تو می‌آیی

از پشت پنجره به مسیر آمدنت چشم دوخته‌ام. از این رو همه پنجره‌ها را دوست دارم و دلم می‌خواهد همه دیوار‌ها را به شکل پنجره نقاشی کنم.

از پشت پنجره به مسیر آمدنت چشم دوخته‌ام. از این رو همه پنجره‌ها را دوست دارم و دلم می‌خواهد همه دیوار‌ها را به شکل پنجره نقاشی کنم.

بی صبرانه منتظرم تا در شب های خیال من طلوع کنی و من چقدر این شب های روشن از نام تو را دوست دارم. نام زیبای تو به من رهایی می بخشد. روحم را پرواز می دهد. خدای عشق را شکر می کنم که نام تو را بر زبانم نوشت و نگاه مهربانت را به من هدیه داد. همان خدایی که بی قراری را به من بخشید و در کاسه انتظارم صبر ریخت.

صدای قدم های تو در کوچه های دل پیچیده است. از این رو همه وجودم را شور انتظار پر کرده است. امروز به قدر تمام روزهای نیامده دلتنگ تو هستم. حالا به هر طرف که می چرخم تو را می بینم و اگر گوش جان بدهم می توانم از پرنده ها و درخت ها، سنگ ها و دیوارها؛ حتی از همین طاق نصرت هایی که مثل بسیجی ها سربند «یا صاحب الزمان (عج)» به پیشانی بسته اند صدای تو را بشنوم.

ای یوسفی که یعقوب دلم منتظر عطر پیراهن تو است!

با پاهایی تاول زده، کوچه های دلنگرانی را طی کرده ام تا به خیابان دلتنگی رسیده ام. اهمیتی ندارد که چند روز در راه بوده ام یا این راه عاشق کش کی به انتها می رسد؛ همین که در مسیر منتهی به نگاه تو باشم برای من کافی است. نه از راهی که آمده ام احساس خستگی می کنم و نه از تاول این پاهای مهربان به تنگ آمده ام یا گلایه ای دارم.

حالا هم دست هایم مسیر آمدنت را نشان می دهد؛ نامت برای یک لحظه از روی لب هایم نمی افتد و قلبم «جمکرانی» است پر از زائران منتظر و دلشکسته که همه امیدشان نگاه مهربانانه تو است.

بی تو خیابان ها یا به بن بست می رسد یا آنقدر پر از پیچ و خم است که تنها سردرگمی را به دنبال دارد. زودتر بیا تا این پاهای به خواب رفته بیدار شوند و مرا به لحظه های آرامش تو برسانند.

کاش وقتی می آیی کوچه ها در خواب نباشند. شاعران خواب نباشند. خورشید و پنجره و درخت ها خواب نباشند.

کاش روز میلادت را با روز موعود آمدنت، پیوند می زدی و امروز تیتر اول همه خبرگزاری ها و روزنامه ها خبر آمدن تو بود.

سالخورده ترین صنوبر گفت / با پرستو بهار می آید

از نگاه کبوتران پیداست / از خم کوچه یار می آید

عبدالرحیم سعیدی راد