تنبیه بدنی کودک جواب می‌دهد؟

آموختن نظم به کودکان‌ کم‌سن و سال یکی از کارهای کلیدی و دشواری است که والدین باید انجام بدهند. اغلب والدین موافق‌اند که باید این کار را انجام دهند، اما اینکه منضبط کردن کودک …

آموختن نظم به کودکان‌ کم‌سن و سال یکی از کارهای کلیدی و دشواری است که والدین باید انجام بدهند. اغلب والدین موافق‌اند که باید این کار را انجام دهند، اما اینکه منضبط کردن کودک باید شامل تنبیه بدنی کودک هم باید باشد یا نه، موضوع بحث‌انگیزی است....

آکادمی متخصصان اطفال آمریکا تنبیه جسمی کودک را به هر علتی رد می‌کند و می‌گوید این کار در درازمدت به عنوان یک راهکار تغییردهنده رفتار کودک، اثربخش نیست. در عوض، این آکادمی از راهبردهایی مانند «تایم‌آوت» پشتیبانی می‌کند که در آن، وقتی کودک رفتارنامناسبی انجام می‌دهد، والدین او را تنها می‌گذارند تا در مورد رفتارش و عواقب آن فکر کند. با این حال، به نظر می‌رسد همچنان که برخی والدین می‌‌گویند، گاهی مشکل می‌توان از راه دیگری جز تنبیه کودک جلوی یک جار و جنجال تمام‌‌عیار کودکانه را گرفت.

پژوهشگران در دانشگاه تولان آمریکا قوی‌ترین شواهد بر ضد تنبیه بدنی کودک را ارایه کرده‌اند. آنها در بررسی ۲۵۰۰ کودک، نشان دادند کودکانی که در ۳ سالگی بیشتر تنبیه جسمی شده‌اند، تا ۵ سالگی با احتمال بیشتری ممکن است پرخاشگر شوند. این پژوهش از بررسی‌های قبلی در مورد مضرات تنبیه جسمی حمایت می‌کند. یک بررسی در دانشگاه دوک نیز نشان داد نوزادانی که در ۱۲ ماهگی با زدن به پشت تنبیه شده‌اند، در سن ۳ سالگی در آزمون‌های شناختی نمره کمتری می‌آورند. به گفته پژوهشگران،‌عوامل مختلفی در پرخاشگرشدن کودکان نقش دارد( عواملی مانند بی‌توجهی مادر به کودک، خشونت یا پرخاشگری میان والدین، استرس روانی و افسردگی، اعتیاد مادر به الکل و مواد مخدر و حتی قصد مادر به سقط جنین هنگامی که کودک مورد نظر را باردار بوده )اما جدا از این عوامل، تنبیه جسمی کودک در سنین پایین‌تر هم می‌تواند در پرخاشگری کودک در سنین بالاتر نقش داشته باشد؛ به طوری که در این بررسی، کودکانی که بیش از دوبار در ماه مورد تنبیه جسمی قرار گرفته بودند با احتمال ۵۰ درصد بیشتر در ۵ سالگی پرخاشگر شده بودند. همچنین کودکانی که تنبیه جسمی شده بودند، در مقایسه با سایر کودکان، با احتمال بیشتری نافرمانی می‌کردند، ارضای فوری خواسته‌ها و نیازهای‌شان را تقاضا می‌کردند، به سادگی دچار نومیدی می‌شدند، از خود کج‌خلقی نشان می‌دادند و با دیگر کودکان به زد و خورد می‌پرداختند. به نظر این پژوهشگران، دلیل این پیامدها این است که زدن کودک به جای اینکه باعث درک او شود؛ در او ترس ایجاد می‌کند. حتی در کودکی که با زدن جار و جنجال و جیغ‌کشیدن را متوقف می‌کند، درکی در مورد دلیل اینکه باید سروصدا نکند، ایجاد نمی‌شود. بر عکس، زدن کودک باعث می‌شود که او رفتار تهاجمی را به عنوان الگویی برای حل و فصل مشکلات بپذیرد.

برای اینکه کودکان بفهمند که چه کارهایی و چرا غلط هستند، تلاش‌های مکرری به وسیله والدین لازم است؛ از جمله استفاده از «تایم آوت»؛ محروم کردن کودک از توجه، تحسین یا رابطه با والدین برای یک دوره معین زمانی (به عبارت دیگر نادیده گرفتن کودک برای مدتی معین). این دوره خاموشی، کودکان را وامی‌دارد که آرام شوند و یاد بگیرند به عواطف‌شان فکر کنند، نه اینکه هیجانات‌شان را بدون فکر کردن بروز دهند. زدن کودک ممکن است در کوتاه‌مدت مانع رفتارهای نادرست او شود اما با استفاده مکرر مرتبا از اثربخشی آن کاسته می‌شود. در عین حال منضبط کردن کودک با بالا رفتن سن‌اش از این روش سخت‌تر می‌شود. دست کم آن طور که آخرین بررسی‌ها نشان می‌دهد، صرف کردن وقت از همان ابتدای کودکی برای تعلیم دادن کودک در مورد علت نادرستی رفتارش ممکن است در درازمدت نوجوانی به بار بیاورد که آگاهی بیشتری نسبت به خودش دارد و می‌تواند عواطف‌اش را مهار کند.

منبع: تایم

ترجمه: بهار خراسانی