یک لیوان چای با یکی از صد چهره ماندگار هنر رزمی چین

خانگ هومو یکی از صد چهره رسمی شناخته شده در هنرهای رزمی چینی است در رشته کونگ فو سنتی او بی نظیر است

▪ درجه: خانگ هومو یکی از صد چهره رسمی شناخته شده در هنرهای رزمی چینی است. در رشته کونگ‌فو سنتی او بی‌نظیر است.

▪ سن: ۶۸ سال دارد. او در سیزدهم سپتامبر ۱۹۳۹ در یوخی کان به دنیا آمده است.

▪ اساتید:

او ابتدا هنرهای رزمی را نزد پدرش، خانگ زی شوای، که در دهکده‌شان بوکس شائولین آموزش می‌داد، آموخت. بعدها در دانشگاه با استاد بسیار معروف ما فانگ تو و یکی از چهار فرزند او، ما اینگ را آشنا شد که از ایشان تونگ‌بی را فرا گرفت.

▪ سبک:

تونگ‌بی که بهترین ترجمه آن می‌شود: ”هماهنگ ساختن قدرت“، پزشکی سنتی را نیز فرا گرفت.

خانگ هومو یک متخصص حرفه‌ای است، او چهار سبک بزرگ بلدست: هاچاج (پی ـ گوا)، بوکس هشت (با ـ جی)، (فان ـ زی) و پاها از پهلو (چو ـ جیایو).

▪ فعالیت‌ها:

از سال ۱۹۴۹ خانگ هومو تمرینات رزمی را در دهکده کوچکشان همراه پدرش آغاز کرد.

۱۹۶۲ و در دانشگاه یکی از چهار پسر ما یعنی ما اینگ را و سپس ما فانگ‌تو یکی از به نام‌ترین اساتید هنرهای رزمی چینی قرن بیستم را ملاقات کرد. او از هریک از چهار فرزند ما، تخصصی‌ترین فنون و سبکش را آموخت. سپس به دهکده‌اش بازگشت و شروع به یاد دادن تونگ‌بی به فرزندان و هم‌دهکده‌ای‌های خود کرد. در عین حال به تحقیقات در رشته پزشکی سنتی ادامه داد.

۱۹۸۰ در سا‌ل‌های هشتاد یک آزمایشگاه تحقیقات پزشکی دایر کرد و داروهای بسیاری را ترکیب کرد و ساخت.

۱۹۹۱ به روسیه روفت و ماه‌های بسیاری را صرف آموزش تونگ‌بی به نیروی پلیس آن‌جا کرد. ۱۹۹۲ و ۱۹۹۳ دوباره به آن‌جا رفت.

۱۹۹۲ دولت چین او را رسماً ”یکی از صد چهره ماندگار هنرهای رزمی چینی“ نامید و از آن پس او هم‌چنان مشغول یاد دادن و یاد گرفتن می‌باشد.

ایالت گانسو در شمال غرب چین، هنوز آفتا نزده و خانگ هومو جلوی پاشنه در خانه سنتی‌اش انتظار ما را می‌کشد. معلوم نیست این سکوت حاکم بر منطقه همان سکوت انتهائی شب است که منتظر طلوع خورشید مانده یا اصلاً به منطقه‌ای ساکت آمده‌ایم؟ بهترین حسی که می‌شود از زندگی به‌دست آورد در همین ساعت نهفته است.

شاید حس رهائی و دانائی از به خانگ هومو که این حس دست می‌دهد.

سخاوت، هوشیاری، دانائی، مهربانی و حس احترامی که در استاد وجود دارد همه ناشی از این شناخت است. این منطقه از چین مدرن خیلی دور است. در این دهکده یک میلیون نفری، سنت‌های قدیمی چینی و لباس‌های مائو هنوز در پوشش و رفتار مردم به چشم می‌خورد. خانگ هومو هم یک استاد است و هم یک پزشک سنتی، هنر ماساژ، طب سوزنی و علی‌القاعده هنرهای رزمی را به خوبی می‌شناسد.

با یک لیوان آب گرم و یک لیوان چای، یکی از صد چهره‌ ماندگار هنرهای چینی به گرمی به ما خوش آمد می‌گوید، در چین، در سرزمین مادری‌اش.

▪ چه ارتباطی بین پزشکی و هنرهای رزمی است؟

ـ یک مجموعه است. هرکس کونگ‌فو بلد باشد پزشکی را هم می‌شناسد. معلم من، ما فانگ‌تو، یک پزشک بزرگ است. نمی‌شود آموزش‌های فنون و پزشکی را از هم جدا کرد. هدف کونگ‌فو حمایت از سلامت جسم و روح است. برای همین فنون ترکیبی و تکمیلی بسیاری وجود دارند.

▪ آموزش‌های تونگ‌بی کدام قسمت‌ها را در بر می‌گیرد؟

ـ آموزش همه‌جانبه است. اطراف، دست‌ها، چشم‌ها، بدن، حرکات پا از طرفی و از طرف دیگر شانه‌ها، آرنج‌ها، مشت زانو و ... همه‌چیز هست. روی ده نکته متمرکز است. گامی بزرگ در جهت شناخت واقعی مبارزه با دستان خالی است. بعد باید مبارزه با هجده سلاح را یاد بگیریم. همه این تمرینات، آموزش‌های فیزیکی و ... باعث سلامت می‌شود. ما همه را در خدمت سلامت جسم و روح به کار می‌گیریم.

▪ که در واقع جسم و روح یکی‌اند، مگر نه؟

ـ مکملند و جدائی‌ناپذیر. کونگ‌فو هم برای همین است. منتهی هوشیاری و قدرت از آن روح است چراکه قبل از جسم، روح وجود داشته است. برای همین در رویاروئی با دشمن ابتدا باید روی صورت و بعد نگاهش متمرکز شد.

▪ چرا؟

ـ (می‌خندد) برای این‌که او را بترسانیم، اعتماد به نفسش را از او سلب کنیم. دهانمان مانند ببر، چشمانی زنده و سرحال، نگاهی چون عقاب و قلبی چون چنگال‌های شاهین داریم. مردم از این سه حیوان هراس دارند. بدین‌ترتیب ما نشان می‌دهیم شکننده نیستیم و این یعنی هنرهای رزمی.

▪ چه‌طور می‌توان روح هنرهای رزمی را آموزش داد؟

ـ تنها با مثال زدن می‌توان این را آموزش داد. باید مسئله را خوب شکافت با تمرین‌های فیزیکی و هم‌چنین معنوی. مانند یک پزشک باید هوشیاری و دانائی به کار برد. تمرینات با حرکات و دانائی پیش می‌روند. با تکیه بر انرژی درونی ما. مثل خوشنویسی! کسی که روح بزرگی ندارد با حروفی کوچک می‌نویسد!

▪ وقتی از خوشنویسی حرف می‌زنید، خیلی شاد به‌نظر می‌رسد!

ـ (می‌خندد) من چیزی را جستجو می‌کنم که در چین به آن ”سان‌پو تانگ“ می‌گویند یعنی ”پیدا کردن سر خوشبختی از هر کجا“ اولین خوشبختی من وقتی است که موفق می‌شوم بیماری را زا درد برهانم و شفا دهم. دومین آن وقتی است که تمرینات رزمی را انجام می‌دهم و سومین خوشبختی من وقتی است که یک متن خوشنویسی را به اتمام می‌رسانم. از نظر من این تمرین دادن روح است.

▪ به‌عنوان یک متخصص طب سنتی نظرتان در مورد طبابت غرب چیست؟

ـ هر دو به‌هم پیوسته‌اند مانند دست راست و دست چپ. در جهان، سه نوع پزشکی وجود دارد: سنتی، غربی، ترکیبی از این دو که من سومی را می‌پسندم. من اولی را از استاد و دومی را در دانشگاه یاد گرفتم. یک آزمایشگاه تحقیقاتی دایر کردم که در آن داروهائی برای درمان آپاندیسیت، علاج شکستگی استخوان و برخی مشکلات دیگر... کشف کردم.

▪ برای علاج شکستگی استخوان؟

ـ بله، مدت‌های طولانی تحقیق کردم و در مناطق زیادی به دنبال گیاهانی که نیاز داشتم، گشتم. از عصاره چند جوجه هم استفاده کردم. داروئی برای این مشکل کشف کردم. که به‌جای صد روز، استفاده سی روز از آن کافی است تا شما را روبه‌راه کند. به ماساژ دادن هم خیلی معتقدم چون هنر کونگ‌فو و در سبک ما تونگ‌بی، برای این است که نگرشی دوباره به ریشه‌های انسانیت داشته باشیم. و برای همین باید به همه جوانب آن توجه داشته باشیم. تمرین هنرهای رزمی مانند فضائی است که از نو می‌توان خود را شناخت.

▪ تونگ‌بی در ۴ کلام:

ـ معنی: ”برقراری ارتباط بین همه حس‌ها تا به یک حس واحد برسیم. درک این مهم که بدن باید رها و آزاد باشد.“

ـ اصل: ”به‌دست آوردن ریشه وجود برای رسیدن به عمق شخصیت انسان. دانائی برای شناخت خود از تمامی جوانب“

ـ هدف: ”انرژی همه حرکات، تنفس، تغذیه، روح، جسم، حس‌ها را هدایت می‌کند تا دانائی به همه وجود برسد.“

ـ تأثیر روی زندگی: ”همه تحقیقات و تجربیات در این خلاصه می‌شوند: موفق کسی است که در پی شناخت خودش باشد.“