هشدار به حرمت شکنان حریم مرجعیت

سرمقاله توهین آمیز روزنامه کیهان علیه حضرت آیت الله العظمی صانعی, بار دیگر نشان داد که مدیرمسوول محترم کیهان نسبت به مفاهیم, واژه ها و کلمات تعهدی نسبی دارند از ارزش سخن می رانند اما چنین واژگانی ظاهرا بیشتر برای آچمز نمودن رقبا و بازی با کلمات است از حریم فقاهت و مرجعیت سخن می رانند, اما به وقتش تمام اعتبار و حیثیت تاریخی و دینی این مراجع قابل تکریم را زیر پا می نهند

سرمقاله توهین‌آمیز روزنامه کیهان علیه حضرت آیت‌الله‌العظمی صانعی، بار دیگر نشان داد که مدیرمسوول محترم کیهان نسبت به مفاهیم، واژه‌ها و کلمات تعهدی نسبی دارند. از ارزش سخن می‌رانند اما چنین واژگانی ظاهرا بیشتر برای آچمز نمودن رقبا و بازی با کلمات است.از حریم فقاهت و مرجعیت سخن می‌رانند، اما به وقتش تمام اعتبار و حیثیت تاریخی و دینی این مراجع قابل تکریم را زیر پا می‌نهند.

ایشان و برخی همکارانشان ارزش‌ها، فقاهت، دیانت و انقلا‌ب را تنها با کولیس و شاقول قدرت و وفاداری به حوزه اقتدار خود و هم‌جناحی‌های خویش تفسیر می‌کنند. وگرنه کیست که نداند، مرجعیت در طول تاریخ این سرزمین حرمت، قداست و منزلتی داشته که کمتر قدرتی توانسته است به جنگ آن برود. از ماجرای تحریم تنباکو توسط میرزای‌شیرازی در عصر ناصرالدین‌شاه قاجار گرفته تا واکنش مردم مسلمان ایران به توهین نویسنده روزنامه اطلا‌عات نسبت به امام‌خمینی(ره)، هیچگاه قدرتی نتوانسته اعتبار مرجعیت را به چالش بکشاند. روشن است که این رفتار تابع هیچ قاعده اخلا‌قی، دینی و البته عقلا‌نی‌ای نیست. اعتبار و حریم مرجعیت به مثابه ستون‌های خیمه اعتقادات مردم است. توفیری هم نمی‌کند که برخی از نویسندگان این جریده با توجه به دانش محدود خویش در حوزه مطالعات دینی و فقهی، به مراجع به ظاهر متفاوت‌اندیش بی‌حرمتی نمایند.

داستان خلیفه‌کشی و منع حضرت امیر(ع) پیش می‌آید. ابرام بر اصول پایدار قابل چالش نیست، آن هم در خصوص مرجعی که در سلوک و تربیت و فقاهت در راه امام‌خمینی(ره) عمری را سپری کرده است. آیت‌الله صانعی از معدود شاگردان و پیروان برجسته امام راحل در پیش و پس از انقلا‌ب اسلا‌می است که همواره در این مسیر گام برداشته است و معلوم است، کینه آقایان به ایشان به چه دلیل است. آقایان چه‌بسا چندان نگران مباحث کلا‌می و فقهی نباشند بلکه اضطراب افزون ایشان به تحرک و پویایی معتقدان و پیروان حضرت امام راحل(ره) بازمی‌گردد.

امروزه کسانی که در زمان حیات امام(ره) در انزوا بوده و یا آنکه امام(ره) به هیچ‌وجه به نظرات و گرایش‌های ایشان اعتقاد نداشتند و حتی در روابط عادی و عاطفی نیز برای مراوده با آنان محدودیت قائل بودند، چنان میداندار شده و اندیشه‌های متحجرانه خود را به نام امام راحل بیان می‌کنند که جای استفهام دارد. نگرانی دیگر به بدعتی بازمی‌گردد که این حضرات درصدد انجام آن هستند. آن بدعت خطرناک سنگ‌اندازی و ناخن‌کشی به ساحت اجتهاد پویا و زنده شیعه است. شیعه در طول تاریخ از عقل به عنوان رکن اساسی در کنار کتاب، سنت و اجماع به‌منزله مراجع چهارگانه استنباط بهره برده است. افتخار دیگر شیعه آن بوده که هیچگاه وامدار قدرت‌ها نبوده و همواره آزاداندیش و حق‌محور بوده است. اصرار برای حکومتی‌کردن مرجعیت و استنباط‌های فقهی یک خطر و بدعت سیئه و نامبارک است.

موضوع نگران‌کننده دیگر برای مجتهدین شیعه این است که مبادا از ترس متحجرین از اجتهاد پویا و زنده پرهیز نمایند.

امروز به راستی باید نگران بود که گروه‌های فشار به نیابت از عوام درصدد تنگ کردن عرصه برای اجتهاد شیعه و مرجعیت پویا و بیداردل هستند.

اما اگر خوانندگان کوچک‌ترین آشنایی‌ای با تاریخ تشیع داشته باشند، درمی‌یابند که فراز و نشیب‌های روزگار و ترفند اغیار و ظلم ستمکاران و جهالت گمراهان هیچگاه نتوانسته خاکستر بر آینه زلا‌ل فقاهت پویا و روشنگر شیعه بپاشد و نسل دیروز و امروز ما و هویت و اعتبار آینده‌مان همچنان به مرجعیت وفادار مانده و دیندار باقی خواهند ماند.