اراده پولادین

یک مهندس آلمانی ـ آمریکایی در سال ۱۸۸۳ تصمیم گرفت یک پل منحصر به فرد و زیبا را در نیویورک بنا کند. در آن زمان ساختن چنین پلی بر روی آب امری غیرممکن به نظر می‌رسید. کارشناسان، معماران …

یک مهندس آلمانی ـ آمریکایی در سال ۱۸۸۳ تصمیم گرفت یک پل منحصر به فرد و زیبا را در نیویورک بنا کند. در آن زمان ساختن چنین پلی بر روی آب امری غیرممکن به نظر می‌رسید. کارشناسان، معماران و مهندسان به مهندس «جان روبلینگ» این نکته را گوشزد می‌کردند که پروژه ساختن پلی در این مقیاس از پیش شکست خورده است و هیچ گاه به سرانجام نخواهد رسید. روبلینگ که نمی‌توانست تصور ساختن این پل را از نظرش دور کند، خطاب به منتقدانش گفت، من این کار را به پایان خواهم رساند. روبلینگ به یک شریک واقعی نیاز داشت. پس از رایزنی با چند مهندس، او دست آخر تلاش کرد تا پسر خود به نام «واشنگتن» را به عنوان شریک کاری‌اش انتخاب کند. پسر با صحبت‌های پدر قانع شد و پروژه ساخت پل نیویورک کلید خورد. پدر و پسر با مشورت‌های پیاپی، موانع را یکی پس از دیگری طی می‌کردند. در آغازین روزهای عملی شدن پروژه، کارها به خوبی پیش می‌رفت تا اینکه یک روز در یک حادثه غمبار حین کار، مهندس روبلینگ جان خود را از دست داد و پسرش، واشنگتن دچار آسیب مغزی شد. واشنگتن به دنبال این عارضه قادر به هیچ حرکتی نبود و حتی قدرت تکلّم خود را از دست داد. به دنبال این حادثه تلخ، بیشتر منتقدان روبلینگ بر بالین پسرش حاضر شدند و باز هم به انتقاد از طرح این مهندس پرداختند. یکی می‌گفت، از همان اول این کار احمقانه بود. دیگری می‌گفت: ما به روبلینگ گفته بودیم که چه می‌شود و دیگری و دیگری...‏

واشنگتن که کاملاً از جزئیات طرح پدر مرحومش آگاه بود به هیچ عنوان نا امید نشد و منتظر بود تا روزی بهبودی حاصل شود و مجدداً کار را آغاز کند. روزها و ماه‌ها گذشت و حال واشنگتن خوب نشد. یک روز او در بسترش متوجه شد که می‌تواند فقط یکی از انگشتان دستش را تکان دهد. واشنگتن با استفاده از این حرکت زبان جدیدی را اختراع کرد که فقط خودش و همسرش آن را متوجه می‌شدند. واشنگتن هر روز با ضربات متمادی و معنادار به دست همسرش، دستورات لازم برای ساخت پل را به پیمانکاران می‌داد تا اینکه یک روز عملیات ساخت پل نیویورک با موفقیت به پایان رسید. اکنون پل «بروکلین» با همان عظمت و صلابتی که در خون روبلینگ و فرزندش واشنگتن وجود داشت، در حال خودنمایی است. همواره باور داشتن به انجام کاری، موجب بروز و ظهور خلاقیت‌هایی می‌شود که در حالت عادی غیرممکن است. انسان باید به گونه‌ای زندگی کند که تا رسیدن لحظه مرگ، از مردن دم نزند و با امید به زندگی، زندگی کند. باید به یاد داشت که اراده و سماجت در هر کار، به پیروزی و موفقیت منتهی خواهد شد. اراده و امید را فراموش مکن.‏

مترجم: آرش میری خانی