شنبه, ۳۰ تیر, ۱۴۰۳ / 20 July, 2024
دینداری تظاهری
![دینداری تظاهری](/web/imgs/16/96/meofa1.jpeg)
در میخانه ببستند خدایا مپسند
که درخانه تزویر و ریا بگشایند
«دینداری تظاهری» نوعی مصرف نمادهای دینی است در عین حال تهی کردن آن از معنائی است که در نمادهای دینی وجود دارد. جامعهٔ دینی لاجرم جامعهٔریا نیز هست. اگرچه ایمان خود از سنخ ریا نیست. ریا از هر دری که آید، ایمان از در دیگری خارج میشود،اما گویا ریا بخشی گریزناپذیر از دینداری است. ایمان دعوت به خلوص است اما دین علاقمند به آشکارسازی خلوص افراد است! ایمان بر پیوند قلبی بر امر قدسی و گسستن باطنی از غیر دلالت دارد اما دین به تبلور این پیوند در قالب امر مناسکی میاندیشد، مومن «جز به دیدار نمیاندیشد» اما دیندار «قافیه اندیشی» میکند.
برای انسان مناسکگرا، قوانین و رسوم دینی معیارهای غایی زندگیاند،: اما آنچه او فراموش می کند این است که این قوانین و رسوم نمادهای واسطهای میان دگرگونی های درونی و زندگی جدید هستند. ساختار قانونی دین مطابق با کتاب مقدس می بایست انسان ها را در مسیری قرار دهد که آنها را از خودپسندی و خودپرستی جمعی آزاد کرده و آنها را به سوی درک اسرار الهی سوق دهد.. فرد مناسک گرا، از قانون دینی،اطاعات می کند اما نسبت به معنای باطنی دین خونسرد و بی توجه باقی می ماند. مناسک پرستی، نقابی از همرنگی ایجاد می کند که فرد دیندار را در نظر خود مقدس می نمایاند و از این رو او را از رسیدن به خودشناسی بازمی دارد. دین مناسک گرا، بر نیروی اراده تأکید می کند و این همان تأکید فراوان بر تلاش فردی است که فرد مناسک گرا را از احساس واقعی اش و شکستگی او و در نتیجه از نیاز او به رستگاری بی اطلاع ساخته است. انسان مناسک گرا، تمایل دارد فکر کند که انسانها اگر فقط به اندازۀ کافی تلاش کنند، می توانند مقدس باشند. او احساس قدردانی کمی نسبت به حضور سخاوتمندانۀ خداوند در زندگی بشر، رساندن انسان ها به هوشیاری نقادانه و محافظت از اعمال مبتنی بر ایمان آنها دارد. و چون فرد مناسک گرا، گمان می کند که تقدس در فهم انسانهاست، تمایل دارد تا مردان و زنانی را که به اندازۀ خود او مراقب و هوشیار نیستند، تحقیر نماید. بدینسان او خود را بالاتر از گناهکاران می داند. به دلیل این خودبرتربینی (self-elevation)، فرد مناسک گرا باایمان زندگی نمی کند بلکه در تخیل خود میزیید.
جامعه دینی بالاخص با تاکید برمناسک گرائی و ظاهر پرستی بر توسعه جامعه تزویر انگشت میگذارد.گمان میرود که یکدست سازی افراد و همشکل کردن در پوشش، نشانهای بر تقویت دینداری افراد است، اما حقیقت این است که چنین نیست. دولت دینی در زمانه ما خود را درنقش محتسب تقلیل داده و سایر وظایف خود را به فراموشی سپرده است. دولتِ محتسب، جامعهای قشری را شاهد خواهد بود و نه جامعهای ایمانی را. نمیتوان کتمان کرد که موج جدید اشعری گری در راه است.
عباس کاظمی
http://kazemia.persianblog.ir
تعمیرکار درب برقی وجک پارکینگ
دورههای مدیریتی دانشگاه تهران
فروش انواع ژنراتور دیزلی با ضمانت نامه معتبر
مسعود پزشکیان ایران دولت چهاردهم پزشکیان دولت نماز جمعه محمدجواد ظریف رئیس جمهور انتخابات ریاست جمهوری انتخابات ظریف مجلس شورای اسلامی
اصفهان قتل گرمای هوا هواشناسی تهران سازمان هواشناسی پلیس شهرداری تهران وزارت بهداشت پشه آئدس گرما سلامت
قیمت خودرو دولت سیزدهم برق مایکروسافت واردات خودرو خودرو حقوق بازنشستگان قیمت طلا قیمت دلار بازنشستگان بازار خودرو مسکن
کربلا بازیگر امام حسین تلویزیون سینما اوشین امام حسین (ع) دفاع مقدس سینمای ایران
اینترنت هواپیما فناوری دانشگاه تهران باتری
دونالد ترامپ اسرائیل رژیم صهیونیستی یمن تل آویو فلسطین آمریکا غزه جو بایدن ترامپ روسیه جنگ غزه
فوتبال پرسپولیس استقلال نقل و انتقالات نقل و انتقالات لیگ برتر تراکتور باشگاه پرسپولیس علی علیپور لیگ برتر لیگ برتر ایران سپاهان مهدی طارمی
ویندوز مغز ناسا سامسونگ عیسی زارع پور موبایل هوش مصنوعی سرعت اینترنت گوگل
رژیم غذایی ویتامین پوست کاهش وزن افسردگی بارداری