نقش والدین در بازی کودکان

بازی یکی از نیازهای اساسی کودکان و اصلی‌ترین فعالیت کودک به شمار می‌رود که در عین سرگرم کردن او، کارکردهای مهم دیگری نیز دارد که هریک از این کارکردها به جنبه‌ای از زندگی کودک …

بازی یکی از نیازهای اساسی کودکان و اصلی‌ترین فعالیت کودک به شمار می‌رود که در عین سرگرم کردن او، کارکردهای مهم دیگری نیز دارد که هریک از این کارکردها به جنبه‌ای از زندگی کودک مربوط می‌شود که او را برای ورود به زندگی بزرگسالی آماده می‌کند. به این معنا که خیلی اوقات بچه‌ها با وسایل بازی‌شان رابطه عاطفی برقرار می‌کنند که در سنین پایین طبیعی است، اما والدین چگونه با اسباب بازی کودک برخورد کنند؟ مثلا دست عروسک کودک شکسته، نباید بگوییم اشکالی ندارد و یکی دیگر برایت می‌خرم، در این مواقع باید عاطفه نشان دهیم، متاسف شویم و سعی کنیم دست عروسک را درست کنیم، این رفتار می‌تواند به رشد عاطفی کودک در آینده کمک کند.

بچه‌ها اسباب بازی‌ها را جاندار فرض می‌کنند. مهم است که مسئولیت اسباب بازی‌شان را به خودشان بدهیم، با این رفتار در واقع یک‌جور الگو دادن و نقش‌پذیری را در کودکان تقویت می‌کنیم. بنابراین به کودک می‌گوییم، خودت باید اسباب بازی‌هایت را کنترل و نگهداری کنی، اگر کودک اسباب‌بازی را جایی بگذارد که نباید آنجا باشد، آن را توقیف کنیم نه به این معنی که مالکیت آن را از وی بگیریم، بلکه تا مدتی توقیف می‌کنیم چون نتوانسته مسئولیت نگهداری آن را بخوبی انجام دهد. این موضوع به کودک کمک می‌کند نسبت به نقش‌هایی که در بزرگسالی خواهد داشت، مسئولیت‌پذیر باشد. بازی، انعکاسی از فعالیت‌های درونی کودک و میل به خوشی، آزادی و رضایت است که صفا و آرامش را به ارمغان می‌آورد. روان‌شناسان معتقدند در فعالیت‌های خودجوش کودک باید آزاد گذاشته شود و دخالت بی‌توقع و نامناسب در فعالیت‌های او نباید صورت بگیرد، تا استقلال و خودمختاری کودک سلب نشود.

والدین نباید تعیین‌کننده نوع و شیوه بازی باشند، بلکه بهتر است شرایط سالم بازی را فراهم و خود به عنوان همبازی شرکت کنند و اجازه دهند تا کودک با قدرت خلاقیت خود بازی را اداره کند. بازی برای بچه مانند زندگی برای آنهاست، پس با بازی بچه‌ها جدی برخورد کنیم.