تنها در پارک

پارک ملت, مجله ای تصویری است که شهیدی فر به تنهایی آن را ورق می زند

حالا دیگر همه آنهایی که اهل رسانه هستند، می‌دانند که مجری، سکان‌دار و پایه اصلی یک برنامه گفت‌وگو محور است. اوست که می‌تواند با اطلاعات و بیان شیوای خود به برنامه عمق و هیجان لازم را بدهد.

مجری توانایی که در برنامه‌های گفت‌وگو محور حضور می‌یابد، تکنیک‌های صحبت‌کردن با مهمانان برنامه را می‌داند و با تکیه بر همین تبحر حتی می‌تواند افراد حاضر در برنامه را، هر چند آرام، کم حرف یا حتی خیلی نجیب باشند حرف بیاورد و آنها را وادار کند آن‌چه را در ذهن دارند و مناسب برنامه است به زبان بیاورند.

محمدرضا شهیدی‌فر سال‌هاست تلاش می‌کند به یکی از مجریان متبحر و صاحب‌سبک و البته کارشناس تلویزیون تبدیل شود. او دهه ۸۰ با برنامه گفت‌وگو محور «اینجا فرداست» به شهرت رسید.

تکیه کلام او در ابتدای برنامه این بود: مردم سلام! این تکیه کلام با واکنش‌های متفاوتی از طرف اهالی رسانه و مجریان دیگر تلویزیون روبه‌رو شد. خیلی‌ها این‌جور سلام دادن شهیدی‌فر به مخاطبان را توهین به آنها قلمداد کردند اما بتدریج این ساختارشکنی شهیدی‌فر بین مردم جا افتاد و مخاطبان تلویزیون پذیرفتند که اجرا‌ها می‌توانند اشکال مختلف داشته باشند و حتما لازم نیست که از یک سبک و سیاق همیشگی استفاده کرد. مردم سلام! برنامه شهیدی‌فر که سال‌ها بعد تبدیل به برنامه‌ای پرطرفدار شد که «مردم ایران سلام» نام داشت. این برنامه را خود شهیدی‌فر تهیه و اجرای یکی از بخش‌های آن را هم به عهده داشت.‌ شهید‌فر در برنامه مردم ایران سلام برای اولین‌بار در یک برنامه صبحگاهی از چند مجری استفاده کرد. این مجریان که از زبد‌ه‌ترین مجریان تلویزیون بودند، توانستند استادانه بخش‌هایی را که به آنها سپرده شده بود، اجرا و مخاطبان زیادی را با خود همراه کنند. برنامه مردم ایران سلام که مانند یک مجله هنری، اجتماعی فرهنگی بود، ساخت این‌گونه برنامه‌ها را در تلویزیون باب کرد. شهید‌ی‌فر هم بعد از سال‌ها زمانی که می‌خواست پرونده برنامه مردم ایران سلام را در شبکه ۲ ببندد یادآور شد که برنامه‌های مشابه مردم ایران سلام آنقدر در تلویزیون زیاد شده که من ترجیح می‌دهم این برنامه را با این ساختار ادامه ندهم و چنین شد که پرونده مردم ایران سلام بسته شد و شهیدی‌فر برای مدت‌ها در تلویزیون دیده نشد.

● رادیو هفت؛ مجله شبانگاهی

در غیاب شهیدی‌فر در عرصه برنامه‌سازی، منصور ضابطیان برنامه رادیو هفت را برای شبکه آموزش روی آنتن برد. ضابطیان از کسانی است که در برنامه مردم ایران سلام کنار شهیدی‌فر بود. او تلویحا همیشه از شهیدی‌فر به عنوان دوست و استاد خود یاد می‌کند. رادیو هفت اما خیلی زود توانست بین مردم، مخاطبان زیادی پیدا کند. رادیو هفت مجله‌ای شبانگاهی ‌است که بخش‌های متنوعی دارد و متناسب با هر فصل و زمان، بخش‌های آن تغییر می‌کند. ضابطیان در رادیو هفت، محدودیت مجری نگذاشته و تاکنون بازیگران و مجریان زیادی به این برنامه آمده‌اند و سکان برنامه را به دست گرفته‌اند. از مجری با سابقه‌ای مانند احترام برومند تا بازیگر مطرحی مانند مریلا زارعی. آنها به رادیو هفت آمده‌اند و مثلا قصه‌ای کوتاه را از روی متن خوانده‌اند، اما با همین حضور کوتاهشان نشان داده‌اند که رادیو هفت برای آنها اهمیت دارد. این اهمیت به دلیل حضور آنها نیست بلکه به دلیل مخاطبانی است که رادیو هفت را با هدف انتخاب کرده و‌ آن را تماشا می‌کنند. درست زمانی‌که رادیو هفت در اوج بود، محمدرضا شهیدی‌فر هم برنامه «پارک ملت» را روی آنتن شبکه یک سیما برد و این امکان را برای منتقدان و کارشناسان رسانه به‌وجود آورد که این دو برنامه را با هم مقایسه کنند اما این نظر را نداشته باشند که شاگرد از استاد سَر است.

● یکی از دیالوگ‌های سریال بوعلی سینا

همزمانی پخش برنامه‌های پارک ملت و رادیو هفت این نکته را یادآوری کرد که دوره برنامه‌های تاک‌شو با حضور یک مجری تمام شده است. برنامه پارک ملت یک برنامه گفت‌وگو‌محور صرف نیست. این برنامه مانند مردم ایران سلام دارای چند بخش است. بنابراین می‌توان به آن نام مجله را داد، اما شهیدی‌فر در پارک ملت اجرای همه بخش‌های این مجله را خود به عهده گرفته و همین خودمحوری نگذاشته تا پارک ملت موفقیت دوباره‌ای برای شهیدی‌فر باشد.‌وقتی‌ یک کار گروهی به سرانجام می‌رسد، موفق‌تر از برنامه‌هایی می‌شود که تک‌محور پیش می‌رود. در رسانه‌هم برای این موفقیت، ‌استثنا وجود ندارد. مسلما هر فردی اعم از مجری، تهیه‌کننده، مشاور و... که به برنامه می‌آید با خود ایده‌هایی را هم می‌آورد که می‌توانند در موفقیت برنامه دخیل باشند.

مردم ایران سلام و رادیو هفت اگر در جذب مخاطب و رضایتمندی آنها موفق بوده و هستند به این دلیل است که تهیه‌کنندگان آنها، درهای این برنامه‌ها را به سوی همه آنهایی که با علاقه به این برنامه‌ها وارد شدند و اید‌های خلاقانه‌ای با خود آوردند، باز کردند. وقتی برنامه‌ای قائم به یک نفر می‌شود نباید توقع داشت که بتواند همه مخاطبان را راضی کند.چون یک نفر فقط می‌تواند نظر تعداد محدودی از مردم را با خود همراه کند.

● دوربین خارج از تهران

شهیدی‌فر در پارک ملت برخی از تجربه‌هایی را که در مردم ایران سلام داشت، دوباره تجربه کرد، مثلا در آن برنامه بخشی وجود داشت که بازیگرانی مانند مهران رجبی و بهروز بقایی با هم به سفری دور و دراز به یکی از دیدنی‌ترین منطقه شمال می‌رفتند. این سفرنامه تصویری برای مخاطبان جذابیت ویژه‌ای‌داشت.حالا هم شهید‌ی‌فر در پارک ملت گاهی دوربین این برنامه را از تهران خارج می‌کند و سراغ آدم‌های خاصی می‌رود که در گوشه و کنار این کشور به صورت ناشناخته زندگی می‌کنند. در پارک ملت گاهی شهید‌ی‌فر گزارشگر خود را همراه زوج جوانی به پارکینگ «پروانه» می‌فرستد؛ جمعه بازاری در دل تهران که در پارکینگ طبقاتی سعدی دایر می‌شود و دست‌فروشان در آنجا علاوه بر اشیای قدیمی و تزئینی به اصطلاح از شیر مرغ تا جان آدمیزاد هم می‌فروشند البته با قیمت‌های مناسب.

تهیه‌کننده در اصل، صاحب همه برنامه است، او می‌تواند در طراحی صحنه و ترکیب رنگ‌های آن اعمال نظر کند. شهیدی‌فر در مردم ایران سلام از همه سلیقه خود بهره ‌برد و صحنه ‌این برنامه را به زیبایی آراست، اما در پارک ملت ترجیح داد در فضایی سفید و بی‌رنگ روی صندلی بنشیند و برنامه را اجرا کند. این سفیدی، هر چند نشان از پاکی دارد اما رنگی نیست که مخاطب را ترغیب به تماشای برنامه کند.

شهیدی‌فر تجربه سال‌ها برنامه‌سازی و مجریگری را در تلویزیون دارد، شاید او می‌خواسته با پارک ملت طرحی نو در مجله‌های اجتماعی، هنری، فرهنگی و... تلویزیونی دراندازد.همیشه هم لازم نیست این طرح‌های‌ نو موفق باشند. باید یک دوره آزمون و خطا را طی کرده تا راه خود را پیدا کنند، اما سوال این‌جاست که وقتی تهیه‌کننده و مجری راه خود را پیدا می‌کنند و باعث می‌شود که برنامه‌های دیگر هم از الگوی او پیروی کنند، چرا دوباره دست به آزمون و خطا می‌زند؟!

همان‌طور که گفتیم شاید برای ایجاد راه نو! اما حتی برای دست‌یافتن به قالب تازه برای برنامه‌ای جدید، لازم نیست همه آنچه از قبل ساخته شده را ویران کرد.گاهی می‌توان روی زیربنای محکم، عمارتی تازه و مدرن ساخت. مردم ایران سلام آنقدر پی محکمی داشت که روی آن می‌توان عمارت‌های زیبا و جدید ساخت بدون این‌که نگران بود نکند مردم بگویند عمارت و پارک تازه همانی بود که قبلا ساخته شده بود.

طاهره آشیانی