ناشناسی خدمتگزار

کاروانی از مسلمانان آهنگ مکه داشت. پس از رسیدن به مدینه چند روزی توقف و استراحت کرد و سپس از مدینه به مقصد مکه به راه افتاد. بین راه مدینه و مکه، در یکی از منازل، اهل کاروان با مردی …

کاروانی از مسلمانان آهنگ مکه داشت. پس از رسیدن به مدینه چند روزی توقف و استراحت کرد و سپس از مدینه به مقصد مکه به راه افتاد. بین راه مدینه و مکه، در یکی از منازل، اهل کاروان با مردی مصادف شدند که با آنها آشنا بود. آن مرد در ضمن صحبت با اهل کاروان، متوجه شخصی در میان شان شد که سیمای صالحین داشت و با چابکی و نشاط خاصی مشغول خدمت و رسیدگی به کارها و حوایج اهل قافله بود. در همان لحظه اول او را شناخت. با کمال تعجب از اهل قافله پرسید: شخصی را که مشغول خدمت و انجام کارهای شماست می‌ شناسید؟ گفتند: نه او را نمی ‌شناسیم، این مرد در مدینه به قافله ما ملحق شد. مردی صالح و متقی و پرهیزکار است. ما از او تقاضا نکردیم که برای ما کاری انجام دهد، ولی او خودش مایل است که در کارهای دیگران شرکت کند و به آنها کمک بدهد. مرد گفت: معلوم است که نمی ‌شناسید، چون اگر او را می ‌شناختید این طور گستاخ نبودید و هرگز حاضر نمی‌ شدید مانند یک خادم به کارهای شما رسیدگی کند.

کاروانیان گفتند: مگر این شخص کیست؟ مرد در جواب گفت: این شخص، علی بن الحسین، زین العابدین است. اهل کاروان با شناختن فرد غریبه آشفته به پاخاستند و برای عذرخواهی به سمت امام سجاد (علیه السلام) شتافتند و به عنوان گله و شکایت گفتند: این چه کاری بود که شما با ما انجام دادید؟ ممکن بود خدای ناخواسته ما جسارتی نسبت به شما بکنیم و مرتکب گناهی بزرگ بشویم. امام سجاد (علیه السلام) فرمودند:

من عمدا شما را که مرا نمی‌ شناختید برای همسفری انتخاب کردم، زیرا گاهی با کسانی که مرا می ‌شناسند مسافرت می‌کنم، آنها به خاطر (قرابتم با) رسول خدا بسیار به من عطوفت و مهربانی می ‌کنند و نمی ‌گذارند که من عهده ‌دار کار و خدمتی بشوم. از این رو مایلم همسفرانی انتخاب کنم که مرا نمی ‌شناسند و از معرفی خودم هم خود داری می‌کنم تا بتوانم به سعادت خدمت نایل گردم.

برگرفته از کتاب داستان راستان - تالیف استاد شهید مطهری