و بر فراز تهران می خوانند در لحظه یی که یکی از یاران خود را از دست داده اند. به هر حال قرار است همان نسخه نمایش داده شده فیلم در جشنواره فیلم، بدون هیچ تغییر و ممیزی به اکران عمومی درآید. به هر حال این فیلم بیش از فیلم دیگری حال و هوای نوروز را دارد و بهترین زمان برای اکران عمومی آن عید نوروز است.

دو فیلمی که با ارائه پروانه نمایش عمومی در جشنواره فیلم فجر شرکت کرده اند هیچ و صد سال به این سال ها از گزینه اکران نوروزی هستند؛ فیلم هایی که هر کدام در مقطعی با مشکل روبه رو شده اند و جشنواره سببی شد تا آنها قول اکران را از مسوولان بگیرند. پس بهترین راه اکران است. «صدسال به این سال ها» نیز از کاندیداهای اکران نوروزی است که قرار است با همان نسخه جشنواره که با استقبال هم مواجه شد، اکران شود. فیلم تنها برای عوض کردن نام شخصیت زن آن «ایران» دچار مشکل شده بود. فیلم داستان زندگی یک زن در سه مقطع زمانی در ایران است.

رضا کیانیان، پرویز پرستویی و فاطمه معتمدآریا بازیگران آن هستند. فیلمی که با تکیه بر کارگردانی سامان مقدم می تواند روایتی باشد که بیننده را به خود جلب کند به شرطی که زیاد نخواهد درگیر مسائل و کشف ارتباطات و تشبیه ها باشد که بعضی اوقات هم رو هستند. اما دیگر گزینه یی که خبر دریافت پروانه نمایش عمومی آن با استقبال روبه رو شد فیلم «هیچ» به کارگردانی «عبدالرضا کاهانی» است. فیلم درباره مردی است که هرچه می خورد سیر نمی شود و همین موضوع باعث آسیب رساندن به زندگی اش می شود. قصه فیلم «هیچ» درباره مردی است به نام «نادر سیاه دره» (مهدی هاشمی) که به بیماری پرخوری سیری ناپذیر (جوع) دچار شده است. او با عمه اش (مرضیه برومند) زندگی می کند و در بیمارستانی به خدمه و گاهی به نگهبانی بیمارستان کمک می کند.

مدیریت بیمارستان او را اخراج می کند. عمه اش نیز از دست او خسته شده و برای اینکه از شر او خلاص شود با ۴۰۰ هزار تومان حقوق ماهانه سرپرست خانواده پرجمعیت است که مادر خانواده عفت، دلاک عمه خانم است و برای «نادر» کاندیدا می شود. خانواده عفت فقیر هستند و به سختی روزگار می گذرانند. در اثر ادعایی «نادر» پولدار می شود و خانواده عفت به نان و نوایی می رسند. اعضای خانواده که همگی فقیر هستند وقتی می شنوند بدنش کلیه می سازد دورش جمع می شوند اما پول ها برایشان خوشبختی نمی آورد و مسائل بیشتر می شود به طوری زندگیشان تقریباً از هم می پاشد. فیلم طنز تلخ و گزنده یی دارد. هیچ آینده یی امیدوار کننده برای کارگردانش «کاهانی» را نوید می دهد. در این فیلم بازی ها خوب است و به یادماندنی. مهدی هاشمی که بعد از سال ها به سینما بازگشته است اگر این فیلم در مسابقه سینمای ایران به نمایش درمی آمد او یکی از کسانی بود که می توانست بر ای دریافت سیمرغ به روی صحنه قدم بگذارد.

کارگردان شخصیت های فیلم را دوست دارد. شاید به همین خاطر است که دیدن فیلم کار سختی نیست. به هر حال طبق آخرین خبرها این فیلم پروانه نمایش دارد. اما این سوال پابرجا مانده که چرا سجادپور گفته است؛ «شورای پروانه نمایش به این فیلم چند تا اصلاح داده. چند تا اصلاح بهش خورده.

شفاف عرض کنم نمایش عمومی فیلم فقط به شرط اون اصلاحاته چون قانون میگه.» به هر حال باید منتظر ماند و دید آیا نتیجه ۲۰ سال بازیگری مهران احمدی از بین می رود یا نه؟ او به ایرنا گفته است؛ «ادعا نمی کنم که کار بزرگی کردم اما برای درآوردن این نقش شش ماه زحمت کشیدم و امیدوارم حداقل مسوولان محترمی که قول اکران عمومی را دادند و حتی پروانه نمایش فیلم را هم صادر کرده اند روی قول شان بمانند و فیلم به اکران عمومی برسد. لحظه یی که به من اعلام کردند فیلم در بخش مسابقه حضور ندارد احساس کردم بیک را اعدام کردند چراکه با تک تک اجزای وجودم برای ساختن این شخصیت تلاش کرده بودم.» یکی از فیلم های دیگری که از گزینه های اکران نوروز است، فیلم همبازی است.

به عقیده کارگردان (غلامرضا رمضانی) فیلم جذابیت ها و فضایی دارد که می تواند برای خانواده ها جالب باشد و امکانی برای دیده شدن «همبازی» فراهم کند. «همبازی» با بازی نیکی کریمی و حمید فرخ نژاد داستان پسربچه یی است که می خواهد از تنهایی بیرون بیاید. «لطفاً مزاحم نشوید» و «حوالی اتوبان» نیز دیگر فیلم هایی هستند که شاید در این رقابت بتوانند جایی برای خود پیدا کنند. این روزها البته فیلم های دیگری نیز اکران شده اند که شاید نتوانسته اند چندان با مخاطب ارتباط برقرار کنند مثلاً فیلم «شب حورا» به کارگردانی شهاب ملت خواه این روزها در هشت سینمای تهران روی پرده رفته است.

«حیران» ساخته «شالیزه عارف پور» و «شاعر زباله ها» ساخته «محمد احمدی» نیز جزء فیلم هایی هستند که این روزها در اکران هستند. هر چند با اکران فیلم «عیار ۱۴» و به احتمال زیاد «به رنگ ارغوان» استقبال از سینما آغاز می شود و تا اکران نوروزی هم ادامه پیدا می کند. این فیلم ها می توانند فرصت خوبی باشند که سینما زنده بماند. به خصوص که مرور فیلم های حاضر در جشنواره نشان داد تعداد فیلم هایی که بتوانند علاقه مندان زیادی را به خود جلب کنند چندان نیستند. در بین فیلم های مسابقه جشنواره امسال تنها شش فیلم تهیه کننده خصوصی داشتند و ۲۰ فیلم دیگر با حمایت و سرمایه دولت ساخته شده بودند. فکر می کنیم وضعیت سینما نیازمند بازنگری بیشتری است.