کاترینا یا فاجعه نژاد پرستی

آنچه در نیواورلئان رخ داد و تصاویر مصیبت بار پس از آن بیشتر از آن که بیان گر, حادثه ای طبیعی و غیر مترقبه باشد, راوی داستان تلخ تبعیض نژادی و فقر سیاهان در کشوری است که داعیه دار حقوق بشرو شرافت انسانی است

جوان والش از جمله روزنامه نگاران امریکایی است که با دیدن فجایع نیواورلئان به عمق نژاد پرستی در زادگاهش پی برده است. وی در این خصوص می گوید: ایالات متحده همواره آمادگی کمک رسانی به کشورهای همسایه را داشته است. اما آیا همین کشور حاضر است با نگاهی عمیق به درون، تحقیقات گسترده ای را در خصوص تبعیض نژادی و فقر در این کشور انجام دهد؟

کابوس فقر در نیواورلئان به حادثه ای مانند کاترینا نیاز داشت تا توجه همگان را به عمق فاجعه ای خاموش که در پشت چهره های سیاهپوستان پنهان است، جلب کند.

فقر در نیواورلئان به چهره های نحیف و رنگ و رو رفته کودکان سیاهپوست باز نمی گردد، فقر و نبود تحقیقات در خصوص وضعیت اسف بار سیاهپوستان، بسیار مهم تر از گرسنگی این نسل همچنان در قید و بند تبعیض نژادی است. جوآن والش پس از دیدن فجایع اسف بار نیواورلئان در این خصوص می نویسد: مصیبت را به چشم دیدیم. اجسادی که روی هم تلنبار شده بودند. انسان های گرسنه ای که برای لقمه ای نان به مدد کاران حمله می کردند. بسیاری از ما تنها بینی هایمان را گرفته و فکر کردیم که در قلب امریکا چه فجایعی که رخ نمی دهد. البته آنچه بسیار غم انگیزتر از این حادثه بود، فقر سیاسی ایالات متحده در تجزیه و تحلیل این قبیل حوادث بود. مشکلات اجتماعی لاینحلی که شاید هزاران سیاه امریکایی با آن درگیر هستند. زمانی که اولین تصاویر مربوط به هرج و مرج و سرقت اموال عمومی و شخصی توسط فقرای نیواورلئان پخش شد، من به شدت عصبی شدم. احساس وحشتناک دست و پا زدن در نبرد دوباره با فقرو بدبختی.

سیاهان نیواورلئان قربانی هستند یا افرادی وحشی و خارج از گردوند تمدن بشری؟

شخص من به عنوان یک شاهد خارجی از دیدن صحنه های این هرج و مرج به هیچ وجه نترسیدم. از شخصی که برای رفع گرسنگی اش، غذا می دزدد، حتی از دیدن سیاهانی که در حال دزدیدن کفش های کتانی و تلویزیون های دیگران نیز هستند، وحشتی ندارم.. به هیچ وجه قصد دفاع از این چنین حرکت هایی را ندارم. اما آیا چه انتظاری می توانیم از این افراد داشته باشیم؟ تمامی آنها، انسانهای فقیری هستند که نادیده گرفته شده اند.انسان هایی که از جامعه طرد شده و در فقر و تنگدستی دست و پا زدند. نیروهای امداد ایالات متحده، حتی زمانی که قصد تخلیه شهر را داشتند، سیاهان فقیر را به راحتی نادیده گرفتند.

روز پنجشنبه، من در خیابان های شمالی شهر شاهد تیراندازی مردم به هلیکوپترهای امداد بودم. نه تنها هلیکوپترها از این حملات سرشار از تنفر و انزجار بی بهره نبودند که دامنه این حملات به بیمارستان ها و محل جمع آوری ذخایر غذایی نیز رسید.

شاید هر کدام از ما باید در وضعیت فقرا، تامل بیشتری می کردیم. آنها چه کسانی هستند؟ چرا برای ادامه بقا مجبور به دزدی و ایجاد هرج و مرج شدند. شاید حمله به کسانی که قصد کمک به ما را دارند، کاری بسیار غیر انسانی باشد. اما درک میزان انزجار و تنفری که این افراد از پس از حادثه فوق تا آخر عمر در ذهن خواهند داشت، بسیار سخت است. این بحران از مدت ها پیش در جامدی خاموش در حال رشد بود، به همین دلیل تا مدت ها نیز با ما زندگی خواهد کرد. امریکا باید تا مدت ها پس از این حادثه با مسائلی نظیر نژاد پرستی، فقر و نادیده گرفتن حقوق بشر در این ایالات، دست و پنجه نرم کند.

درست در روزهایی که ایالات متحده درحال تخلیه شهر بود و پیش بینی های حاکی از احتمال وقوع چنین حادثه ای بود، تنها چندین اتوبوس کوچک مسئول انتقال سیاهپوشان از جنوب شهر به مناطق امن بود. یک سوال اساسی این است که چرا مسئولان شهری، اتوبوس های بیشتری را برای نجات جان صدها انسان ورای رنگ پوستشان اختصاص ندادند. مناطق جنوبی شهر پس از این حوادث تبدیل به جهنم حاضر شدند. آیا با وجود تمامی این مصیبت ها درمناطق جنوبی، می توان انتظار رفتارهای معقولانه تری را از آسیب دیدگان سرخورده این حوادث داشت. چندان عادلانه نیست که رییس جمهور را به خاطر وقوع حادثه ای مانند کاترینا مقصر بدانیم؟ هم زمان نمی توانیم تصور کنیم که سیاست های دولت جورج بوش باعث وخیم تر شدن اوضاع شده است. آنچه در نیواورلئان و سایر قسمت های آسیب دیده از کاترینا، فاجعه آفرید، مربوط به سال های سال بی توجهی و نادیده گرفتن حقوق انسانی سیاه پوستان است.

آمار کشته شدگان در این حوادث از یادزهم سپتامبر بسیار بیشتر خواهد بود، البته این بار اکثر قربانیان سیاه پوستند و فقیر.

شاید جورج دبلیو بوش باید به جای جنگ با تروریسم و القاعده به جنگ با فقر تبعیض نژادی بپردازد. جنگی که تا حدی بتواند از تنفر و انزجار سیاه پوستان امریکایی از هم وطنان سفید پوستشان بکاهد