گاهی به آسمان نگاه كن

بارها گفتیم و نوشتیم باید برای این بحران كاری كرد اما گوش شنوایی نبود نوشتیم كه دیگر در خیابان ها جا برای حركت خودروها نیست, كسی حرفی نزد

بارها گفتیم و نوشتیم باید برای این بحران كاری كرد اما گوش شنوایی نبود. نوشتیم كه دیگر در خیابان‌ها جا برای حركت خودروها نیست، كسی حرفی نزد. نوشتیم كه خودروهای فرسوده باید اسقاط شوند، زمزمه‌هایی بلند شد كه سرمایه نداریم و در آخر اقداماتی صورت گرفت اما روندی مبهم دارد.

نوشتیم كه باید گاز سوز كردن خودروها سهل و آسان‌تر شود، انگار نه‌انگار. اشاره كردیم حمل و نقل عمومی گسترش یابد، سكوت بود و سكوت. از ما گفتن و از این همه ...... نشنیدن.

درباره ما گفته می‌شود كه ایرانی‌هاهم حساسند و هم احساسی. اما چند روزی است كه می بینیم كه این هوا از مردمان تهران با پشتوانه غنی فرهنگی و تاریخی چه ساخته است .چهره های سیاه و ابرو درهم كشیده ...

سال گذشته كه در این ایام سه روز تعطیل رسمی شد،هیچ اتفاقی نیفتاد و همه با خودروهای خود در خیابان آمده بودند. تازه مجالی پیدا كرده بودند كه با اهل و عیال سری به صله رحم های عقب افتاده یا بازار بزنند.

حال بماند كه دیگر اهمیتی نداشت كه تك‌سرنشین باشند یا پرنشین. همه به دنبال كار و گرفتاری و زندگی. در یك جمله نه ارگان‌‌های درگیر در این بحران آلودگی هوا (سوای اعلام تعطیلآن سه روز سال گذشته ) و نه مردم؛ هیچ كس را دوست نداشتند.

امسال هم مثل پارسال .شاید همگی به این شرایط عادت كرده‌ایم كه همه سرنشینان یك خودرو از راننده تا مسافر از شیرمرغ تا جون آدمیزاد را به نقد بكشیم و در پایان رساله پست مدرن خود را در پایان راه و رسیدن به مقصد به این جمله حواله بدهیم كه؛ "خدا به داد ما برسد".

اما امسال نیز به همه اثبات شد كه همگی در این بحران مقصریم و عادت كرده‌ایم به فرافكنی این بحران به دوش دیگران.

شانس آوردیم كه این بار كسی در پشت مرزها در این بین نقشی ندارد. تجربه‌ها و نشان‌ها از تجربه كشور ژاپن چنین حكایت دارد كه مردم این كشور در مواجه با رخداد بمب اتمی به كمك و مدد دولت خود آمدند و با دریافت یك قرص نان و كمی آب به مدت شش ماه دوام آوردند و مقدمات كنترل اوضاع را برای نظام خود فراهم كردند اما در ایران و در پایتختش...

افلاطون یك جمله ارزشمند دارد كه می‌گوید: "تكرار بكارید، عادت برداشت كنید. عادت بكارید، فرهنگ برداشت كنید" باید این جمله را قانون كرد. مردم به این عادت باید برسند كه حفظ منابع طبیعی وظیفه عمومی است و همگی نیز به این باور برسند كه این هوا متعلق به همه است و باید در حفظ آن و به طور كلی حفظ محیط زیست تلاش كنیم .

زمانی كه این فرآیند از طرف مردم حفظ شود، نظام‌های موجود نیز به تبع، تحت فشار قرار می‌گیرند و به بهانه‌‌های نبود وجود قوانین، نبود مدیریت متمركز شهری و ... دیگر فرافكنی نمی‌كنند. به امید آن روز كه همگی (مردم و دولت) به یك سرفصل مشترك تحت عنوان تشریك مساعی برای خروج از بحران آلودگی هوا برسند.

راستی یادمان نرود كه این آُسمان هم گناه دارد.