نگاه از خاطره تا بزرگی

یك سال غیبت هر ستاره بزرگی را می تواند برای همیشه تبدیل به خاطره كند اما حامد دوست داشتنی پرسپولیس و تیم ملی لابد برای این فوتبال خیلی عزیز است كه امروز داود فنایی بلاتكلیف است, حسن خان محمدی باید به فكر سال آینده باشد و یك جا برای حامد باز شود

او كه در الوصل ناموفق بود و امسال را به دلیل مصدومیت از دست داده حالا با حرف های بزرگی برگشته و یكی از آن پیراهن های گران قیمت تیم برانكو را می خواهد. شاید برای روزهای آینده نه، اما او اگر همانی باشد كه انتظارش را داریم می تواند مثل دوره قبل تبدیل به یكی از سربازان ثابت تیم ملی شود. شاید بتوان پله های پایین آمده را دوباره با سرعت بالا برود. حامد را نباید دست كم گرفت. یادتان باشد كه قبلاً هم كسی فكرش را نمی كرد او ناگهان تا آنجا بالا برود كه رفت.

وارثان فوتبال

فوتبال در خانواده كاویانپور موروثی است! از این خانواده پرجمعیت كه تعداد پسرها بیشتر بود، در هر مقطع از تاریخ فوتبال یك كاویانپور زاده شده است. سردمدار این جریان مرحوم كاوه كاویانپور بود. پدر حامد كه اتفاقاً از بچه های نازنین فوتبال بود. خنده رو، شوخ طبع و جسور.

او دروازه بان عقاب بود و با آقای فكری و عقاب دوره های طلایی این تیم را رقم زد، سپس به ملوان پیوست و شد محبوب انزلی چی ها و شمال. در دوران اوج ملوان، كاوه را دروازه بان شجاع نامیدند. اما یك حادثه سرنوشت او را به گونه ای دیگر رقم زد. حادثه ای تلخ و آتش و آتش سوزی و جان گرفتن از دروازه بانی كه مظهر جسارت و شهامت بود. سپس منصور كاویانپور آمد. او فوتبال را چون تكنیسین های هلندی بازی می كرد. از تیم ملی جوانان ایران راه های شهرت را گشود. در راه آهن درخشید و تا مرز تیم های ملی هم رفت و سرانجام تراكتور سازی و تحصیل و رفتن در مدارج بالای دكترا.

سپس سیامك آمد و دیگر برادران كه هر كدام اثری در ورزش از خود برجای گذاشتند و سرانجام حامد كاویانپور وارث این مسئولیت گردید و تا به امروز آن را ادامه داده است و شاید در دوره های بعد كوشان و كوشیار پسرهای حامد در این جاده پرنشیب و فراز ادامه دهنده راه پدر و خانواده كاویانپور شوند.