نگاهی به فیلم« دیگری» ساخته مهدی رحمانی

چه از جهت متن وچه از منظر ساختار باید گفت فیلم «دیگری» از آثار شاخص سالهای اخیر سینمای ایران است. فیلمی غیر مرتجعانه که اتفاقا رجعتی نوستالوژیک به ساحت انسانی و عاشقانه سینمای …

چه از جهت متن وچه از منظر ساختار باید گفت فیلم «دیگری» از آثار شاخص سالهای اخیر سینمای ایران است. فیلمی غیر مرتجعانه که اتفاقا رجعتی نوستالوژیک به ساحت انسانی و عاشقانه سینمای سالهای دور ایران دارد. سینمایی نجیب و اصیل و حس برانگیز.

صیمیمت هولناکی که بر شخصیت اصلی فیلم «دیگری» حکم فرماست و پایان فاجعه باری که برای او و کودکی که به او دلبسته است پیش می آید درکشاکش داستانی به ظاهر ساده اما در باطن بسیار هولناک موجبات ساخت و پرداخت فیلمی را پدید می آورد که «دیگری» است.

دیگری فیلم تکان دهنده ایست و چه توقعی می توان داشت از آن که اشتر می چراند و هرگز تجربه عشق و راه صعب و سنگلاخ دلبستگی و آنگاه بی کسی و از دست دادن معشوق را نداشته است تا بفهمد که «دیگری» روایتگر چه جهنمی است و چه مرارتی.

فیلم دیگری داستانی ساده را به صمیمی ترین شکل ممکن با میزانسنی گرم و ساده به درستی و پاکی روایت کرده و در به تصویر کشیدن سادگی و غنای بی نظیر مهر و دلدادگی به آثار پر اخلاص سالهای سلامت سینما در ایران یا هرجای دیگر جهان متعلق است.

فیلم «دیگری» آنقدر درسادگی و درستی و نداشتن ادا و اطورهای من در آوردی و مهوع امروزی خوب پیش می رود که مخاطب شک می کند شاید چشم هایش اشتباه می بیند یا شاید این فیلم متعلق به سالها پیش است و اشتباها در اینجا و دراین وقت به نمایش درآمده است و... چیزهایی از این دست. و حسی از این جنس.

وقتی بازی بازیگران درگرمای لوکیشن به میزانسنی درست و به جا منتهی شود، وقتی داستان حشو و زوائد دست و پاگیر و منحرف کننده نداشته باشد، وقتی فیلم همه چیزش را در طبق اخلاص گذاشته ها باشد پیش روی تماشاگر و وقتی در فیلمی لاپوشانی و فرافکنی و چیزهایی از این دست که سینمای امروز ما را پر کرده است نباشد معلوم است که طیفی از نور و هاله ای از تردید و تردد و حیرت و مهر و دوست داشتن پیرامون فیلم را در برمی گیرد و مخاطب از خود می پرسد این حس عاشقانه و گرم و بی ریا را قبلا کجا دیده ام، قبلا کجا فهمیده ام، قبلا کجا لمس کرده ام؟

فیلم«دیگری» نه دهاتی است و نه شهری. نه مال اینجاست و نه متعلق به کسی. اصلا همه بدبختی ها از را این تعلقات برمی خیزد و از اینکه چیزی مال کسی باشد و نخواهد و نتواند مال مخاطب شود و مال هنر و مال قطع تعلق ازعالم خاک و آن وقت است که با هیچ سریشمی نمی توان محصول خودخواهی ها و خودگویی ها را قالب کرد به

خلق الله و چون فروتنی قبول اشتباه هم درکار نیست. آن وقت صاحب مال شروع می کند به بافتن بافه های بی نور و متکلف و پاچه گیری از این و آن بی خبر - یا با خبر- از آنکه مشکل جای دیگری است این آسیب شناسی اصلی و اول سینمای امروز ایران است.

فیلم «دیگری» بی تردید از آثار ماندگار و ارزشمند سینمای امروز و فردای ایران است و امیدواریم کارگردان نه الزاما به شکل و فرم و داستان یا دیگر المان های ظاهری فیلم بلکه به بطن و متن آن یعنی صداقت و سادگی و میزانسن درست و بی ریایش وفادار بماند و باز هم بیافریند.

کامیار تشخص