كشتی خانه دنیا, خانه آخرت

امروز هفدهم دی ماه, سالروز مرگ غلامرضا تختی است سی و هفت سال پیش بود كه پیكر بیجان تختی در تختخواب اتاق شماره ۲۳ هتل آتلانتیك پیدا شد

در مورد زندگی و مرگ تختی سال های سال است كه بحث ها و بررسی های مختلف و دامنه داری صورت گرفته و مرگ تختی همچنان راز آمیز باقی مانده است. اما فارغ از تمام بحث ها در مورد زندگی جهان پهلوان، یكی از جالب ترین و عجیب ترین مسائل مربوط به تختی، نشانه های باقی مانده از اوست. از غلامرضا تختی هیچ نوار صوتی باقی نمانده و حجم تصاویر موجود از او و كشتی هایش نیز بسیار كم است. خانه اهدایی به او در خیابان فرشته به یك برج بلند تبدیل شده و باشگاه پولاد كه روزی جولانگاه تختی بود برای گذران زندگی تشك را جمع كرده و میز های سنگین بیلیارد را گسترده است. تنها چیزی كه از تختی مانده یكی بابك است و دیگری مزارش در ابن بابویه. بابك تختی سال گذشته حرف های محبوس در ذهنش را آزاد كرد و به سی و ششمین سالروز درگذشت پدرش رونقی دوباره بخشید و حالا وضعیت اسفبار مزار تختی است كه مثل همیشه فریاد مظلومیت تختی را سر می دهد. سنگ مرمر مزار تختی این روزها كدر و بدرنگ شده و از جلای سال های اول خبری نیست. شیشه های شكسته و دیوار های نمور و بدرنگ به هیچ وجه در شأن آرامگاه پهلوانی چون تختی نیست. با آنكه ۵۰۰ میلیون تومان برای بازسازی مزار تختی در نظر گرفته شده اما هنوز ریالی از آن صرف آبرومند كردن ابن بابویه نشده است. ساخت بنای یادبود هم به خاطر مخالفت اداره اوقاف معطل مانده و می رود كه به فراموشی سپرده شود. گود زورخانه ای كه قرار بود در نزدیكی مزار تختی بنا شود نیز هنوز در ذهن مردم خاك می خورد. به راستی كه تقدیر چه مظالمی در حق پهلوان تاریخ ایران روا داشته است و ما چقدر در این تقدیر دخیل بوده ایم؟ آهای پهلوان، آسوده بخواب كه خانه آخرتت آباد باد.