زنده باد اعتدال, مرگ بر هیچ کس

در این نوشتار سعی شده با رویکردی انتقادی و طرح سوالات منطقی به ریشه یابی دلایل اصرار بر شعار مرگ بر آمریکا در سی و پنج سال گذشته بدون نا دیده گرفتن قصورات این کشور در ارتباط با حق و حقوق ملت ایران پرداخته شود

بر خلاف آنچه سالهاست عده ای از گروه های سیاسی اصرار دارند و حتی امروزه برخی بیشتر از گذشته پای می فشارند ، ریشه های انقلاب ایران ابدا با شعار مرگ بر آمریکا گره نخورده است . نه اینکه سیاست های سلطه جویانه و زور گویانه ایالات متحده آمریکا مقارن با انقلاب اسلامی و بعد از آن قابل توجیه باشد و یا خواسته باشیم حمایت های ایالات متحده آمریکا از رژیم بعث عراق را طی هشت سال جنگ نادیده بگیریم .

اما اولین دسته از سوالات اساسی که در اینجا مطرح می شود آن است که چرا و به چه علت در اذهان برخی گروه های سیاسی، آمریکا ستیزی بخشی لاینفک از اندیشه ها و اصول انقلابی گری در سال های مقارن با انقلاب و پس از آن قرار گرفت بطوری که امروزه پس از گذشت سی و پنج سال از انقلاب اسلامی همچنان گروه هایی در درون نظام دور شدن از شعار مرگ بر آمریکا را عملا دور شدن از آرمانها و اصول اولیه انقلاب و به نوعی سازش کاری و پشت کردن به ارزش ها و پایمال کردن خون شهدا می دانند .

به راستی این مرگ بر آمریکا چه خاصیت و اثری داشت که مثلا مرگ بر انگلیس و مرگ بر شوروی از آن عاجز بودند و به تدریج به دست فراموشی سپرده شدند . به راستی چه شد که از انگلیس بعنوان استعمار پیر یاد می شد و هم زمان خط کش ضد استکباری و ضد استعماری بودن نعره های بلند و بلند تر مرگ بر آمریکا شد . راستی چرا آن موشک ها که سالها در اهواز و آبادان و خرمشهر و شیراز و تهران و ... فرود آمد و آن تسلیحات شیمیایی که هنوز قلب برخی شهدایش می تپد نتوانست در سال های پس از جنگ آن نفرتی را ایجاد کند که آنوقت فاصله گرفتن از شعار (( مثلا مرگ بر عراق )) یا ایجاد رابطه با دولتی که پس از حمله نظامی همین آمریکا به عراق تشکیل شده بود ، پایمال کردن خون شهدا و فاصله گرفتن از آرمان شهدا تعبیر شود . و یا مثلا در خصوص حمایت از رژیم اشغالگر قدس در حالی که بسیاری از کشور های دارای روابط دیپلماتیک با جمهوری اسلامی ایران به حمایت های آشکار و پنهان از این رژیم جعلی می پردازند ، تنها این حمایت های آمریکاست که مورد نفرت و نفرین قرار می گیرد و هرگز این حمایت ها موجب سر دادن شعارهایی مانند مرگ بر سویس یا مرگ بر نروژ و یا مثلا مرگ بر فرانسه و ایتالیا و کانادا نشده است .

حاشا و کلا که غرض قسل تعمید بر سیاست های سلطه طلبانه ایالات متحده آمریکا باشد ، اما در حالی که بسیاری از کشور های جهان به حق یا ناحق در خصوص برنامه هسته ای ایران ابراز نگرانی و یا ساده تر گفته باشیم (( بهانه جویی )) و (( مانع تراشی )) می کنند چرا هرگز شاهد سردادن شعار مرگ بر ژاپن ، مرگ بر استرالیا و مرگ بر کانادا نبوده ایم ؟ یا اگر هم در مقاطعی به هر دلیل چنین شعار هایی بر علیه بعضی کشور ها سر داده شد چرا بر همان سیاق که برخی در خصوص شعار مرگ بر آمریکا استدلال می کنند ، این شعار ها در ردیف پایبندی به اصول و ارزش های انقلاب قرار نگرفت و ماندگار نشد ؟

دومین دسته از سوالات اساسی که پیش روی هواداران شعار مرگ بر آمریکا قرار دارد آن است که گیریم اگر آمریکا ستیزی بعنوان سمبل مبارزه با استکبار و استعمار و استثمار و امپریالیزم و سرمایه داری ( که البته عموما از ادبیات چپ مارکسیستی به یادگار مانده است ) جزعی از ارزشها و اصول انقلاب اسلامی قرار گیرد ، در این صورت چرا می بایست قائل به در پیش گرفتن دیپلماسی نا همگون در خصوص پایبندی به ارزشها و اصول اولیه انقلاب در مراودات سیاسی با کشور های جهان باشیم . به راستی آیا صدور اسلام و دعوت ملتها به راه انبیاء و اولیای الهی و نجات ملتها از چنگال کمونیسم جزعی از ارزش ها و اصول اولیه انقلاب اسلامی نمی باشد ؟ در این صورت چرا باید برجسته ترین روابط سیاسی و اقتصادی و فرهنگی با کشور های روسیه و چین و ونزوئلا تنظیم گردد ؟ در حالی که عملا هیچ یک از این کشور ها پایبندی مناسبی به ارزشها و ادیان الهی و راه انبیاء و اولیا ی الهی ندارند و بیش از هر چیز تحت تاثیر افکار بازمانده از چپ مارکسیستی اداره می شوند . البته این هرگز به معنی اعتراض به روابط عزت مندانه مطابق با منافع ملی و منافع نظام با این کشور ها نیست و این انعطاف در نوع خود پدیده مبارکیست .

اما آنچه در اینجا جالب و تا حدودی عجیب بنظر می رسد اصرار بر تقلیل ارزشها ، آرمانها و اصول انقلاب اسلامی به ( آمریکا ستیزی ) است . آنچنان که بنظر می رسد انقلاب اسلامی ملت ایران بجز آمریکا ستیزی و مشتی شعار های بر گرفته از ادبیات چپ مارکسیستی همیچ آرمان و هیچ ارزش و هدف دیگری نداشت . و این خود بزرگ ترین ظلم به آرمانها و ارزش های انقلاب است . آیا دفاع از مسلمانان مظلوم جهان و بعنوان مثال مسلمانان ایغور در چین و یا مسلمانان چچن جزعی از ارزشها ، آرمانها و اصول انقلاب قرار نمی گیرد ؟ در این صورت چرا مرگ بر چین و مرگ بر روسیه هم ردیف با مرگ بر آمریکا جزعی از اصول و ارزشهای انقلاب به حساب نمی آید .

اما سومین دسته از سوالات آن است که به راستی با به آتش کشیدن پرچم ملی یک کشور و ترسیم آن در معابر عمومی و لگد مال کردن سمبل یک ملت و لعن و نفرین و در یک کلام سر دادن شعار مرگ بر آمریکا ، چگونه همواره خواستار احترام متقابل در مذاکرات و مجامع عمومی هستیم، ایا این بدان معنی نیست که در بعضی مواقع (( احترام متقابل )) را با ((احترام فقط از مقابل)) اشتباه گرفته ایم . ایضا حاشا و کلا و این قلم شکسته و این زبان بریده باد اگر غرض آن باشد که عزت و غرور ایرانی نادیده گرفته شود اما چگونه است که با کوچکترین توهینی از سوی بیگانه تا سر حد جهاد بر آشفته میشویم و هرچه خشم در دل داریم بر سرش فریاد می کنیم . اما در مقابل انگار این فقط ما محق به خشمگین شدن و برآشفتن هستیم .

ریشه های عمیق اختلاف و تعارض در منافع بین ایران و ایالات متحده آمریکا و در یک کلام دشمنی بین این دو کشور بر کسی پوشیده نیست . و صد البته اگر راهی برای حل مشکلات فی مابین یافت شود راهیست دراز و پر پبچ و خم که می بایست با در نظر گرفتن عزت و غرور ملی و احترام متقابل و ارزش ها و اصول انقلاب طی شود . اما به راستی نعره های بلند مرگ بر آمریکا بجز تامین منافع سیاسی گروه های خاص جهت شانه خالی کردن از بار مسئولیت و نسبت دادن علل و ریشه همه مشکلات ، کمبود ها ، نارسایی ها و ندانم کاری ها به یک عامل بیرونی چه سودی برای منافع ملی دارد .

و در آخر اگر دوری از شعار مرگ بر آمریکا مطابق با منافع ملی نیست به راستی چرا هر بار که حتی سخن از حرکت به سمت یافتن راه حل جهت حل پاره ای از مشکلات بین دو کشور و کاهش سطح تنش به میان می آید فورا فریاد دشمنان ایران از سران رژیم اشغال گر قدس گرفته تا جمهوریخواهان تند رو و جنگ طلب به آسمان میرود . اگر این شعار مطابق با منافع ملی ماست پس چرا دوری از آن تا این حد دشمنان ما را نگران می کند.

اما اگر پیکار با نابخردان را

شمشیر باید می گرفتم

بر من نگیری من به راه مهر رفتم

در چشم من شمشیر در مشت

یعنی کسی را میتوان کشت !

علیرضا نصیرزاده