خودت را به او بسپار

آدمی که خود را به خدا می‌سپارد، مریضی است که خود را به طبیب سپرده؛ طبیب اگر صلاح دید، دوا می‌دهد، اگر ندید، نمی‌دهد.
اگر صلاح دید، نسخه بلند بالا می‌نویسد و اگر ندید، نمی‌نویسد... …

آدمی که خود را به خدا می‌سپارد، مریضی است که خود را به طبیب سپرده؛ طبیب اگر صلاح دید، دوا می‌دهد، اگر ندید، نمی‌دهد.

اگر صلاح دید، نسخه بلند بالا می‌نویسد و اگر ندید، نمی‌نویسد...

مبادا مثل آن مریض‌هایی باشیم که به دکتر سفارش می‌کنند: «دکتر! دو تا آمپول برایم نمی‌نویسی؟» بعضی از عوام می‌روند دکتر و دکتر مثلاً قرص به آنها می‌دهد، می‌گویند: «این دکتر، خوب نبود، آن دکتری خوب است که آمپول می‌دهد» یا مثلاً می‌گویند: «نگاه کن! فقط دو تا کلمه برایم نوشته است».

خیال می‌کند آن دکتر خوب است که دو صفحه می‌نویسد ... اگر دکتری بگوید: «تو دوا احتیاج نداری، مراقبت کن خوب می‌شوی»، باور کنید چنین دکتری که به مریض راست می‌گوید، مشتری ندارد.

بعضی از دکترها چیزی می‌نویسند تا مریض به آنها بی‌اعتقاد نشود.

انسان نباید با خدا مثل آن مریض عوام برخورد کند، باید خودش را به او بسپارد تا هر چه خودش صلاح دید، برایش بنویسد...