اینجا سرزمین دل‌هاست . . .

اینجا سرزمین دل‌هاست؛ اینجا آخر خط نورانی و سپید آرزوهاست، جایی‌که همه نگاه‌ها ختم به تماشای غلظت عشقش می‌شوند.
جایی‌که همه چیز از جنس ناب نور است و همه امید بر دستان مهربان …

اینجا سرزمین دل‌هاست؛ اینجا آخر خط نورانی و سپید آرزوهاست، جایی‌که همه نگاه‌ها ختم به تماشای غلظت عشقش می‌شوند.

جایی‌که همه چیز از جنس ناب نور است و همه امید بر دستان مهربان صاحب خانه دارند. اینجا مهربانی حکم می‌کند.

اینجا معنای همه چیز پیداست و تمام درک‌ها زیباست و نوای دل انگیز زندگی در هوایش جاریست. وقتی نفس می‌کشیم، از ایمان پر می‌شویم باید نماز حاجت بخوانیم تا دوباره راهی اینجا شویم.

خدا اینجا چنگ زندگی را می‌نوازند و ما به روی صفحه زندگی پای می‌کوبیم.

اینجا تا دلت بخواهد مرهم است؛ اما کسی زخمی نیست.

اینجا سنگ صبورت می‌شوند اما آنقدر محو روشنی هستی که دیگر درد دلی نیست.

باید دوباره در آن سوی آینه خود را بیابیم؛ از باغ ایمانمان گل‌های رنگی عشق را بچینیم و لباسی از جنس زمان بپوشیم و خود را با نگاهی به آسمان بدرقه کنیم و برویم تا درک کنیم که چرا آمده‌ایم باید رفت سوی باغی که همیشه سبز است و ما نیز از آن سبزی وصله‌ای داریم، باید سبز باشیم زیرا آن باغ از گل‌های رازقی امید پر است و حتی شنیده‌ام که سنگ اینجا دل شده است. می‌توان ستاره مهربانی چید و از دل ذره‌ها، دل برید.

اینجا . . .

ماه پر برکت رمضان، ماه نزول قرآن

شب‌های قدر؛ بیداری چشم همگان

ماه‌ی که همه بر چوبه اعدام عرفان عاشقانه سر می‌نهند. شب‌های قدر بوی طراوت انسان شدن می‌دهد اما چه بگویم از ضربت خوردن مردی از جنس شب‌های قدر که هر چه عرفان و ایمان است در او متبلورست.

این شب‌های سنگین طولانی اما مهربان با پلک‌هایی خواب را از یاد برده‌اند و در سکوت آیینه‌ای روح خود، آیینه شکسته‌اند.

بیا . . .

بیا شکوفه عشق بزنیم؛ و در هر فصلی همیشه بهار باشیم.