نگاهی به فیلم سینمایی سلام بر فرشتگان

سی امین دوره جشنواره بین المللی فیلم فجر در سینمای رسانه ها واقع در برج میلاد، با فیلمی افتتاح شد که چندان تناسبی با سن و سال و علائق و سلائق مخاطبان ویژه این سالن نداشت. فیلمی …

سی امین دوره جشنواره بین المللی فیلم فجر در سینمای رسانه ها واقع در برج میلاد، با فیلمی افتتاح شد که چندان تناسبی با سن و سال و علائق و سلائق مخاطبان ویژه این سالن نداشت. فیلمی متعلق به ژانر مهجور کودک و نوجوان که پیش از این در جشنواره فیلم کودک اصفهان نمایش و ستایش شده بود.سلام بر فرشتگان به واقع فیلمی درباره کودکان و البته برای کودکان است.کودکان زیر شش،هفت سال که سینمای ایران در طول این سالها نتوانسته است آنچنان که باید و شاید،خوراک مناسبی را در اختیارشان قرار دهد.

وقتی در تیتراژ آغازین فیلم،آدم های درون عکس در داخل قاب به حرکت در میآیند خیلی زود مشخص می شود فرزاد اژدری در مقام کارگردان،قصد دارد فیلمش را بر اساس نوعی فانتزی کودکانه به پیش ببرد. فانتزی که علاوه بر رویاپردازی و شادی آفرینی،آموزش و رشد فکری خردسالان را نیز در دستور کار دارد. این چنین است که سر و کله فرشته های مرگ و زندگی به قصه باز شده است تا از طریق یک آرزوی بچه گانه، پیام های آموزشی گل درشت فیلم به مخاطب کم سن و سالش منتقل شود.

اما این تمام داشته های فیلمساز نیست.استفاده از موسیقی های شاد و ساخت چند نماهنگ موزون و نیز بهره جستن از جلوه های ویژه ای تصویری که گهگاه در چارچوب سینمای ایران بدیع و خلاقانه به نظر می رسد،همه و همه در خدمت جذابیت بخشی بیشتر به اثر قرار دارند.

با این همه سلام بر فرشتگان بعید است فیلم محبوب و ماندگار بچه های امروز لقب گیرد.نخست به دلیل بخش هایی از قصه که نه تنها دوست داشتنی نیست بلکه در لحظاتی آنچنان دافعه برانگیز می نماید که این احتمال را دارد که در یک آن، آنچنان مخاطب حساسش را پس زند که او را از تماشای ادامه فیلم منصرف کند. همچنین در میانه های فیلم ایده ها، یکی پس از دیگری لو رفته و تکراری به نظر می رسند و ریتم کند آن با حال و هوای دقایق ابتدایی چندان ارتباط برقرار نمی کند.

نقش آفرینی علیرضا خمسه در این فیلم که با حرکات موزون وی همراه است،گرچه قطعا در گیشه به نفع فیلم تمام می شود،اما در کارنامه سینمایی خمسه بسان یک اتفاق ناگوار می ماند. این که بازیگر توانایی با این درجه از استعداد و تجربه، ناچار به بازی در قالب چنین تیپ هایی می شود نمی تواند خبر خوشی برای سینمایی باشد که آرزوی دستیابی به افق های به مراتب بلندتری را در سر می پروراند.

نویسنده : فرهاد خالدار