به مناسبت ۳ رجب شهادت امام هادی (ع)

هر امام مبتنی بر مقتضیات زمانی خود یک مشی راهبردی را سرلوحه کار قرار می دهد که بهترین الگوی رفتاری در آن برهه به شمار می رود. گاه ممکن است یک امام ۲۵ سال خار در چشم و استخوان در …

هر امام مبتنی بر مقتضیات زمانی خود یک مشی راهبردی را سرلوحه کار قرار می دهد که بهترین الگوی رفتاری در آن برهه به شمار می رود. گاه ممکن است یک امام ۲۵ سال خار در چشم و استخوان در گلو را تحمل کند تا روزگاران مرکب راهوار عدالت را به وسیله وی به منزل مقصود برساند. گاه امکان دارد تا صلحی قهرمانانه را در پیش گیرد و مکاران میدان سیاست را چنان مات تفکر و اندیشه قرآنی خود کند که نفهمند هزینه به دست آوردن حکومت چند روزه دنیا، تخریب چهره ای است که سال ها با صرف پول و استخدام شاعران و مداحان برای خود ساخته اند.

گاه در انقلاب خون و پیام، امامی را می بینیم که با نهضت امربه معروف و نهی از منکر، حکومت تا بن دندان مسلحی که همه ابزارها را در اختیار دارد به یک ننگ ابدی دچار می سازد و گاه مشاهده می کنیم که دعا در دست فرزند امام شهید به مانند یک سلاح موثر و مهارناپذیر که تیرهایش را پایانی نیست به کار می رود.

در دوران جهاد علمی نیز با سیره صادقین(علیهم السلام) روبرو می شویم که با پایه گذاری دانشگاه فقهی، نهضت های علمی را مغلوب منطق قرآنی می سازند و البته برای قوام این تفکر جهادی و در عصر اختناق هارون، امامی را در کمال اقتدار می بینیم که اسوه صبر در زمانه بی صبری است و گاه فرزند همان امام از طریق مناظره علمی قدرت منطق اسلامی و تاثیر بیان قرآنی را به گوش جهانیان می رساند.

سرانجام به پازل نهایی تفکر شیعی می رسیم که هدایت امت به سوی انتظار فرج را درس می دهد و در این نگرش توصیفی از ساختار نظام امامت است که امام هادی(ع) رهبر هدایت گر جامعه اسلامی به سوی رمز پیروزی بر جهان استکبار یعنی پیشه کردن راه و رسم انتظار فرج دانسته می شود.

به واقع امام هادی(ع) در تفکر امنیتی آن روز، راهبرد نظام ارتباطات زیرزمینی را سرلوحه کار قرار می دهد و از طریق خلق یک نظم پیچیده سیاسی، جامعه را با خود مرتبط می سازد و این شیوه از برقراری ارتباط با مردم چنان راهگشاست که در دوران امام حسن عسگری(ع) در قالب سیاست پرده نشینی ادامه می یابد و تفکر اجتماعی امت را با رسم انتظار فرج در دوران غیبت معصوم آشنا و مانوس می سازد.

نویسنده : نیما بهدادی مهر