با چه سلاحی به مبارزه تنبلی برویم؟

یکی از کارهایی که در آموزه‌های دینی از آن نهی شده، کسالت و تنبلی است و ائمه(ع) از این خصلت نکوهیده به خداوند پناه می‌بردند. در روایات متعددی از ائمه معصومین بر دوری و پرهیز از تنبلی و تن‌پروری سفارش شده است.

یکی از کارهایی که در آموزه‌های دینی از آن نهی شده، کسالت و تنبلی است و ائمه(ع) از این خصلت نکوهیده به خداوند پناه می‌بردند. در روایات متعددی از ائمه معصومین بر دوری و پرهیز از تنبلی و تن‌پروری سفارش شده است. در احادیث و روایات اسلامی بر پرهیز از دو خصلت بی‏‌حوصلگی و تنبلی توصیه شده زیرا اگر کم‏ حوصله باشی بر حق شکیبایی نکنی و اگر سست و تنبل باشی حقّی را ادا نکنی. پیامبر گرامی اسلام(ص) در تشریح نشانه‌های شخص تنبل می‌فرمایند: نشانه‌های شخص تنبل چهار چیز است: ۱- به قدری از خود سستی نشان می‌دهد که کارش به کوتاهی در کارها می‌کشد. ۲- آنچنان در کارها کوتاهی می‌کند که کارها را ضایع می‌نماید. ۳ - ضایع نمودن کارها، او را به گناه می‌کشد. ۴ از انجام وظیفه، دلتنگ می‌گردد۱. امام علی(ع) نیز به تأخیر افکندن کار را از نشانه‌های تنبلی می‌دانند۲. ایشان همچنین درباره این‌که با چه سلاحی باید به مبارزه تنبلی برویم؟ می‌فرمایند: با عزم و اراده، به مبارزه سستی بروید۳. امام علی(ع) همچنین فرمودند: مؤمن به آنچه ماندنی است راغب است و از آنچه رفتنی است رویگردان ... از تنبلی به دور است و پیوسته سرزنده و کوشاست۴. منابع روایات: ۱- امالی صدوق، ص ۶۳۶ / حکمت‏نامه جوان: ص ۲۶۴ .۲- غررالحکم: ۴۴۷۱ منتخب میزان الحکمهٔ: ۴۹۲ .۳- غررالحکم: ۵۹۲۷ منتخب میزان الحکمهٔ: ۴۹۲ .۴- بحارالأنوار: ۷۸ / ۲۶ / ۹۲ منتخب میزان الحکمهٔ: ۴۹۲.